Οι ξένοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι διεμφυλικοί, οι γυναίκες, οι λεσβίες, οι άραβες, οι εβραίοι, οι Αλβανοί, οι Γεωργιανοί, οι Βούλγαροι, οι τσιγγάνοι, οι Αρβανίτες, οι Βλάχοι, οι ιερόδουλες, οι θεούσες, οι χονδρές, οι «μαύροι», οι «κίτρινοι» και «σχιστομάτηδες», οι μεσόκοπες, οι απλώς γεμάτες, οι φαλακροί, οι ηλικιωμένοι,…
οι εξαρτημένοι από ουσίες, οι εξαρτημένοι από αλκοόλ, οι μουσουλμάνοι, οι αλλόθρησκοι γενικά, οι διοπτροφόροι, οι κοντοί, οι άστεγοι, οι φτωχοί, οι Παναθηναϊκοί, οι ΑΕΚτζήδες, οι της άλλης ομάδας, οι αργοί οδηγοί, οι κακοντυμένοι, οι αδύναμοι, οι φιλόζωοι, τα ίδια τα ζώα, οι άνθρωποι με αναπηρίες, οι κακοί μαθητές, τα παιδιά με μαθησιακά προβλήματα, οι βραδύγλωσσοι, οι ψευδοί, αυτοί λένε το «ρο», όσοι θεωρούνται αποτυχημένοι, εκείνοι που έχουν σημάδια, οι χωρισμένοι, οι χηρευάμενοι, οι πολύ ψηλοί, οι ξανθές, οι αλλήθωροι, οι καμπούρηδες, οι μυτόγκες, οι κωλαρούδες, οι κοντόκανες, αυτές χωρίς στήθος αλλά και οι βυζαρούδες, οι αγάμητες, οι έχουσες πλούσια ερωτική ζωή, οι γυναίκες με μικρότερες άνδρες, οι καλλιτέχνες, οι κοιλαράδες, οι αποστεωμένοι, εκείνες που δεν κάνουν παιδιά, οι «άσφαιροι», οι άνεργοι, οι άσχημοι, οι αριστούχοι ή «φυτά», οι χαζοί, οι παθιασμένοι ή «ψώνια», όσοι εκφέρουν άποψη, όσοι δεν εκφέρουν και είναι «πουλημένοι», οι γυναίκες με έντονη τριχοφυΐα, οι σπανοί άνδρες, οι υπερκινητικοί, οι καλοί ή «θύματα», οι καυστικοί, οι καταθλιπτικοί, όσοι έχουν ψυχολογικές νόσους, όσοι είναι φορείς του AIDS στη χώρα που ερωτάνε ακόμα αν «κολλάει ο καρκίνος», οι άτεκνες, οι άνδρες με μικρό πέος, οι μανάδες που μεγαλώνουν μόνες παιδιά, τα παιδιά χωρίς πατέρα ή «νόθα» ή ακόμα χειρότερα «μούλικα», τα παιδιά των φαναριών που καθαρίζουν τζάμια, όσοι φοράνε παλιά ρούχα ή εκτός μόδας, εκείνοι με τις δερματικές νόσους ή «ψωριάρηδες», οι εκκεντρικοί, οι μοναχικοί, οι παρατημένοι…
… Όσο μπορούμε μισούμε! Και κάνουμε «μπούλινγκ»!
Πουλάμε νταηλίκι όπου μας παίρνει! Άθελα μας, που είναι φρικτό και ηθελημένα που είναι άθλιο! Όσοι ανήκουν σε μια από τις πάνω ομάδες – δηλαδή όλοι μας- εκφοβίζουν κάποιον απ τις άλλες –δηλαδή πάλι όλους μας! Η οδήγηση, ο συγχρωτισμός με άλλους, οι απλές κοινωνικές επαφές, η θέαση τηλεόρασης, η ανάγνωση των διαδικτυακών ιστότοπων, τα μέσα κοινωνικής δικαίωσης βρίθουν από αθέλητες ή ηθελημένες, ασυνείδητες η στοχευόμενες, περασμένες στο DNA μας επιθέσεις μίσους. Η εγκληματικότητα κρύβει το διάβολο που χορεύει στις λεπτομέρειες της.
Η γυναίκα που την μαχαίρωσε ο άνδρας που θέλησε να χωρίσει, επτά φορές, τις μισές στο κεφάλι. Ο τρυφερός Γιακουμάκης, που μάτωσε δίπλα από μια λίμνη. Το κορίτσι που γεννήθηκε από Έλληνες γονείς στο Αζαρμπαιτζαν, που κορόιδευαν οι κοπέλες που γεννηθήκαν από γονείς Αλβανούς στην Ελλάδα και εκείνο τράβηξε μαχαίρι. Οι δυο κοπελιές που φιλιόντουσα στο Θησείο και τις πλάκωσε στο ξύλο άντρακλας περαστικός γιατί θίχτηκε. Οι γυναίκες που δέρνονται στις πιάτσες μετά την εκπλήρωση του πόθου…
… Τελικά υπάρχουν πολλοί τρόποι να μισείς τους ανθρώπους, βρίσκεις πάντα προφάσεις για να ταΐζεις το θηρίο μέσα σου με τη δική σου φοβική κτηνωδία. Και ναι! Με έχουν βρίσει σε social media και στα φανάρια! Με χουν βρίσει για τα κιλά μου, την ηλικία μου, το φύλο μου, την εμφάνιση μου.
Με έχουν βρίσει και στην Αγγλία μια φορά, «fucking», Παλιοελλήνιδα, τεμπέλα και άχρηστη. Με έχει βρίσει και στην εφηβεία μου άγρια, πρόστυχα, βίαια νεαρός που δεν τον γούσταρα. Έχω βρίσει και εγώ! Θυμωμένη! Έχω βρίσει με λέξεις που δεν είχα πότε συνειδητοποιήσει πως γνώριζα! Με σφοδρότητα. Με ανείπωτη κακία λες και είχα δαιμονιστεί, όπως στον εξορκισμό της Εμιλι Ρόουζ –ήμαρτον! Έχω δει τους κουρεμένους με τα μαύρα να προσπαθούν να δώσουν ιδεολογικό υπόβαθρο στο μίσος! Λες και θέλει άλλοθι η μοχθηρία!
Οι άνω των 40 (προσοχή: είμαστε στόχοι ως γριέντζες και κωλόγεροι!), κάποτε στην εφηβεία μας που ήταν της μόδας το διάβασμα βιβλίων και όχι μόνο οι περιηγήσεις στο Internet, διαλέγαμε απ τα βιβλιοπωλεία τα «Ο Λύκος της στέπας», «Το παιχνίδι με τις χάνδρες», «Σιντάρτα» του Χέρμαν Χέσσε, που για συνειρμικούς λόγους στην χώρα μας τον μετατρέψαμε σε Ερμαν Εσσε, όπως άλλωστε κάναμε τον Μπέικον, Βάκωνα, την Γιου Γιουρκ, Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ, Νέα Υερσέη και εξέλειπαν και οι συνειρμικοί λόγοι που τονίσαμε. Δίπλα του, στις Γερμανικές πόλεις που μεγάλωνε υψωνόταν η σβάστιγκα και γεννιόταν το απόλυτο θηρίο των δαιμόνων των ανθρώπων, αλλά εκείνος έψαχνε εντός μας, τις αιτίες κατανοώντας πως το φόβο μας τον κάνουμε μίσος και μας αξίζει μόνον οίκτος και έλεος γιατί τραγική η δομή της ύπαρξης μας. Αποφεύγοντας τον Ναζισμό κατέφυγε για πάντα στην Ελβετία, μακριά από μια πατρίδα που κυοφορούσε το κακό. «Όταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε κι εμείς μέσα μας, δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει», έλεγε. Και έτσι λοιπόν, αν δεν βαριόμουν να τα ξαναγράψω όλα, αν δεν ήξερα πως θα με βαρεθείτε – αν δεν το έχετε κάνει ήδη!- θα ξεκινούσα απ την αρχή. Τον εαυτό μας μισούμε και εμείς είμαστε, όλοι, ο καθένα χωριστά, εγώ η ίδια και το παραδέχομαι είμαι η ξένη, ο ομοφυλόφιλος, το διεμφυλικο άτομο, η γυναίκα, η λεσβία, Άραβας, Εβραίος, Αλβανίδα, Γεωργιανός, Βούλγαρος, τσιγγάνα, Αρβανίτισσα, Βλάχα και όλα μα όλα τα άλλα…
(10 – 1 – 2016: σε ένα φανάρι στην Πεντέλης πριν την Κηφισίας ένας άνδρας σε ένα μαύρο, γερμανικό, πολυτελές αυτοκίνητο, βρίζει δυνατά μια έντρομη γυναίκα οδηγό: «μωρή βρωμιάρα, που μαζευτήκατε όλοι σας εδώ οι ηλίθιοι, μωρη γυφτισσα, τι είσαι μωρη; Βουλγάρα ή Αλβανίδα; Κωλόγρια!»… Σε ένα φανάρι, σε στιγμές, σε μια φράση κλείστηκε μια έκρηξη μίσους για όλους! Να σημειωθεί πως ο κύριος ήταν μεγαλύτερος απ τη γυναίκα, χονδρός, με γυαλιά, χωρίς σχήμα μύτη, φαλακρός και με πινακίδες περιφέρειας και όχι πρωτευούσης! Δίπλα του, στη θέση του συνοδηγού, μια νεαρή, ξανθιά, έντονα βαμμένη και μικροσκοπική γυναίκα, κάτι του ψιθύρισε. «Σκάσε μη σε γα@ησω και σένα» της ούρλιαξε! Κατέβασα το παράθυρο, ανάβοντας το πράσινο και χωρίς να φεύγω ούρλιαξα όσες βρισιές που έρχονταν στο νου –πάρα πολλές δηλαδή! Έφυγα με έναν πονοκέφαλο οργής να σκάει σφυριές στα μηνίγγια μου. Όταν κοίταξα τον καθρέφτη του παρμπρίζ για να δω αν με ακόλουθη, το βλέμμα μου ήταν ίδιο με το δικό του! Άρχισα και του έμοιαζα γιατί εγώ η ιδία είμαι μεσόκοπη, φαλακρός, ηλικιωμένη, εξαρτημένη από ουσίες, εξαρτημένη από αλκοόλ, μουσουλμάνα, διοπτροφόρα, κοντή, άστεγος, φτωχή και φτου και απ την αρχή το κατεβατό… )…
Και… «ο λύκος της στέπας είχε δύο φύσεις, μια ανθρώπινη και μια λυκίσια, κι ίσως αυτό του το πεπρωμένο να μην ήταν τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο… Μέσα του ο άνθρωπος και ο λύκος δεν συμπορεύονταν ποτέ, αλλά βρίσκονταν μεταξύ τους σε μια θανάσιμη έχθρα»…
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
