Τα δυσάρεστα νέα μαθαίνονται πάντα αστραπιαία. Έτσι έγινε και σήμερα. Με πήρε τηλέφωνο το μεσημέρι ο Μάκης και μου λέει «έχω ένα δυσάρεστο νέο να σου πω… έφυγε από τη ζωή η δημοσιογράφος Κατερίνα Γκίκα».
Σκοτάδι, σιωπή, όλα μαύρα. Σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα κι όλα μαύρισαν μπροστά μου! «Όχι ρε, δε γίνεται» λέω μέσα μου, δεν μπορεί». Έμεινα βουβός για λίγο. Συνήλθα όταν έκλεισα το τηλέφωνο.
Με την Κατερίνα γνωρίστηκα πριν 15 χρόνια, τότε που μια παρέα δημοσιογράφων (συμπεριλαμβανομένου και εμού) «χτίζαμε» με πολλά όνειρα και προσδοκίες μια νέα εφημερίδα (τότε) την Espresso, που θα είχε «δικά» της θέματα, αυτό που λέμε αποκλειστικότητες, θα είχε ρεπορτάζ, περίεργες ειδήσεις, ανθρωποκεντρικά θέματα, gossip και δεν θα βασιζόταν στην επικαιρότητα.
Την περίοδο εκείνη λοιπόν γνώρισα την Κατερίνα. Εκείνη έκανε κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ κι εγώ στην αρχισυνταξία της εφημερίδας. Θυμάμαι που την έπαιρνα τηλέφωνο αγριεμένος γιατί καθυστερούσε να στείλει από την Βουλή το κείμενό της, κι επειδή καταλάβαινε πως είχε αργοπορήσει, είχε ένα τρόπο να με μαλακώνει, παίρνοντας παράταση λίγων λεπτών ακόμα.
Την πρώτη φορά μετά από καιρό που μάθαμε για την αρρώστια της, πάθαμε ένα μικρό σοκ. Φοβόμουν, δυσκολευόμουν όταν μίλαγα μαζί της μήπως πω κάτι που την πειράξει. Δεν ήξερα πώς να της συμπεριφερθώ. Αλλά όταν είδα ότι η Κατερίνα δεν χαμπαριάζει από αρρώστειες και τέτοια, ότι παλεύει γενναία και θαρραλέα απέναντι στον καρκίνο, ένιωσα λίγος, μικρός απέναντί της. Αντί να της δίνω εγώ κουράγιο, έπαιρνα δύναμη από εκείνη. Μυστήρια που είναι η ζωή μερικές φορές.
Μα ήταν μόνο 34 ετών.
Κάναμε να την δούμε καιρό. Μια συνερχόταν, μια «βάραινε», πάντα όμως ήταν δίπλα μας, σωστή επαγγελματίας, όποτε τις το επέτρεπαν οι δυνάμεις της μάχιμη στο καθήκον. Έτσι περνούσαν τα χρόνια μέχρι σήμερα. Πότε μιλάγαμε στο τηλέφωνο όταν ήταν καλά και μου έλεγε τα νέα της, για το θέατρο, την τηλεόραση, τους συναδέλφους που έβλεπε…. Είχε έρθει και στα γραφεία πριν δυόμιση χρόνια, να ενώσει τη φωνή της με την δική μας στον αγώνα που κάναμε τότε να λύσουμε προβλήματα της εφημερίδας.
Την τελευταία φορά που μιλήσαμε από κοντά ήταν πέρσι τέτοιο καιρό στην κοπή της πίτας. Ήρθε στο γραφείο μου και τα είπαμε. Όπως πάντα. Εκείνη με το χαμόγελο στα χείλη κι εγώ σφιγμένος με ένα κόμπο στο λαιμό. Έκτοτε μάθαινα την πορεία της υγείας της ώσπου… Ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Αυτά που γράφουν οι εφημερίδες, τα σάιτ, που λένε στο ραδιόφωνο…. «Σε ηλικία 44 ετών έφυγε σήμερα από τη ζωή η δημοσιογράφος Κατερίνα Γκίκα».
Καλό σου ταξίδι Κατερίνα.
Βαγγέλης
