Εδώ και μερικούς μήνες έχω γνωρίσει μια κατάμαυρη «δίμετρη» καλλονή. Μεταξύ μας, όταν την πρωτοείδα είχε τα μαύρα της (κυριολεκτικά) τα χάλια. Σήμερα, όμως, έχει συνέλθει και έχει δείξει όλη την ομορφιά της και τον θαυμάσιο χαρακτήρα της.
Ολα ξεκίνησαν πέρσι τον Ιούνιο. Εγώ πήγαινα στο γυμναστήριο για την καθημερινή μου γυμναστική. Εκείνη λιαζόταν ξαπλωμένη σ’ ένα άχτιστο και χορταριασμένο οικόπεδο, εκεί κοντά.
Την είδα και εντυπωσιάστηκα, ειδικά όταν σηκώθηκε και περπάτησε προς το μέρος μου. Κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτήν, κρίνοντας απ’ τον ασταθέστατο βηματισμό της. Οταν με πλησίασε, το πρόβλημά της έγινε ολοφάνερο: εκατοντάδες μύγες επάνω στο κορμί και το πρόσωπό της και το τρίχωμά της σε κακή κατάσταση -μια εκτεταμένη δερματίτιδα.
Της χάιδεψα το κεφάλι, της έξυσα λίγο τα (κομμένα) αυτιά της και είδα πως το απολάμβανε. Το ζωάκι ήταν άρρωστο. Και σκελετωμένο. Κανονικά θα ‘πρεπε να ήταν γύρω στα 40 κιλά, κι αυτή ήταν δεν ήταν 25. Και τα μάτια μέσα στην τσίμπλα. Με κοίταζε με ευγνωμοσύνη. Πρέπει να είχαν περάσει χρόνια από τότε που κάποιος την είχε χαϊδέψει.
Την ίδια μέρα πήγα και της πήρα μια μεγάλη κονσέρβα, την οποία έκανε «να»! Επρεπε να πάρει βάρος πρώτα πρώτα. Μετά την ψέκασα με αντιτσιμπουρικό υγρό και της έριξα στη ράχη και δύο αμπούλες για σιγουριά.
Την άλλη μέρα, ως διά μαγείας, οι μύγες είχαν πάρει δρόμο. Εφαγε ξανά με όρεξη. Φυσικά δεν είχε γίνει καλά. Σε δύο εβδομάδες, πάντως, φάνηκε να δυναμώνει, δεν φαίνονταν πια τα πλευρά της -τουλάχιστον όχι τόσο καθαρά όσο πριν.
Μίλησα με γείτονες και γειτόνισσες. Δεν ανήκε σε κανέναν, την έβλεπαν εκεί εδώ και χρόνια, «μάλλον την είχε ένας, αλλά μετακόμισε και την άφησε εδώ». Και «όχι, δεν μας ενοχλεί, αλλά τη λυπόμαστε».
Την άλλη μέρα χάθηκε. Εψαξα παντού, άφαντη. Ρώτησα κι έμαθα: μια κυρία απευθύνθηκε στο ζωοφιλικό σωματείο Ν. Μάκρης, ήρθαν και την πήραν με αυτοκίνητο. Αυτά ήξεραν.
Πέρασαν 2-2,5 μήνες και μέσα Σεπτεμβρίου την είδα ξανά στο ίδιο οικόπεδο. Με πλησίασε και διαπίστωσα πως ήταν… άλλο σκυλί! Με ένα τρίχωμα-βελούδο, χωρίς μύγες, χωρίς τσίμπλες, με πολύ πιο σταθερό βάδισμα. Μια αριστοκράτισσα, πανέμορφη, με σωστό βάρος, μια κούκλα!
Μίλησα πάλι με ανθρώπους απ’ τη γειτονιά. Ηταν κι αυτοί εντυπωσιασμένοι απ’ την αλλαγή της. Τρεις, που έχουν τα σπίτια τους εκεί κοντά, με διαβεβαίωσαν πως «τώρα θα την προσέχουμε πιο πολύ, θα την ταΐζουμε όποτε μπορούμε, είναι πολύ καλό σκυλί». Εχει γίνει η μασκότ της γειτονιάς, η σκύλα της γειτονιάς, δεν ενοχλεί κανέναν κι όλοι φαίνεται να την αγαπάνε.
Φυσικά, κάθε μέρα της πάω φαΐ, άλλοτε τρώει, άλλοτε όχι. Υποθέτω ότι ήταν καλαζαρική, αλλά θεραπεύτηκε. Της έχει μείνει μια αστάθεια, ιδίως όταν πάει να τρέξει. Ομως έχει όρεξη, θέλει χαδάκια. Αλλά ώς εκεί. Μετά πάει στη φωλιά της και ξαπλώνει. Σαν να σε κρατάει σε απόσταση.
Φαίνεται ευτυχισμένη. Και είναι επιβλητική: με κεφάλι (κεφάλα!) πίτμπουλ και σώμα δανέζικου μολοσσού. Ηλικία; Κρίνοντας απ’ τα ροζ ούλα της, πρέπει να ‘ναι νεαρή, το πολύ 3-4 ετών. Αυτή είναι η νέα φίλη μου.
του Παναγιώτη Διαμαντή
Πηγή: efsyn.gr
