Ο Χρήστος Ιωάννου γράφει για την ταινία “1968” & εξηγεί γιατί αμέσως “γαλήνευσε”!

Πέμπτη βράδυ σε γνωστό κινηματογράφο. Είχα πολύ καιρό να πάω σινεμά και ειδικά σε πρεμιέρα ταινίας. Στην εποχή που κατεβάζεις όποια ταινία θες και όποτε θες και την απολαμβάνεις στο σπίτι σου, πρέπει να είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο για να σε βγάλει από αυτό.

Είχα ακούσει για την ταινία «1968» κάποια στιγμή, ότι θα κυκλοφορήσει και όπως πολλοί αρχικά νόμιζα ότι αφορά μόνο την ΑΕΚ και τους αεκτζήδες. Έτσι μαζί με τον κολλητό φίλο και αεκτζή Βαγγέλη αποφασίσαμε να πάμε στην πρεμιέρα. Κάτι μας έλεγε ότι δεν πρέπει να καθυστερήσουμε ούτε μία μέρα από την προβολή της ταινίας και 94 λεπτά μετά την παρακολούθησή της, περπατώντας σιωπηλοί προς την έξοδο της αίθουσας, είχαμε καταλάβει το γιατί.

Δεν θα σταθώ στην κριτική της ταινίας, αφενός γιατί υπάρχουν πιο ειδικοί από μένα για να την κρίνουν, αφετέρου γιατί μπορεί να είμαι πιο συναισθηματικά φορτισμένος από τον μέσο θεατή που θα την παρακολουθήσει λόγω κιντρινόμαυρων πεποιθήσεων. Μπορώ μόνο να παραθέσω την εμπειρία και την άποψη μου.

Μέσα από την ταινία γίνεται μία αφήγηση του κλίματος της εποχής του 1968, στην χώρα μας αλλά και παγκοσμίως και των καθημερινών ανθρώπων που βρήκαν ένα λόγο για να γιορτάσουν όλοι μαζί εκείνο το βράδυ. Ένα πολύ ωραίο «μπλέξιμο» ιστορικής αφήγησης και μυθοπλασίας που μαζί με την μουσική υπόκρουση δεν γίνεται να μην αγγίξει και να συγκινήσει τον θεατή.

Προσωπικά μεταξύ των πολλών στοιχείων της ταινίας, θα μείνω σε ένα που θεωρώ πολύ σημαντικό. Την γνώση της ιστορίας μας. Τόσο ως πολίτες, όσο ως φίλαθλοι. Κάποιος στην ηλικία μου (29 ετών) μπορεί να ακούσει την χρονολογία 1968 και να μην του λέει απολύτως τίποτα. Δεν την είχε ζήσει, μπορεί να μην έχει διαβάσει για αυτήν, καλό όμως θα ήταν, να την μάθει μαζί με την υπόλοιπη ιστορία όλων των παλαιότερων χρόνων.

Μία ταινία όπως αυτή μπορεί να γίνει η αφορμή για περισσότερη αναζήτηση, ατομική και συλλογική, και αυτό μόνο θετικά μπορεί να φέρει για το μέλλον μας. Ζώντας στην εποχή που το τώρα καλύπτει τα πάντα και η επιβίωση στο σήμερα μας αφήνει ελάχιστο περιθώριο να κοιτάξουμε πως θα υπάρχουμε και αύριο, μια ματιά προς τα πίσω για μια στιγμή ίσως μας δώσει το θάρρος, την ώθηση αλλά και την λύση που θα μας οδηγήσει στο καλύτερο μέλλον.

Όσον αφορά το κομμάτι του φιλάθλου μέσα μας. Παρακολουθώντας την ταινία, είδα καλύτερα ένα κομμάτι της ομάδας που υποστηρίζω, μια καλύτερη ματιά στην ιστορία και στο τι αντιπροσωπεύει. Και αμέσως γαλήνευσα. Έφυγε η πίεση, ο θυμός και η αγωνία για την κατάκτηση νικών και τροπαίων ως αυτοσκοπού της ομάδας μου, ως μόνου λόγου ύπαρξής της αλλά και ως μοναδικού λόγου για να υποστηρίζει κανείς οποιαδήποτε ομάδα.

Όταν γνωρίσει κανείς την ιστορία της ομάδας του, ποια είναι, τι αντιπροσωπεύει και την επιλέξει συνειδητά τότε θα μπορέσει να ευχαριστηθεί το παιχνίδι, την χαρά της νίκης και της ήττας. Το πείραγμα που θα κάνει ή που θα δεχτεί από φιλάθλους άλλων ομάδων. Θα αποκτήσει άλλο νόημα, άλλη αξία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν καλύτερα τους αθλητικούς συλλόγους που επηρεάζουν, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο, την καθημερινότητά μας, τόσο σε πανελλαδικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Ας μην ψάχνουμε λόγους για να να φανατιστούμε παντού. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στην κρίση του καθενός μας.

Υ.Γ. 1. Μπορεί να είναι «κλισέ» αλλά η ταινία είναι «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι»

Υ.Γ.2. Ελπίζω να υπάρξουν και άλλα παρόμοια έργα για ιστορικά και αθλητικά γεγονότα

Υ.Γ. 3. Όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις και αντιλαμβάνεσαι καλύτερα πολλά περισσότερα πράγματα

 

Δείτε τις ειδήσεις από την Ανατολική Αττική και όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο στο irafina.gr.
Κάντε like στη σελίδα του irafina.gr στο Facebook
Ακολούθηστε το irafina.gr στο Twitter

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.