Οι πουθενάδες της πόλης πρώην άρχοντες, που δεν ήξεραν νόμους, ζήταγαν εξηγήσεις για πυρο-φυλάκια που είχαν καταργηθεί, ήταν “καουμπόηδες” και παντελονάτοι, ζήταγαν ελικόπτερα να “φωνάζουν: φύγετε φύγετε”,κήρυξαν μόνοι τους δήμους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αμφισβήτησαν ακόμη και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των παιδιών-εθελοντών που πάλευαν με τις φλόγες, και τι δεν είπαν.
Ο ένας βέβαια φρόντισε να την “κάνει” μετά το σόου του διακριτικά και τάχιστα ως συνήθως, για να γλιτώσει από τα όσα απάντησε ο κ. Σιώμος.
Βεβαίως για 20 σχεδόν μέρες και μετά από αγώνα χιλιάδων εθελοντών, κρατικών και δημοτικών δομών, για να στηθεί η πόλη στα πόδια της, να δοθεί μια πρώτη παρηγοριά, μια πρώτη ανακούφιση στους πληγέντες απο την τραγωδία συμπολίτες μας, ήταν άφαντοι όπως πάντα. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ!
Τώρα που άλλοι έλιωσαν,μερόνυχτα ολόκληρα, για να στησουν κάθε λειτουργούσα σημερα (και απο τις πρωτες στιγμές) δομή,έβγαλαν το κεφάλι απο τις κρυψώνες τους. Αν η επιθεώρηση δεν είχε απο μόνη της στοιχείο σοβαρότητας, θα ήταν τα νούμερα της σεζόν.
Η συζήτηση και τα ερωτήματα για το τι και πώς έγινε,αλλά και το τι θα κανουμε για την επόμενη ημέρα, είναι εξαιρετικά σοβαρή, για να την αφήσουμε στους πουθενάδες του πολιτικού πενταγράμμου. Όσο τραγούδησαν, τραγούδησαν.
Ευτυχώς υπάρχουν και σοβαρές φωνές στην πόλη, από κάθε χώρο, για να γίνει η κουβέντα αυτή.
Εγώ θα μείνω στην εικόνα του κατάμαυρου με σκισμένα ρούχα και χαμένα μάτια Σάββα εκείνη τη νύχτα, που με έκανε να ντρέπομαι που έμεινα πίσω για το δικό μου σπίτι και που έκτοτε ήταν παντού και δεν έφυγε στιγμή.
Του Σταύρου μέσα στην κάπνα και με τον ασύρματο στο χέρι που έκλαψε ως έκρηξη ξημερώματα μια νύχτας για όλους αυτούς τους πουθενάδες.
του Βαγγέλη που έτρεχε να σώσει ό,τι σώζεται με το σπίτι καμμένο και την οικογένεια στις βάρκες.
του βλέμματος των ανθρώπων όταν τους βγάζαμε απο τα σκαφη εκείνο το βραδυ του κακού
Του Παναγιώτη και του Μιχάλη που ξημεροβραδιάζονταν παντού μαζί με τους εθελοντές για να “τρεξει” η κατάσταση.
Του Σπύρου που απο εκείνο το βραδυ μέχρι σήμερα ήταν παντού, βοηθούσε στα πάντα μέχρι να καταρρεύσει
Του άλλου Σπύρου που ξέχασε τα θέματα υγείας κι έτρεχε σχεδόν μόνος του τη δομή που ανέλαβε.
του Γιώργου που κινούσε γη και ουρανό για να βρεθεί στεγη για κάθε εναν που είχε ανάγκη.
Του Κώστα και του Μάκη που έστησαν απο το πουθενα δομές υγείας και ψυχολογικής στηριξης
Των 100δων μηχανικών που ήρθαν απο την πρωτη μέρα και δεν έφυγαν ποτέ. Με περηφάνια φόρεσα το γιλέκο τους!
Του Μπάμπη που έτρεχε με τις μανικες να βοηθήσει ολη τη νυχτα.
Της κοπέλλας που 4 το πρωί ήρθε ήσυχα ήσυχα με το αγόρι της να αφησουν χωρίς κουβέντα μερικές 6αδες νερό στη γωνίτσα. Αυτό μπόρεσαν, αυτό έκαναν. Δάκρυσα.
Της κυρίας με τα σημάδια της φωτιάς και της θαλασσας παντού που μόνο ευχαριστώ έλεγε και ζήταγε να βοηθήσει στα κουβαλήματα, γιατι δεν είχαμε χέρια.
Την απίστευτης αξιοπρέπειας σταση των ανθρώπων που είχαν δεχτεί το χτύπημα της συμφοράς.
Του ζευγαριού που αφού πέρασε από την “τεντα” μας, άφησε φεύγοντας ενα καφέ στο τραπεζάκι για ευχαριστω.
Ευχαριστώ από εκείνους. Σε μας. Σαστισα. Δεν εφευγε ο κόμπος απο το λαιμό. Κουβεντα δεν είπαν. Μόνο χαμογέλασαν, κουνησαν το χέρι και εκαναν “σσσστ”.
Της γυναίκας εκείνης που ποτε δεν έμαθα το όνομα, που βγηκε στην πρωτη αυτοψία μέσα στην κόλαση, να φέρει “ενα μπουκαλάκι νερό βρε παληκάρι μου”, που μόλις της είχαν αφήσει εθελοντές παραδίπλα από το κατεστραμένο σπίτι της. Πόσο μεγαλείο ψυχής…
Του κυρίου που έστειλε την κόρη του να γυρίσει πίσω μια(1) μερίδα φαγητού,γιατί είχε γίνει λάθος και μπορεί κάποιος να την είχε ανάγκη.
Των γιατρών που ήρθαν να βοηθήσουν και επίσης δεν εφυγαν ποτέ
Γραφω φορτισμένος με ό,τι μου έμεινε και καθόλου επαγγελματικά. Γιαυτό και έχω ξεχάσει πολλούς. Και πολλά. Ζητώ συγνώμη από όλους. Γιατί ήταν πολλοί, που ήξερα και ακόμη περισσότεροι όσοι δεν ήξερα, χωρίς ονόματα και φωτογραφίσεις, που έτρεχαν, έτρεχαν και συνεχίζουν να τρέχουν για να προσφέρουν.
Γιαυτό ΠΟΥΘΕΝΑΔΕΣ κρατάω αυτές τις εικόνες στις οποίες δεν είστε ΠΟΥΘΕΝΑ!
Η επόμενη ημέρα ανήκει σε όλους αυτούς.
Στη Μαρία, τη Στέλλα, το Βασίλη,το Γιώργο,τον Αντώνη, τη Νεφέλη,Τη Δήμητρα και το Δημήτρη και… και… και…
Σας ευχαριστώ.
Χρήστος Τσεμπέρης
