Το εξαίσιο γοτθικό μυθιστόρημα Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο κυκλοφορεί στις 3 Οκτωβρίου, ενώ τα γυρίσματα για την κινηματογραφική του μεταφορά έχουν ήδη ξεκινήσει στο Δουβλίνο.
Η Shirley Jackson είναι μία από τις πλέον επιδραστικές συγγραφείς του 20ού αιώνα. Αριστοτέχνης του γοτθικού τρόμου και βραβευμένη δημιουργός μυθιστορημάτων και διηγημάτων που κινούνται στον χώρο του υπερφυσικού -έχει κερδίσει ένα βραβείο O. Henry το 1949 και ήταν υποψήφια για National Book Award το 1960-, η Jackson έχει επηρεάσει τους σημαντικότερους σύγχρονους λογοτέχνες του είδους, όπως ο Steven King, η Gillian Flynn, ο Neil Gaiman.
Σήμερα, η σκοτεινή ιδιοφυΐα της συνεχίζει να βρίσκεται στο προσκήνιο: συνεχείς επανεκδόσεις, μελέτη των βιβλίων της στα σημαντικότερα πανεπιστήμια, μια επερχόμενη κινηματογραφική μεταφορά, ραδιοφωνικές διασκευές, προβολή από σημαντικά ΜΜΕ και πωλήσεις που παραμένουν υψηλές πιστοποιούν το έντονο ενδιαφέρον για εκείνη και το έργο της 100 χρόνια μετά τη γέννησή της.
Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ το φετινό φθινόπωρο πρόκειται να κυκλοφορήσουν ένα από τα πιο γνωστά βιβλία της σπουδαίας αμερικανίδας συγγραφέα:
Το θρυλικό We have always lived in the castle μεταφράζεται από τη Βάσια Τζανακάρη -για πρώτη φορά στα ελληνικά- και κυκλοφορεί στις 3 Οκτωβρίου 2016 υπό τον τίτλο Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο.
Μια απολαυστική ιστορία τρόμου με τεράστια λογοτεχνική αξία, σύνθετους χαρακτήρες και απατηλά απλό, σαν παραμύθι, ύφος, για την οποία ο Neil Gaiman έχει χαρακτηριστικά δηλώσει: «Ένα συναρπαστικό βιβλίο μυστηρίου και ταυτόχρονα μια τέλεια σπουδή για το τι μπορεί να κρύβεται στο μυαλό των ανθρώπων».
Το μυθιστόρημα Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1962, με πρωταγωνιστές δύο εκ διαμέτρου αντίθετους γυναικείους χαρακτήρες που, σύμφωνα με τη βιογράφο της συγγραφέα Judy Oppenheimer, εκφράζουν τις διαφορετικές πλευρές της προσωπικότητας της Shirley Jackson: η μία διεκδικητική και γεμάτη όρεξη για νέες εμπειρίες, και η άλλη πειθήνια, αγοραφοβική και με απέχθεια για τις αλλαγές.
Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία δύο αδελφών, της Μέρικατ και της Κόνστανς Μπλάκγουντ, που ζουν με τον θείο τους Τζούλιαν, ο οποίος είναι ασταθής τόσο πνευματικά όσο και σωματικά. Η υπόλοιπη δυναστεία αφανίστηκε όταν κάποιος έριξε αρσενικό σε ένα μπολ με ζάχαρη την οποία τα μέλη της οικογένειας χρησιμοποίησαν για να πασπαλίσουν το επιδόρπιό τους.
Η Μέρικατ θέλει να διατηρήσει τον εύθραυστο τρόπο ζωής τους. Από τότε όμως που η Κόνστανς αθωώθηκε για τη δολοφονία της υπόλοιπης οικογένειάς τους, ο κόσμος δεν αφήνει σε ησυχία τους Μπλάκγουντ. Όταν ο ξάδερφος Τσαρλς τούς επισκέπτεται με εξαιρετικά φιλική διάθεση και επιμένει να δει τους τίτλους ιδιοκτησίας του σπιτιού τους, η Μέρικατ θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να προστατέψει την εναπομείνασα οικογένειά της. Πρόκειται για ένα συνταρακτικό έργο που παρασύρει τον αναγνώστη σε έναν λαβύρινθο νευρώσεων και ζοφερών ενστίκτων.
Όπως αναφέρει ο συντάκτης της Guardian David Barnett, το «Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο είναι μια μαγευτική ιστορία που αναστατώνει, μια ιστορία με ένταση που καραδοκεί διαρκώς, όπως τις στιγμές πριν από το ξέσπασμα καταιγίδας. Η Jackson υφαίνει τις λέξεις της όπως η Μέρικατ τα φυλακτά που πιστεύει ότι θα προστατέψουν την οικογένειά της από τον έξω κόσμο.
Η αγωνία και η ένταση σκαρφαλώνουν και κλιμακώνονται προς ένα τέλος που είναι συνάμα αναπόφευκτο και αναπάντεχο.
Ένα μέρος του εαυτού μου δεν θέλει να μοιραστεί αυτό το βιβλίο με άλλους – είναι ένα προσωπικό πάθος, ένα μυστικό ξόρκι μαύρης μαγείας. Ωστόσο, ελπίζω πως οι νέοι αναγνώστες μπορεί να νιώσουν όπως ένιωσα κι εγώ όταν το πρωτοανακάλυψα, μια ήρεμη έκπληξη: ναι, υπάρχουν τόσο δυνατά βιβλία· ναι, η γραφή μπορεί να είναι τόσο ανατριχιαστική. Ζηλεύω όσους θα το διαβάσουν πρώτη φορά και θα ανακαλύψουν στη συνέχεια το σύνολο του έργου της Shirley Jackson – τρομακτικό, αγριευτικό, απλούστατα παράδοξο».
Η Shirley Jackson γεννήθηκε το 1916 (η φετινή επέτειος των 100 χρόνων από τη γέννησή της θα γιορταστεί με μια μεγάλη καμπάνια στο εξωτερικό) και πέθανε το 1965. Είναι περισσότερο γνωστή για το διήγημά της Η Λοταρία (The Lottery) και το μπεστ σέλερ Οι δαίμονες του Χιλ Χάουζ (The Haunting of Hill House), το οποίο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο με τον τίτλο Το στοιχειωμένο σπίτι και θεωρείται η επιτομή των θρίλερ με στοιχειωμένα σπίτια.
Λαμβάνοντας υπόψη τη φήμη και την επιτυχία της Jackson, το Χόλιγουντ φαίνεται ότι έχει μάλλον παραμελήσει το έργο της, ίσως και λόγω της δυσκολίας να μεταφερθεί στην οθόνη η έντονη εσωτερική δράση στις ιστορίες της. Ωστόσο, το φιλόδοξο εγχείρημα της κινηματογραφικής μεταφοράς του βιβλίου Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο πρόκειται σύντομα να γίνει πραγματικότητα: τα γυρίσματα έχουν ήδη ξεκινήσει στο Δουβλίνο, με παραγωγό τον Michael Douglas και πρωταγωνιστές δημοφιλείς ηθοποιούς όπως η Τaissa Farmiga, η Alexandra Daddario, ο Sebastian Stan (από το Captain America: Εμφύλιος πόλεμος), η Joanne Crawford και ο Willem Dafoe. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2017.
ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
«Αυτό είναι το σπουδαιότερο βιβλίο της… Καθώς διαβάζεις βυθίζεσαι όλο και πιο βαθιά ώσπου η επιφάνεια είναι απλώς μια παράξενη λάμψη κάπου ψηλά, σχεδόν ξεχασμένη. Όσο βαθύτερα βυθιζόμαστε τόσο βαθύτερα θέλουμε να μπούμε στον κόσμο της».
Donna Tartt, συγγραφέας
«Αν δεν έχετε διαβάσει αυτό το βιβλίο, χάνετε μια φοβερή εμπειρία».
Neil Gaiman, συγγραφέας
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Στη μέση του δρόμου, βγήκα απ’ τη σκιά και βρέθηκα στη φωτεινή, παραπλανητική λιακάδα του Απριλίου? όταν θα έφτανε Ιούλιος, η επιφάνεια του δρόμου θα μαλάκωνε από τη ζέστη και τα πόδια μου θα κολλούσαν, κάνοντας τη διάβαση πιο επικίνδυνη (το πόδι της Μέρι Κάθριν Μπλάκγουντ κόλλησε στην πίσσα κι εκείνη ζάρωσε, καθώς ένα αυτοκίνητο όρμησε καταπάνω της? πήγαινε πίσω, στην αρχή) και τα κτίρια θα ήταν πιο άσχημα.
Το χωριό ήταν ομοιόμορφο, βγαλμένο από την ίδια εποχή, φτιαγμένο στο ίδιο ύφος? ήταν λες και οι άνθρωποι χρειάζονταν την ασχήμια του χωριού και τρέφονταν από αυτή. Τα σπίτια και τα μαγαζιά έμοιαζαν σαν να χτίστηκαν με φούρια που φανέρωνε περιφρόνηση, για να παράσχουν καταφύγιο στους άχρωμους και τους άσχημους, κι ήταν λες και το σπίτι των Ρότσεστερ, το σπίτι των Μπλάκγουντ, ακόμα και το δημαρχείο, είχαν βρεθεί εδώ κατά λάθος, από κάποια μακρινή όμορφη χώρα όπου οι άνθρωποι ζούσαν με χάρη. Ίσως τα ωραία σπίτια να τα είχαν καταλάβει –πιθανόν σαν τιμωρία για τους Ρότσεστερ και τους Μπλάκγουντ και τις κατά βάθος μοχθηρές καρδιές τους;– και τα κρατούσαν αιχμάλωτα στο χωριό? ίσως η αργή σήψη τους να ήταν σημάδι της ασχήμιας των χωρικών.
Τα παραταγμένα μαγαζιά κατά μήκος της Μέιν Στριτ είχαν το ίδιο κι απαράλλαχτο γκρίζο χρώμα. Οι ιδιοκτήτες τους έμεναν από πάνω, σε μια σειρά διαμερισμάτων δεύτερου ορόφου, και οι κουρτίνες στα παράθυρά τους ήταν άχρωμες, χωρίς ζωή· ό,τι ήταν φτιαγμένο για να είναι πολύχρωμο έχανε γρήγορα την ψυχή του στο χωριό. Δεν έφεραν οι Μπλάκγουντ τον μαρασμό στο χωριό? οι χωρικοί ταίριαζαν εδώ και το χωριό ήταν το μόνο κατάλληλο μέρος γι’ αυτούς.
