Όλοι μας κάποτε θα κοιμηθούμε κάποια στιγμή στην παλιά ακροποταμιά και όταν ξυπνήσουμε θα βρούμε τη βάρκα μας στην άλλη όχθη. Είναι νομοτέλεια ο ερχομός, η πορεία και ο αποχαιρετισμός στη ζωή.
Αυτό το τελευταίο τρίμηνο έκλεισαν τα μάτια τους άνθρωποι που γνώρισα, αλλά και που δεν γνώρισα, αλλά τους ένιωθα οικογενειά μου. Που αγάπησα. Που αγκάλιασα. Που γελάσαμε. Που πέρασα ευτυχισμένες στιγμές μαζί τους. Αξέχαστες. Εδώ στη Ραφήνα μας και αλλού. Συγγενείς, συνάδελφοι, φίλοι και συμπολίτες.
Ο τελευταίος επιζών συγγενής μου ο θείος Γιώργος Κωστάκος. Ο συνάδελφος Γιώργος Καραλής. Ο άνθρωπος Γιάννης Αρσενιάδης. Ο φίλος Γιώργος Λουκάτος. Ο συμπολίτης και πατέρας φίλου Βασίλης Φαφούτης. Είναι πολλοί να πάρει η ευχή μέσα σε εκατό ημέρες. Δεν προλάβαινε να σβήσει το δάκρυ.
Κι εκεί που έχει “σκοτεινιάσει”, χτυπάει πριν λίγη ώρα το τηλέφωνο και ο αγαπημένος φίλος Δημήτρης Γκιόκας μου φέρνει τη χαρμόσυνη είδηση. Η γλυκιά συζυγός του γέννησε τα ξημερώματα ένα υγιέστατο μωρό.
Ο γιός του Δημήτρη με το πρώτο κλάμα μέσα από το στοματάκι χωρίς δόντια, έσβησε με ένα ταχυδακτυλουργικό τρικ όλη τη λύπη και τον πόνο. Σήκωσε το χεράκι του και μου έδειξε το αύριο. Το μέλλον.
Και “στο καπάκι” άλλο ένα απρόσμενο τηλεφώνημα από την ανηψιά μου Ναταλί με τα “σπαστά” ελληνικά της να μου λέει “σε αγκαπώ”, “θέλει πολύ σε δω γκρήγκορα, εσύ και σκυλάκια”. Μου θύμισε ότι ακόμη υπάρχω στην παλιά ακροποταμιά.
Και μέχρι την ώρα της άλλης όχθης ας χαμογελάσω. Ας προστατεύσω την ελπίδα. Ας προσπεράσω τους λυμφατικούς. Τους αφυδατωμένους από συναισθήματα. Τους οπορτουνιστές.
Εύχομαι καλό υπόλοιπο καλοκαίρι σε όλους!
