Ένα από τα πράγματα που είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορέσω να διαχειριστώ ποτέ είναι ο θάνατος. Πάντα τον έβλεπα σαν κάτι ξένο. Κι όμως 11 μέρες τώρα τον περιμέναμε σαν λύτρωση.
Δεν ήθελες να φύγεις. Άντεξες πάρα πολλά και τα μεσάνυχτα είπες να τα αφήσεις όλα πίσω.
Να ξέρεις ότι ήμασταν εκεί. Δίπλα σου μέχρι το τέλος.
Όλοι έκαναν ότι μπορούσαν και πραγματικά δεν ξέρω αν φτάνει ένα «ευχαριστώ» στους γιατρούς και τις νοσοκόμες στον Ερυθρό Σταυρό που σε φρόντισαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Όπως και στον Κώστα Αραπκιλή, που έκανε τα πάντα για να σε κρατήσει.
Την Τρίτη θα σε χαιρετίσω για τελευταία φορά, με την ελπίδα ότι τώρα που ξεκουράστηκες βρίσκεσαι κάπου καλύτερα από εδώ. Με την ελπίδα ότι είσαι μαζί με τον Κώστα, τον Ιορδάνη και την Ευγενία και σας προσέχουν ο παππούς και η γιαγιά.
Καλό ταξίδι πατέρα. Σε χαιρετώ μέσα από εδώ με μία φωτογραφία με τον εγγονό σου που έχει το όνομα σου.
Ο γιος σου,
Μάκης
