Στο σημείο… μηδέν βρίσκεται μετά το χαμένο αποτέλεσμα της Κυριακής η Τριγλία και τώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Η διοίκηση θα κληθεί να πάρει γενναίες αποφάσεις για το μέλλον της ομάδας. Ο στόχος είναι η επιστροφή στη Γ΄ Εθνική. Το θέμα όμως είναι με ποιες προϋποθέσεις!
Η ήττα στη Μυτιλήνη από τον Διαγόρα Αγίας Παρασκευής, άσχετα με το τελικό σκορ, ήταν και το τελειωτικό χτύπημα για τη φετινή σεζόν. Η παρτίδα φυσικά δεν χάθηκε σ αυτό το ματς. Η χρονιά ξεκίνησε στραβά και στην πορεία αποδείχθηκε πως τελικά με όσα έγιναν, δεν σωζόταν. Θαύματα στο ποδόσφαιρο γίνονται, όχι κάθε μέρα, αρκεί όμως κάποια στιγμή να πάρεις τις σωστές αποφάσεις.
Παράδειγμα; Και πέρσι έγιναν τραγικά λάθη στο ξεκίνημα της περιόδου, πιο τραγικά δε γινόταν, στην πορεία βέβαια ήρθε ένας κατάλληλος προπονητής, έγιναν μεταγραφές που βοήθησαν πολύ την ομάδα και τέλος καλό όλα καλά. Φυσικά έπεφτε μία ομάδα κι όχι τέσσερις όπως φέτος. Σημαντική η διαφορά δε λέω, αλλά παρόλα αυτά η συνταγή πέτυχε, έστω και με χρονοκαθυστέρηση.
Φέτος; Μία από τα ίδια. Εγώ δεν κρίνω ποδοσφαιρικά, αν και μπορώ να το κάνω, τις αποφάσεις της διοίκησης, είτε πέρσι, είτε φέτος, το αποτέλεσμα κοιτάω. Και φυσικά θα γίνουν λάθη, αστοχίες σε προπονητές, παίκτες, αποφάσεις. Εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Επειδή όμως πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη σου, δεν διαπίστωσα κάτι τέτοιο. Και στην τελική όλα αυτά σήμερα που μιλάμε είναι “περσινά ξινά σταφύλια”.
Τώρα τι γίνεται; Κατ΄εμέ, συσπείρωση. Όλοι μα όλοι να καθίσουν σε ένα στρογγυλό, τετράγωνο, παραλληλόγραμμο, ότι νάναι τραπέζι και να συναποφασίσουν ότι: Είναι μια χρυσή ευκαιρία η ομάδα να κάνει restart. Κι αυτό ακούγεται εύκολα, αλλά στην πράξη είναι δύσκολο. Όχι όμως ακατόρθωτο. Πλάνο τετραετίας, πενταετίας, άλεσμα, κοσκίνισμα, ξεκαθάρισμα, ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν, όργωμα στην Ανατολική Αττική για ταλέντα και πριν απ΄όλα ποιος θα αναλάβει να τρέξει αυτό το μάστερ πλαν. Που σημαίνει ποιος προπονητής θα έχει τα απαραίτητα προσόντα, τα φόντα, τις γνώσεις, το μεράκι, την όρεξη για δουλειά, την υπομονή, την φιλοδοξία να “χτίσει” μια ομάδα και γιατί όχι, την καριέρα του ενδεχομένως.
Ξεκάθαρα όμως πράγματα: “Κύριε τάδε, εμείς εδώ είμαστε, θέλουμε από σένα το και το… Μπορείς;”. Αν ναί προχώρα, αν όχι πας παρακάτω.
Ναι, ξέρω στην θεωρία, όλοι είμαστε καλοί. Στην πράξη αρχίζουν τα δύσκολα. Κι όπως είπα και στον πρόλογό μου, το θέμα δεν είναι να ανέβεις στην Γ΄Εθνική, που σύμφωνα με την πορεία της τελευταίας δεκαετίας εκεί ανήκει η Τριγλία. Το ζητούμενο είναι κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα γίνει αυτό. Κι αν γίνει και το νέο γήπεδο, τότε “δένει” το γλυκό καλύτερα! Μια ομάδα ανταγωνιστική που θα αγωνίζεται σε ένα ολοκαίνουργιο γήπεδο. Μια χαρά ακούγεται για τους ραφηνιώτες.
Προς το παρόν όμως προέχει ηρεμία, ψυχραιμία, καθαρό μυαλό και προσεκτικές κινήσεις. Καταλαβαίνω είναι λογικό να υπάρχει τούτη την ώρα, η απογοήτευση, η στεναχώρια και η πίκρα στις τάξεις των κιτρινόμαυρων. Ακόμα και η γκρίνια και η μουρμούρα των εξήντα, εβδομήντα φίλων της ομάδας που ερχόντουσαν σε κάθε ματς στο γήπεδο της Ραφήνας. Ναι, τόσοι ήταν όλοι κι όλοι. Και στα ντέρμπι και στα δύσκολα. Άντε να έκοβαν 30-40 εισιτήρια! Εννοείται πως τώρα θα ασκήσουν κριτική. Και θα πουν τα δικά τους. Όχι αυτοί μόνο, κυρίως αυτοί που δεν πάτησαν ποτέ στο γήπεδο. Είναι οι “αόρατοι” φίλοι μιας ομάδας. Θα βγάλουν λόγο… κι ύστερα θα “εξαφανιστούν” πάλι.
Αυτά είναι στο παιχνίδι και δεν θα τελειώσουν ποτέ. Είναι σαν τους προπονητές της εξέδρας. Σαν τους ξερόλες, που γνωρίζουν τα πάντα. Σαν τους γονείς που νομίζουν πως γέννησαν τον Μέσι και τον Ρονάλντο και τον επόμενο Μαραντόνα της.
Όμως η επόμενη ημέρα θα κρίνει πολλά. Αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν καλά άπαντες. Και προπαντός αυτοί που θα κληθούν και πάλι να αναλάβουν το… τιμόνι της ομάδας. Κοινώς να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά!
