Οι επόμενες μέρες μετά την καταστροφική (φονική) φωτιά της 23ης Ιουλίου κύλησαν με τα συναισθήματα, της οργής, του πόνου και της μελαγχολίας να κυριαρχούν, έχοντας ακόμα πολύ νωπές τις τραγικές ιστορίες των ανθρώπων που έφυγαν από κοντά μας.
Η αλήθεια είναι πως πολύ δύσκολα θα ξεπεράσουμε αυτές τις στιγμές που βιώσαμε, άλλος να τον αγγίζει ο θάνατος, άλλος να τον περνάει… ξυστά κι άλλος γιατί έχασε περιουσίες, αυτοκίνητα και το βιός του. Γι αυτό και όπου να βρεθούμε, ότι συζήτηση και να γίνεται δίπλα, παραπέρα, σήμερα, την επόμενη μέρα, όλες μα όλες έχουν σημείο αναφοράς εκείνη την αποφράδα μέρα.
Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Δεν μπορείς να το χωνέψεις.. Δεν συμβιβάζεσαι με ένα… “Γιατί, ρε γαμώτο”. Προσπαθείς, καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια αναμφίβολα, όμως οι γύρω σου, το περιβάλλον που ζείς, οι συνάνθρωποί σου δεν σε αφήνουν. Η ζωή συνεχίζεται, αλλά πως… Έχοντας μια μαυρίλα, ένα σκούρο ντεκόρ στις εικόνες που ξυπνάς, που ζεις, που ακούς πια. Σχεδόν κάθε μέρα.
Ναί η ζωή δεν σταματά. Πρέπει να σώσουμε ότι έχει απομείνει. Γι αυτούς τους ανθρώπους, για αυτούς που ο θάνατος τους χτύπησε την πόρτα. Τα άλλα θα φτιαχτούν. Μα σήμερα, μα αύριο, μα σε ένα μήνα, σε δύο…
Πρέπει να φανούμε δυνατοί. Η πόλη να βρει τους ρυθμούς της σιγά, σιγά. Μέρα με τη μέρα. Η καταστροφή ήταν και είναι μεγάλη. Για όλους. Άπαντες έχουν υποστεί τις συνέπειες. Και αν μην το αναλύσουμε διότι όλοι μας το ζούμε.
Άραγε υπάρχει ζωή στον… “πλανήτη” Ραφήνα; Ναι, υπάρχει. Φυσικά και υπάρχει. Το μαύρο δεν θα φύγει εύκολα. Ο πόνος δεν ξεχνιέται. Οι μνήμες δεν σβήνουν. Πάντα με σεβασμό, με ταπεινότητα και με σωφροσύνη, να αφήσουμε την καθημερινότητά μας να… τσουλάει σε συνήθεις ρυθμούς. Με αργά αλλά με σταθερά βήματα.
Πιο τρανό παράδειγμα από αυτό που έγινε με τους εθελοντές τούτες τις μέρες δεν υπάρχει. Τόσος κόσμος, απίστευτη η προσφορά όλων των συνανθρώπων μας, από όλα τα μέρη της Ελλάδος, από το εξωτερικό, από παντού. Αυτά πρέπει να βλέπουμε. Το χαμόγελο αυτών των παιδιών. Η διάθεση για ζωή, η όρεξη να συνεισφέρουν, να βοηθήσουν, να τρέξουν. Απίστευτο. Θαχουμε να το λέμε μια ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι…
