23 Φλεβάρη 1958 παντρεύτηκαν, 60 χρόνια πριν αλλά ο γέρος κάνει το πάρτι με αγγελούδια… Η μέρα ξεκίνησε πολύ όμορφα. Μια ευγενική ψυχή με ενημέρωσε ότι η δευτέρα και η τρίτη (;) δημοτικού θα έρχονταν στο γραφείο για ενημέρωση.
Το τι χαρά πήρα δεν περιγράφεται! Ένα εκκολαπτόμενο σμαράκι με τα ωραία του και τα στρεβλά του. Βλέπεις όλο το κράμα της αυριανής ελληνικής κοινωνίας! 45 λεπτά ερωτήσεων, αποριών και αθωότητας. Εδώ έρχονται οι δάσκαλοι να παίξουν ένα ιερό ρόλο και η δασκάλα μας ήταν παιδαγωγός, εύγε! Με χαιρέτισαν και γέμισαν την ψυχή μου για πολλές μέρες.
Έπειτα από πολύ καιρό και η παλιά συνάδελφος με τον παλικαρό της. Είχε ζεστάνει έξω τόσο που είχα την πόρτα ανοικτή σε πείσμα των προβλέψεων της Εμυς. Είναι πολύ καλή και την παρακολουθώ ανελλιπώς αλλά αυτό το καθήκον ρε παιδί μου της έχει γίνει 2η φύση. Τα προβλήματα αρχίζουν να αναδύονται και αν δεν αλλάξει ρότα η δεν μειώσει το καθήκον θα ρθει στην θέση μου. Κατέβηκα να ακούσω την Κατερίνα Ζαχαροπούλου, μεγάλη δασκάλα εικαστικών με ηχώ φωνής μαγικό, γνώσεις αστείρευτες -μοιάζει να ναι πολύ ισόρροπη- και ωραία γυναίκα.
Δυστυχώς την άκουσα μόνο 20 λεπτά και κατέβηκα για την ταινία. Κάιρο 2011, πλατεία Ταχριρ, διαπλοκή, σάπια κοινωνία ανισοτήτων όπου έδιωξαν τον ένα δυνάστη για να φέρουν τους επόμενους, ένα νουάρ φιλμ που αφήνει γλυκόπικρες γεύσεις.
Η Ζαχαροπούλου έφευγε και το βλέμμα μου ήταν πάνω της. Χαιρετισμοί για το πως να μην πας στο τζαμί του χότζα για προσευχή! Το αιμοφόρο μου αγγείο ήταν σε εξαίρετη κατάσταση και αν κάνει λάθος πάλι η Εμυ αύριο η μεθαύριο θα πέσω για ψάρεμα.
Καλή σαρακοστή.
Σπύρος Μικρόπουλος
