Τον περασμένο Σεπτέμβριο με αφορμή τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που εκτυλίχθηκαν περί του ποιος πρέπει ή δεν πρέπει να κρατάει τη ελληνική σημαία, είχα γράψει πως «η αριστεία είναι μία προσπάθεια αέναη».
Προκαλεί απορία το γεγονός πώς όταν η εκπαίδευση εδώ και δεκαετίες βολοδέρνει σχεδόν διαλυμένη, κάποιοι υπευθυνοανεύθυνοι αναδεικνύουν ως μείζον πρόβλημα τη σημαία στις παρελάσεις… Όμως κατάφεραν άλλη μία φορά, να μας βάλουν στην αρένα για να ασκήσουμε το εθνικό μας σπορ, την αιώνια φαγωμάρα.
Σήμερα μία νέα απίστευτη δικαστική απόφαση, με κάνει να επανέλθω σε όλους αυτούς που καθορίζουν με τις αποφάσεις τους τις ζωές των ανθρώπων.
Πρόσφατα το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), έκρινε παράνομη και αντισυνταγματική την είσοδο των Πρωταθλητών στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Παραβιάζει υποστηρίζει τις αρχές της ισότητας κ.λπ! Ακόμα και η νομική πλευρά είναι διάτρητη αφού τα παιδιά αυτά δηλ. οι πρωταθλητές, δεν παίρνουν τη θέση κανενός υποψηφίου αλλά μπαίνουν με ποσοστό επί των εισακτέων και επιπλέον με γραπτές εξετάσεις.
Σημαντικό ότι η κυβέρνηση αλλά και αρκετοί νομικοί κύκλοι, αναζητούν διέξοδο. Αλλά η ουσία κρύβεται αλλού.
Να πάμε λίγο πίσω, ή μάλλον αρκετά πίσω στην ιστορία. Στην αρχαιότητα ως μέγιστη ένδειξη τιμής και εμπιστοσύνης γκρέμιζαν τα τείχη για τους Ολυμπιονίκες, σήμερα δεν έχουμε τείχη (τουλάχιστον όχι εμφανή) όμως θέλουμε να τους στερήσουμε τη μοναδική ελάχιστη έμπρακτη απόδειξη αναγνώρισης που δύναται να τους παρέχει η πολιτεία!
Σήμερα παντού ακόμη και σε αναπτυσσόμενες χώρες οι πρωταθλητές απολαμβάνουν προνομίων. Επειδή πλανάται στην ατμόσφαιρα η αμφιβολία ότι ο έχων την εξουσία μια απόφασης περισσότερο στέκεται στο γράμμα του νόμου, παρά γνωρίζει την πραγματικότητα αναλαμβάνουμε να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνει αυτό….
Αυτά τα παιδιά ξυπνάνε αξημέρωτα καθημερινά από την ηλικία των 6 ετών, κάνουν έξι με δέκα ώρες προπόνηση την ημέρα, κοιμούνται 8 το βράδυ για να αντέξουν την επομένη και ολάκερη η ζωή τους είναι ο αθλητισμός. Παράλληλα πάνε σχολείο, με αρκετούς από αυτούς να είναι άριστοι μαθητές.
Και αν κάποιες φορές μένουν πίσω είναι επειδή δεν έχουν χρόνο για περισσότερο διάβασμα. Αλλά ούτε και για βόλτες, ούτε για φροντιστήρια. Διότι την ώρα που οι συμμαθητές τους «απολαμβάνουν» τέτοιων χαρών και διευκολύνσεων, αυτοί πρέπει να τρέχουν, να κολυμπάνε, να τραυματίζονται, να πονάνε.
Αυτά τα παιδιά, είναι δεκάδες χιλιάδες… αλλά μόλις ελάχιστα καταφέρνουν να γίνουν πρωταθλητές. Και αυτό, σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον επιτυγχάνεται μόνο με τόνους ιδρώτα (κυριολεκτικά) και αίμα (μεταφορικά και πολλές φορές κυριολεκτικά).
Και όσοι κατάφεραν να φθάσουν στο ανώτατο επίπεδο, το άξιζαν, διότι στον πρωταθλητισμό δεν περνάει το «μέσο». Το άξιζαν, γιατί πάλεψαν, δεν λύγισαν μπροστά στα ανυπέρβλητα εμπόδια: Την κρατική ανυπαρξία, τη γκρίνια κάποιες φορές από την οικογένεια η οποία ούτως ή άλλως είναι ο στυλοβάτης στην προσπάθεια τους, τα οικονομικά έξοδα τα οποία οι Ομοσπονδίες πλέον αδυνατούν να καλύψουν ακόμα και σε διεθνείς αγώνες, τον πόνο που λίγο έλειψε να γονατίσει τη προσπάθεια τους, την ψυχολογική πίεση και τόσα άλλα.
Αυτά τα παιδιά ξημεροβραδιάζονται σε γυμναστήρια, πισίνες, γήπεδα, στίβους διεκδικώντας την πραγματική αθλητική αριστεία.
Αυτά τα παιδιά υψώνουν την Ελληνική σημαία, δίνοντας την πραγματική διάσταση στον Εθνικό μας ύμνο.
Αυτά τα παιδιά επιστρέφουν στους πολίτες αυτής της χώρας τη χαμένη Διεθνή περηφάνια, όταν οι ταγοί σκύβουν το κεφάλι!
Αυτά τα παιδιά με τον καθημερινό Γολγοθά, το έκαναν γιατί μπορούν να αντέχουν και επειδή είναι λίγοι – όχι οι εκλεκτοί – αλλά οι ικανοί.
Τώρα λοιπόν που γνωρίζετε, τι λέτε, αξίζουν τούτης της ελάχιστης τιμής που παρέχει η πολιτεία; Έστω, ρε γαμώτο, για τα χαμένα χρόνια της νιότης, και κυρίως της ξεγνοιασιάς!!!
του Βασίλη Σπαντούρου
Πηγή: Εφημερίδα Polis
