«Βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση από θλων αμβλύ όργανο προκληθείσα και τραύματα στο κεφάλι και τους μηρούς από νύσσον άμα και τέμνον όργανο».
Μέσα σε λίγες λέξεις, όπως αυτές που χρησιμοποιεί ο ιατροδικαστής για να αποδώσει τα αίτια θανάτου του 22χρονου Μιχάλη Φιλόπουλου, συνοψίζονται όλα όσα έγιναν το μοιραίο απόγευμα της 29ης Μαρτίου 2007 στη λεωφόρο Λαυρίου στην Παιανία.
Το «ραντεβού θανάτου» έχει κλειστεί ημέρες πριν. Αφορμή μία αναμέτρηση των γυναικείων ομάδων βόλεϊ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.
Τα «κεφάλια» των συνδέσμων οπαδών έχουν αποφασίσει να λύσουν τις διαφορές τους με κάθε τρόπο. Βόμβες μολότοφ, κοντάρια, σιδερογροθιές, στιλέτα, αεροβόλα πιστόλια, «στυλό», κριπτοναϊτ, πτυσσόμενα γκλοπ, φωτοβολίδες κ.ά. είναι μερικά μόνο από τα όπλα που θα χρησιμοποιήσουν οι δύο στρατοί. Μάλιστα, έχουν φτάσει και ενισχύσεις από το εξωτερικό, για να ενισχύσουν «πράσινους» και «κόκκινους» στο πεδίο της μάχης, άτομα από την πρώην Γιουγκοσλαβία και την πρώην ΕΣΣΔ (εμπειροπόλεμα) έχουν καταφτάσει στην Αθήνα. Κάθε ομάδα οπαδών θα παρατάξει περίπου 250 άτομα, κάτι που ψιθυρίζονταν τόσο στα δημοσιογραφικά γραφεία όσο και στη ΓΑΔΑ (σ.σ. αν και τότε δεν υπήρχε ακόμη το Τμήμα Αντιμετώπισης Αθλητικής Βίας).
Το ρολόι δείχνει 16:00 το μεσημέρι. Ένοικοι και μαγαζάτορες στη λεωφόρο Λαυρίου βλέπουν να καταφτάνουν μαυροφορεμένοι -στη συντριπτική πλειονότητα τους- άνδρες πάνω σε μηχανάκια τα οποία σταθμεύουν στους κάθετους δρόμους, τις οδούς Δημητρίου και Αποστόλου Χούντα. Οπλισμένοι με όσα προαναφέραμε και φορώντας κράνη αρχίζουν να παρατάσσονται και να ετοιμάζονται για πόλεμο. Πόρτες και παράθυρα κλειδαμπαρώνουν, ο κόσμος τρέχει να κρυφτεί για να μην βρεθεί στο πεδίο της μάχης.
Πάνω από 500 κορμιά στη μάχη, με την Αστυνομία απούσα
Για ελάχιστα λεπτά επικρατεί εκκωφαντική ηρεμία. Δίνονται οι τελευταίες οδηγίες από τα «κεφάλια» και όπως σε κάθε πόλεμο, οι δύο στρατοί αρχίζουν να συγκρούονται με «όπλα μακρού πλήγματος» (σ.σ. βόμβες μολότοφ, ναυτικές φωτοβολίδες, αεροβόλα, πέτρες κ.ά.). Τα πολεμοφόδια τελειώνουν γρήγορα και τότε ξεκινάει η πραγματική μάχη, σώμα – σώμα με μοναδικό κανόνα να μην «πέσουν» μαχαιριές πάνω από το μηρό. Στη Λεωφόρο Λαυρίου επικρατεί πανικός, η κλαγγή των όπλων θυμίζει κάτι από ομηρικές μάχες, ενώ ακούγονται φωνές, βρισιές, κλάματα, βογγητά, έχει σηκωθεί σκόνη και υπάρχει παντού καπνός από φλεγόμενους κάδους. Περίπου 500 κορμιά παραδομένα στην ωμή βία, για μία μάχη επικράτησης με πρόσχημα τις οπαδικές διαφορές. Η Αστυνομία απούσα.
Ο Μιχάλης Φιλόπουλος, οπαδός του Παναθηναϊκού μόλις 22 ετών, δέχεται δύο απανωτά χτυπήματα με σίδερο στο κεφάλι. Πέφτει στο έδαφος και «τυφλωμένοι» από το μίσος οπαδοί του Ολυμπιακού, συνεχίζουν να τον χτυπάνε στο κεφάλι και στο σώμα, αλλά και να τον μαχαιρώνουν στους μηρούς. Όταν θα μεταφερθεί στο ΚΑΤ είναι πλέον πολύ αργά, καθώς έχει χάσει τη μάχη. Κάπου εκεί έχει κάνει την εμφάνιση της και η Αστυνομία (σ.σ. με χαρακτηριστική καθυστέρηση), προσπαθώντας με χημικά και χειροβομβίδες κρότου – λάμψης να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος. Το αίμα του Μιχάλη Φιλόπουλου, μαζί και άλλων που τη γλίτωσαν μόνο με τραυματισμούς, κυλάει στην άσφαλτο και δείχνει τι είχε προηγηθεί.
Είναι θαύμα που το «ραντεβού θανάτου» τη Λεωφόρο Λαυρίου είχε μόνο ένα νεκρό. Σήμερα, 11 χρόνια μετά και με τη FIFA να έχει την Ελλάδα στον προθάλαμο της εξόδου από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, είναι ίσως η καλύτερη στιγμή να αναρωτηθούμε τι άλλαξε. Όχι πολλά… Ο κύκλος του αίματος συνεχίζεται!
