T-A-Ρ-Α-Ν-Τ-Ι-Ν-Ο. Ένα όνομα χίλιες εικόνες και οι τρίωροι “ΜΙΣΗΤΟΙ 8” ίσως η πιο αμφιλεγόμενη ταινία της καριέρας του. Πώς είδε ο ΤΑΖ στο CINETROLL την ταινία; Όλη η κριτική του όπως δημοσιεύτηκε στο DownTown Magazine Greece.
Περίμενα μεγάλη ήττα. Λατρεύω τον Ταραντίνο, μεγάλωσα μαζί του αλλά και στο “Άδωξοι Μπάσταρδη” και στο “Django” που λατρεύτηκαν, πέρασα υπέροχα μεν αλλά αισθάνθηκα μια κούραση και μια μανιέρα. Κι επειδή δεν είμαι και άνθρωπος των πολλών διαλόγων σε μια ταινία, μπορείς να καταλάβεις πως αισθάνθηκα όταν έμαθα πως η νέα του ταινία θα είναι ένα τρίωρο γουέστερν του οποίου η δράση θα εξελίσσεται ουσιαστικά μέσα σε ένα μόνο χώρο.
Είδα τον ύπνο να μου έρχεται και τον Ταραντίνο να θέλει απλά να εντυπωσιάσει άλλη μια φορά με τα καπρίτσια του. Γιατί μόνο ως καπρίτσιο μπορεί να γίνει αντιληπτή η επιθυμία σου να γυρίσεις με φιλμ και κάμερα 70άρι Panavision, αν υπάρχουν δύο τρεις τέτοιες στην αγορά, μια ταινία που στην ουσία εξελίσσεται σε έναν εσωτερικό χώρο.
Και να απαιτείς από τις αίθουσες να την παίξουν έτσι (εμείς θα τη δούμε σε ψηφιακή κόπια). Τα λίγα εξωτερικά του πλάνα, με το μοναδικό soundtrack που συνέθεσε ο Μορικόνε για την ταινία αρκούν στη μεγαλοπρέπεια τους για να δικαιολογήσουν την απόφαση του σκηνοθέτη και να κάνουν αντίστιξη με την κλειστοφοβική συνέχεια.
Μια ομάδα ανθρώπων βρίσκονται αποκλεισμένοι στη μέση μιας χιονοθύελλας σε κάτι σαν σαλούν. Όλοι τους γνωρίζουν κάτι ο ένας για τον άλλον και οι μισοί κάθε άλλο παρά φιλικά συναισθήματα τρέφουν για τους άλλους μισούς, εφ’ όσον ο εμφύλιος έχει τελειώσει και η “παρέα” αποτελείται από γιάνκηδες, νότιους, “αράπηδες”. Ο κάθε ένας δηλώνει μια ταυτότητα και όλοι μαζί θέλουν να περάσει η χιονοθύελλα για να φτάσουν στο Red Rock. Είναι όμως στην πραγματικότητα αυτό που συστήνονται πως είναι;
Κεντρικοί χαρακτήρες δύο κυνηγοί κεφαλών. Ο Σάμιουελ Τζάκσον που θέλει να παραδώσει πτώματα επικηρυγμένων για να πάρει τα λεφτά κι ο Κερτ Ράσελ αλυσοδεμένος με την εξαιρετική στο ρόλο της Τζένιφερ Τζέισον Λι την οποια θέλει να την παραδώσει για απαγχονισμό, προκειμένου να εισπράξει 10.000 δολάρια. Η συζήτηση αρχίζει κι εκεί που εσύ περιμένεις τους κλασσικούς ταραντινικούς εξυπνακισμούς σου έρχεται το πρώτο σοκ γιατί ναι μεν οι διάλογοι έχουν μια αύρα σουρεάλ, αλλά μέσα από αυτούς προκύπτει η πιο σκληρή και πολιτική κριτική που έχει ποτέ ασκήσει ο σκηνοθέτης στις Η.Π.Α.
Μιάμιση με δύο ώρες διάλογοι και από πίσω το μυστήριο να σιγοβράζει και εσύ να κάθεσαι καθηλωμένος στην καρέκλα σου από τον τρόπο που ο Ταραντίνο το χειρίζεται, σαν μια απονενοημένη διάλεξη πάνω στις ρίζες, το παρελθόν που παρήγαγε το παρόν μιας χώρας χωρίς κανένα ηθικό κώδικα, όπως οι Η.Π.Α. Το θρίλερ από πίσω να καραδοκεί, ή μάλλον από μπροστά, στη σημερινή πραγματικότητα των Η.Π.Α.
Κι εσύ να βλέπεις κάτι που μοιάζει σαν ταινία του Λαρς Φον Τρίερ αν τη σκηνοθετούσε ο Ταραντίνο, ή το αντίστροφο. Κάτι σαν το “Dogville” αλά ταραντινικά ή το “Reservoir Dogs” αλά Τρίερ. Όταν το αναμενόμενα σκληρό αλλά και επιτηδευμένα καρτουνίστικο αιματοβαμμένο φινάλε έρθει, ο Κουέντιν θα έχει συνδυάσει την ιερή κάθαρση με τη σατανιστική τελετή σε καρτούν του Μίκι Μάους με το πιο δυνατό αλλά με ουσία ειρωνικό του γέλιο. Σε όλες του τις ταινίες, η “πλακίτσα” του Κουέντιν είχε πάντα κάτι πιο βαθύ να πει που απλά χανόταν στις εντυπώσεις.
Σε αυτήν εδω την 8η ταινία του, χωρίς να σου στερεί τη χαρά του κανιβαλισμού, το ολοκλήρωσε, το είπε έξω από τα δόντια, πιο καθαρά από ποτέ, δοκιμάζοντας μια νέα φόρμουλα πέρα από τα b movies που αγαπάει. Το πως να κάνεις και να αποδομείς θέατρο στο σινεμά που να μοιάζει πιο σινεμά κι από το σινεμά. Έχει λάθη αλλά περισσότερα πάθη.
Βρίστε με όσοι βαρεθείτε (και θα είστε πολλοί) αλλά γουάου τι ταινία. Δεν είναι τυχαίο πως οι βολεψάκηδες κριτικοί έχουν πάθει κοκομπλόκο.
