Η προχθεσινή συννεφιασμένη Κυριακή, που με τις αστραπές το απόγευμα μας έδιωξε από την παραλία φοβούμενοι την καταιγίδα (τουλάχιστον όσοι ήταν στην παραλία) μας γύρισε σπίτι με βαριά καρδιά.
Ανοίγω την τηλεόραση κι αρχίζω το γνωστό ζάπινγκ που σκοπό περισσότερο έχει να εκτονώσω τα νεύρα μου παρά να βρω κάτι για να παρακολουθήσω. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να παρακολουθήσω κάτι, ήθελα έστω και με τη συννεφιά να μείνω στην παραλία και να ακούω τον ελαφρύ κυματισμό της.
Στο ζαπινγκ λοιπόν πετυχαίνω την εκπομπή της ΕΡΤ με την αξιόλογη Λένα Αρώνη Art Week να παίρνει μια εκπληκτική συνέντευξη από τον Μιχάλη Δέλτα.
Ξαφνικά η Κυριακή μου άλλαξε, απέκτησε νόημα και ο ηρεμιστικός ελαφρύς κυματισμός της θάλασσας μπήκε στο σπίτι μου. Τόσες πολλές αλήθειες μαζεμένες σε τόσο λίγο τηλεοπτικό χρόνο.
Δεν θα ξεχάσω κάποια στιγμή που ο Μιχάλης Δέλτα ανέφερε ποιο ήταν το αίτημα του στην έναρξη της προσωπικής του ψυχοθεραπείας. Να μάθει τι είναι αγάπη. Νομίζω πως δεν μπορώ να σας πω περισσότερα για τη συνέντευξη, είναι προτιμότερο να τη δείτε. Μέσα σε όλα μίλησε για τα βιβλία του, από τα οποία διάβασε κάποια αποσπάσματά τους. Έτσι κι εγώ σήμερα πήγα και τα αγόρασα όλα. Ξεκίνησα να διαβάζω και ολοκλήρωσα ήδη το “Τι είναι αγάπη μαμά;”.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο τίτλος απευθύνεται στη μαμά. Αγάπη λέξη γένους θηλυκού όπως και η λέξη μαμά. Ο άνθρωπος που μέσα από τα σπλάχνα του βγήκαμε, ο πρώτος άνθρωπος που μας πήρε αγκαλιά, μας δίδαξε την αγάπη. Όμως μέσα από αυτή την αγάπη τι μάθαμε; Είμαστε ελεύθεροι ή κινούμαστε μέσα σε μια αγάπη με πλαίσιο αυστηρό αυτό των ενοχών; Η αγάπη είναι μια κουταλίτσα για τη μαμά, μία για το μπαμπά και κάθε έναν που βρίσκεται κοντά μας; Η αγάπη είναι η διαρκης επιθυμία μας για αποδοχή από τους γονείς μας; Κι αν δεν μπορούν να αποδεχθούν τι γίνεται; Θα τη ζητάμε πάντα; Αγάπη είναι η παραχωρητικότητα για να μην στεναχωρηθεί ο άλλος; Αγάπη είναι το πνίξιμο και ο βίαιος των θέλω;
Πόσοι μα πόσοι άνθρωποι από την πολύ μικρή τους ηλικία, παιδάκια που πλάθονται όπως το ζυμάρι, έχουν κατ επανάληψη ακυρωθεί, μειωθεί, υποβιβαστεί από τους γονείς τους και μεγαλώνουν με την λαχτάρα και την επιθυμία της επιβεβαίωσης και της επιβράβευσης από αυτούς; Δεν σβήνει πότε αυτή η λαχτάρα; Όταν κάποιος μέσα του κρατάει μέσα του έντονα το παιδί και τα ελλείμματα της παιδικής του ηλικίας και δεν ενηλικιώνεται μέσα από αυτά κρατώντας το ρόλο του παιδιού συναισθηματικά και παραμερίζοντας το ρόλο του ενήλικα, τότε ναι περιμένει την αποδοχή των γονιών. Κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι αποκτούμε με τους γονείς μας τους ίδιους ρόλους και τότε επειδή έχουμε κοινό το ρόλο του ενήλικα θα πρέπει να στεκόμαστε ως ίσοι και με θάρρος να μπορούμε να εκφράσουμε τα θέλω μας, τα παράπονά μας, τα ελλείμματά μας, πολλές φορές περιμένοντας τίποτα γιατί δεν μπορούμε να άλλαξουμε τον άλλον απλά και μόνο γιατί του εκφραστήκαμε αλλά δια μέσου τις έκφρασής μας μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας.
Η αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο παρά στιγμές. Η επιβολή που υπάρχει να αγαπάμε διαρκώς τον άλλον έχει μια ουτοπική βάση. Όταν η μάνα μου χαστούκισε, με μείωσε, με τιμωρησε δεν την αγαπούσα, αυτό όμως ήταν στιγμές και δεν παίρνει πίσω την αγάπη που της έχω. Το ίδιο ισχύει και για τον πατέρα μου, για τους φίλους μου, τους συντρόφους μου αλλά και το αντίστροφο από εκείνους προς εμένα. Η αγάπη δεν μπορεί να έχει κάποια επιτακτικότητα ούτε και επιβολή. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που βρίσκεται σε άμεση εξάρτηση από τη στιγμή. Τον τιμωρητικό γονιό μπορεί και πάλι να τον αγάπω δια μέσου της απόστασης που κρατάω από εκείνον γιατί αυτή η απόσταση κάνει καλό και στους δυο μας. Σε κάποιους ανθρώπους η τριβή δεν κάνει καλό γιατί δημιουργεί προσδοκίες που χάνονται στο άπειρο και το άπειρο είναι χάος. Τον τιμωρητικό γονιό τον αγαπάω που με έφερε στη ζωή κι όχι για τις στιγμές που μου χάρισε, τις οποίες δεν θέλω να ανακαλώ. Τον αγαπώ γιατί μέσω της τιμωρητικότητάς του μπορώ να αγαπώ την κάθε μέρα που υπάρχω. Όμως κι αυτό είναι επιλογή, χρειάζεται μια συνειδητότητα και μια αποστασιοποίηση από τους επιβεβλημένους όρους της ηθικής.
Γιατί υπάρχουν στιγμές που δεν αγαπάμε τους γονείς μας; Γιατί τους θυμώνουμε; Γιατί ίσως και κάποιες φορές να νιώθουμε οργή ίσως και μίσος; Η απάντηση είναι απλή και μόνο μία. Είναι κι αυτοί άνθρωποι που δεν η διαδικασία τους για θέωση, η προσωπική κάπου σταμάτησε ή κάπου δεν εναρμονίζεται και συντονίζεται με τη δική μας. Είναι άνθρωποι που έχουν αδυναμίες, πάθη, κάνουν λάθη περιστασιακά ή και κατ επανάληψη. Και μην ξεχνάμε κι αυτοί οι ίδιοι δεν μας αγαπούν όλη την ώρα. Όταν τους απογοητεύουμε δεν μας αγαπούν, θυμώνουν.
Γράφει η Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος
Φοίβου & Αθηνάς 10, Νέα Μάκρη
