23η Ιουλίου: Τα παιδιά της φωτιάς στο Μάτι

Για τη Νιόβη Τουπάι, το Μάτι ήταν (και είναι) η μισή της ζωή: το σπίτι του προπάππου και των γονιών της, τα παιδικά της χρόνια, τα καλοκαίρια της εφηβείας, οι φίλοι, η υπόσχεση ενός μέλλοντος που θα στηρίζεται γερά σε ένα παρελθόν που θα μυρίζει θαλπωρή και ομορφιά.

Τον Ιούλιο του 2018 ήταν 16 ετών. «Ανήκω στους τυχερούς που έφυγαν εγκαίρως και προς τη σωστή κατεύθυνση», αφηγείται, ενήλικη πια. «Δεν έχασα κάποιον δικό μου, καταλαβαίνετε», το λέει σχεδόν απολογητικά. Αλλά έχασε το σπίτι που τη μεγάλωσε, ένα από τα πιο παλιά σπίτια του οικισμού. «Για πρώτη φορά ένιωσα ότι η ζωή μπορεί να γίνει τόσο απρόβλεπτη, να αλλάξουν τα πάντα από τη μια στιγμή στην άλλη». Το σοκ ήταν ακαριαίο. «Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι ένα τόσο αγαπημένο μέρος μπορεί να συνδεθεί με κάτι τόσο αποτρόπαιο».

Πολύ γρήγορα, η Νιόβη ήρθε σε επαφή με συνομηλίκους της και έφτιαξαν μια ομάδα στο Facebook για να μπορούν να μοιραστούν την τραγωδία και να αποφορτισθούν συναισθηματικά. Ετσι γεννήθηκε η Ομάδα Νέων, «από την ανάγκη μας να κάνουμε όσα αισθανόμασταν ότι δεν κάνει η Πολιτεία για μας». Αρχικά, η δράση της ομάδας επικεντρώθηκε σε κάθε είδους καθαρισμούς: «Καθαρίζαμε με μανία παραλίες, σκαλοπάτια, δημόσιους χώρους, βοηθούσαμε κόσμο να καθαρίσει τα σπίτια του. Το κάναμε και φέτος». Η εστίαση στην καθαριότητα ήταν μια πρώτη, άμεση ψυχολογική αντίδραση στο ανείπωτο μιας καταστροφής που κανένα εφηβικό μυαλό δεν μπορούσε να χωρέσει. «Βλέπαμε τους μεγαλύτερους να είναι παντελώς απορροφημένοι από την τραγωδία, που νιώσαμε ότι κάποιος έπρεπε να κάνει κάτι για την επόμενη μέρα. Και το κάναμε εμείς».

Η ομάδα έγινε ευρύτερα γνωστή την ημέρα του πρώτου Μαραθωνίου μετά τη φωτιά (11 Νοεμβρίου 2018), όταν συμμετείχε δυναμικά στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των κατοίκων του Ματιού. Αλλά υπήρχαν και δράσεις που δεν γνώρισαν δημοσιότητα: όπως η οργάνωση κοινωνικής κουζίνας από φίλους της ομάδας στη Νέα Μάκρη, σε συνεργασία με τον «Αλλο Ανθρωπο», ή η συμμετοχή σε δενδροφυτεύσεις στην περιοχή. Σε πιο προσωπικό επίπεδο, η Νιόβη συγκέντρωσε δύο φορές χρήματα για την ενίσχυση ισάριθμων εγκαυματιών: από το σχολείο της και μέσα από την έκδοση ενός συλλογικού βιβλίου με ποιήματα ανθρώπων της περιοχής. Της αρέσει να γράφει.
Τη ρωτάω πώς νιώθει αυτές τις ημέρες, καθώς σήμερα συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από εκείνο το φρικτό απόγευμα. «Οσο περνάει ο χρόνος», μου λέει, «αισθάνομαι ότι ο πόνος και η στεναχώρια είναι σαν μια πόρτα κλειστή, που ανοίγει κάθε φορά που πλησιάζει η επέτειος ή όταν μυρίσω καπνό από κάποια άλλη φωτιά». Υπάρχει κάτι που της δίνει ελπίδα; «Τα πευκάκια που ξεφυτρώνουν από παντού».

Δημήτρης Ρηγόπουλος

kathimerini.gr

Δείτε τις ειδήσεις από την Ανατολική Αττική και όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο στο irafina.gr.
Κάντε like στη σελίδα του irafina.gr στο Facebook
Ακολούθηστε το irafina.gr στο Twitter

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.