Το βίντεο της δολοφονικής επίθεσης – λιντσαρίσματος ενός ανθρώπου ανήμπορου και πληγωμένου, από «αγανακτισμένους νοικοκύρηδες» και «φιλήσυχους πολίτες», ήρθε να ταράξει την ηρεμία της «νοικοκυροσύνης» όλων μας.
Δεν ξέρω τι είναι πιο σοκαριστικό. Η αφιονισμένη επίθεση ή η απάθεια των συγκεντρωμένων που είτε κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, είτε επικροτούν, είτε φοβούνται να παρέμβουν, εκτός από έναν παριστάμενο, όταν ήταν πια αργά. Υπήρξε τουλάχιστον έστω αυτός ο ένας.
Εισβολέας ή επίδοξος ληστής ή τοξικοεξαρτημένος ή ακτιβιστής υπέρ των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ή ότι άλλο επιθυμεί οιοσδήποτε εξ ημών, των «κανονικών» είναι δευτερεύοντες (κρίσιμοι, αλλά δευτερεύοντες) προσδιορισμοί της προσωπικότητας του θύματος και πάντως παντελώς άγνωστοι την ώρα που δέχονταν κλωτσιές στο κεφάλι και το σώμα για να μη… διαφύγει.
Δεν θα κρίνω τα τι και τα πώς του όλου γεγονότος μέχρι και την αθλιότητα και το μίσος της επίθεσης, όπως στο βίντεο καταγράφεται. Υπάρχει η δικαιοσύνη γι’ αυτό.
Ο Ζακ Κωστόπουλος, γιατί το θύμα είχε όνομα, δεν θα μπορέσει ποτέ να μάθει το αποτέλεσμα της αστυνομικής έρευνας και της δικαστικής απόφασης. Της όποιας δικαστικής απόφασης. Ο Ζακ βλέπετε έζησε το νόμο του Λιντς εν έτη 2018 , στο κέντρο της Αθήνας.
Αλλά το πιο ανατριχιαστικό, ίσως, από όλα είναι ο «διάλογος» που ξέσπασε στα περιβόητα πια socialmedia, και ως αντανάκλαση μέρους, τουλάχιστον, της ελληνικής κοινωνίας. Μίσος, κουτσαβακισμός, αυτοδικία, ομοφοβία, εκφασισμός, ότι πιο μαύρο και απεχθές αναδύθηκε και πάλι στην επιφάνεια. Και γίνεται ανησυχητικά συλλογικό. Με πρόθυμους εκφραστές και «υπερασπιστές» του «καλά του κάνανε» διάφορους «διαμορφωτές» γνώμης, μέχρι και «καθηγητές», ορκισμένοι στο φιλελευθερισμό κατά τα άλλα, που αρνούμαι να αποδεχθώ την ύπαρξη και το ρόλο τους στο βούρκο αυτό.
Όπως για παράδειγμα ο πανεπιστημιακός «καθηγητής» κ. Χιόνης που σημείωνε σκωπτικά στο τουίτερ του: “Την επόμενη φορά να δίνουμε στους ληστές καραμέλες”(!!!!). Προφανώς ο κος καθηγητής θα διδάσκει στα παιδιά μας την κοινωνική αυτοδικία, την κατάλυση του κράτους δικαίου και των θεσμών του, την επικράτηση του «δικαίου της Μανωλάδας», τα διαχρονικά δικαιώματα του όχλου και άλλα τέτοια που σίγουρα τα μελέτησε στο Γαλλικό Διαφωτισμό ή τη Γαλλική επανάσταση, ή στις σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες…
Δε λέω να ξαναδιάβαζε λίγο, τώρα που αρχίζουν τα χειμερινά εξάμηνα των φοιτητών του τις βασικές αρχές του νομικού μας πολιτισμού. Θα είναι επίπονο.
Ίσως, λέω ίσως, αν διάβαζε λίγο από Χατζηδάκι (το Μάνο φυσικά)… θα ήταν βέβαια περισσότερο επίπονο , αλλά εξόχως διαφωτιστικό…
Το γεγονός είναι ένα και παραμένει τραγικά αναλλοίωτο: .ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ λιντσαρίστηκε στο κέντρο της Αθήνας από όλους εμάς τους νοικοκύρηδες.
«Το νερό έσβησε το αίμα των χεριών, κι είμαστε τίμιοι ανθρώποι τώρα και με παράσημον, εμείς!» έγραφε ο Βάρναλης στον «Εξαγνισμό» του χρόνια πριν… Ποιος θα σβήσει στην ντροπή, το μίσος, την απάθεια και τον εκφασισμό μιας κοινωνίας, δεν ξέρω…
Γράφει ο Χρήστος Τσεμπέρης
Πηγή: Εφημερίδα Polis
