Αξιοπρέπεια

Ο Αμερικανός συγγραφέας Νόρμαν Κούσινς έχει πει ότι η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή δεν είναι ο θάνατος, αλλά αυτά που πεθαίνουν μέσα μας όσο ζούμε.

Αλήθεια, τι αφήνουμε πίσω στο διάβα της ζωής μας; Πόσα πράγματα πεθαίνουν μέσα μας, τα χάνουμε για πάντα, μέχρι κάποτε να χαθούμε κι εμείς για πάντα;

«Συλλαμβάνω», συχνά – να πάρει η ευχή – τους τελευταίους μήνες, τον εαυτό μου να απελπίζεται. Να πεθαίνει η ελπίδα μέσα μου, ενώ ζω. Αυτό δεν μου συνέβαινε ποτέ. Γιατί πάντοτε ένιωθα ακριβώς αυτό. Ότι υπάρχει ελπίδα. Αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα ότι όλα θα πάνε καλά ή τουλάχιστον δεν θα χειροτερέψουν.

Έρχονται στιγμές που με σιχαίνομαι, όταν χάνω την ελπίδα μου. Όχι για κάτι συγκεκριμένο. Γενικά. Αυτό το «γενικά» είναι αγκάθι στην ψυχή. Και όχι ότι δεν θα αγωνίζομαι «με νύχια και με δόντια» όσο αναπνέω για να μη χάσω την αξιοπρέπειά μου.

Και όχι ότι θα παραδοθώ. Και όχι ότι «θα το βάλω κάτω». Όμως ξέρω, δεν είμαι τρελός, «ψεκασμένος» ή φανατικός υποστηρικτής αρχηγών κομμάτων που στα 40 τους με τον πολιτικό τους λόγο θυμίζουν τον κινηματογραφικό ήρωα Μπέτζαμιν Μπάτον, ο οποίος γεννήθηκε 80 ετών!

Δεν πιστεύω κανέναν από τη «βιτρίνα» της πολιτικής σκηνής που μου υπόσχονται την επίγεια ολβιότητα. Χάνω, λοιπόν, την ελπίδα μου όταν δεν ακούω ούτε μία σοβαρή, ρεαλιστική πρόταση για τα εκατομμύρια ανέργους και ανασφάλιστους και τα εκατομμύρια συνταξιούχους των 700 ευρώ.

Χάνω την ελπίδα γιατί το 1985, όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία, ένα από τα πρώτα μου ρεπορτάζ ήταν ο χρόνος αναμονής σύνταξης. Δεν πίστευα όταν ο υπάλληλος στα κεντρικά γραφεία του ΙΚΑ στην Κουμουνδούρου μου είπε «ενάμισης χρόνος».

32 χρόνια μετά, ο μέσος χρόνος αναμονής για να πάρει ένας άνθρωπος την πρώτη του σύνταξη στο ΙΚΑ είναι ακόμη ένα με δύο χρόνια, δηλαδή ενάμισης χρόνος -όπως το 1985! Και πάλι καλά, γιατί στο ασφαλιστικό Ταμείο ΕΤΑΑ (Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητων Απασχολούμενων) η αναμονή είναι – κρατηθείτε – πέντε χρόνια!

Γι αυτό φοβάμαι ότι η ελπίδα είναι, πλέον, μία λέξη μόνο στα λεξικά. Ανήκει στο μουσείο των ωραίων λέξεων του παρελθόντος. Κι αν στα σκαλοπάτια της ζωής το πρώτο είναι η ευτυχία που χάθηκε ανεπιστρεπτί για τους περισσότερους και το δεύτερο η ελπίδα που χάνεται, απομένει το τρίτο που δεν πρέπει να επιτρέψει κανείς μας να χαθεί ποτέ. Η αξιοπρέπεια.

Συγνώμη από καρδιάς για τις όχι ευχάριστες σκέψεις. Κρατήστε ό,τι καλό έχετε στις ζωές σας. Δεν μπορώ να κοροϊδεύω πια τον εαυτό μου λέγοντας σε εμένα και στους άλλους, «μη χάνεις την ελπίδα σου». Μπορώ να λέω, όμως, σε εμένα και στους άλλους, μη χάνεις την αξιοπρέπειά σου.

Δείτε τις ειδήσεις από την Ανατολική Αττική και όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο στο irafina.gr.
Κάντε like στη σελίδα του irafina.gr στο Facebook
Ακολούθηστε το irafina.gr στο Twitter

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.