Γεννημένος αστέρι από μικρός ο Τσίπρας, γίναμε φίλοι όταν εκείνος οργάνωνε τις καταλήψεις και τις πορείες του Πολυκλαδικού κι εγώ του 16ου λυκείου Αμπελοκήπων.
Είχε πάντα έναν περίεργο συνδυασμό δυναμικότητας και μαλθακότητας με απόλυτη έλλειψη του χιούμορ.
Η Περιστέρα από τότε δίπλα του, δυναμική και με ιδεολογική άποψη νομίζω πιο ισχυρή από αυτήν του Αλέξη. Βρεθήκαμε σε καφέ, βρεθήκαμε έγκλειστοι στο Πολυτεχνείο με τα ΜΑΤ να μας ρίχνουν δακρυγόνα, βρεθήκαμε στο γυμναστήριο του σχολείου μου να με παρακολουθεί σε μια άθλια θεατρική παράσταση, βρεθήκαμε σπίτι του με εμένα λιώμα να ξερνάω μεθυσμένος επειδή ήμουν καψούρης με έναν καθηγητή του και ήταν ωραία αφορμή για δράμα.
Μετά τα γεγονότα των καταλήψεων , η διαφορά μας και ο προορισμός μας ήταν σαφής. Εκείνος έδινε συνέντευξη στη Λιάνα Κανέλλη ως σύμβολο μιας γενιάς εγώ ήμουν ολοοσέλιδη φωτογραφία στο περιοδικό “ΕΝΑ” να κλαίω από τα δακρυγόνα και την περίεργη συστολή διαστολή χρόνου. Η Λιάνα, καθηγήτρια μου τότε, είχε πει στην τάξη “αν κάποιος από σας γίνει δημοσιογράφος τις μεγαλύτερες πιθανότητες τις έχει ο Τάσος”.
Με όλο το σεβασμό απέναντι της φαντάζομαι πως κάτι ανάλογο θα είχε πει και στον Αλέξη όσον αφορά στην πολιτική. Υπολογιστικά ρομαντική η Λιάνα, μας φαντάστηκε τον έναν πολιτικό και τον άλλο δημοσιογράφο αλλά κανείς μας δεν έγινε αυτό ακριβώς. Τα χρόνια πήραν φωτιά η η φωτιά πήρε χρόνια.
Με τον Αλέξη έχουμε χαθεί από χρόνια και όσο για τη Λιάνα με κυνηγάει η μάνα μου η κομμουνίστρια να διαβάσω κάθε Κυριακή τη στήλη της στον Ριζοσπάστη.
Κοιτάζοντας τώρα μετά από δεκατίες τη φωτό που κλαίω (και κλαίω άσχημα στο φακό) έχω ως μόνη παρηγοριά, το πόσο πιο κλαμένα άσχημος είναι ο Αλέξης όταν γελάει.Όσο για το ξερατό μου στην τουαλέτα του, μακάρι να μου ερχόταν ξανά η ευκαιρία να το ξανακάνω αλλά στα μούτρα του εφ’ όσον αυτή τη φορά δεν οειρεύομαι ότι πηδιέμαι με έναν καθηγητή ενός φίλου, με πηδάει ο ίδιος ο πάλαι ποτέ φίλος που στο κρεβάτι αντί για πιτζάμα φοράει γαλότσες