Στο ρίζωμά τους στη νέα τους πατρίδα, στη Ραφήνα, οι Μικρασιάτες πρόσφυγες από την Τριγλία, κοντά στην Προύσα και τα Μουδανιά, μπόρεσαν και δημιούργησαν την ποδοσφαιρική τους ομάδα την Τριγλία, με έτος ίδρυσης το 1932.
Στα πρώτα αθλητικά βήματα οι αυτοσχέδιες διαμορφώσεις ελεύθερων χώρων έδιναν τη δυνατότητα για αθλητική δράση με έξοδα που αναλάμβαναν οι ίδιοι οι αθλητές για να μπορέσουν να ασχοληθούν με το μεράκι τους.
Γρήγορα οι εξελίξεις οδήγησαν στην ανάγκη δημιουργίας οργανωμένου σωματείου. Όπως αναφέρει η ομάδα στην ιστορία της: “Πρωτοπόροι εκείνης της ιδέας ήταν ο Αναστάσης Λύρατζης,ο Στέλιος Τσερόπουλος,ο Μήτσος ο Ρήγας και ο νεότερος Βασίλης Βουδούρης.
Ανατίθεται σε δικηγόρο η σύνταξη και υποβολή του καταστατικού για την ίδρυση Συλλόγου με την επωνυμία,”Αθλητική Ποδοσφαιρική Ένωσις Τριγλίας Ραφήνας”,με χρώματα το το κίτρινο και το μαύρο τα κατ’ εξοχήν χρώματα του Βυζαντίου και σήμα το Μπαρμπούνι,(το τριγλί). Με την έγκριση του καταστατικού εκλέγεται το 1ο Διοικητικό Συμβούλιο με πρόεδρο τον Αναστάση Λύρατζη,αντιπρόεδρο το Κυριάκο Δρακούλη,γραμματέα το Στέλιο Τσερόπουλο,γενικό αρχηγό το Βασίλη Βουδούρη και έφορο το Μήτσο τον Ρήγα”.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τριγλία είναι η πατρίδα του μετέπειτα Μητροπολίτη Σμύρνης και εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου και ο σύλλογος στην αποφράδα επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής διοργανώνει εδώ και χρόνια (ο κορονοϊός έπληξε προσωρινά τη διοργάνωση), τα “Χρυσοστόμεια”, αθλητικό τουρνουά με συμμετοχή ποδοσφαιρικών σωματείων, κατά κανόνα με προέλευσης και ρίζες από το Μικρασιατικό ελληνισμό.
Τα πρώτα βήματα
Διασώζοντας την αθλητική ιστορία τους οι Τριγλιανοί, αναφέρουν: “Οργανώνονται τα πρώτα παιχνίδια της ομάδας με ομάδες από την Αθήνα όπως η Πέραν Κλούμπ και το Βυζάντιο,ο Ελλήσποντος από την Κοκκινιά,η Ένωση Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, η Προποντίδα.Ακόμα πιο συχνά ήταν τα παιχνίδια με τα γειτονικά “χωριά” Σπάτα, Λιόπεσι (Παιανία) και Κορωπί,τα οποία κατέληγαν πολλές φορές σε ομηρικές μάχες ανεξαρτήτως έδρας”.
H ομάδα είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθήνας, το 1934, ενώ μετά από μια χρονιά διοικητικής καμπής το 1935 – 1936 η ομάδα ανασυγκροτείται, ενώ επιλέχθηκε και το σημείο που τελικά έγινε το γήπεδο, με πολύ προσωπική εργασία των φίλων της ομάδας: “Ο χώρος αυτός ήταν γεμάτο άμμο και αεροφαγώματα το γήπεδο το έφτιαχναν οι ποδοσφαιριστές&παράγοντες της ομάδας κάθε άνοιξη και το χειμώνα χάλαγε από το νερό. Οι φίλαθλοι της ομάδας με τα άλογά τους και τα “αλέτρια” το όργωναν με φτυάρια,τσάπες και τσουγκράνες προσπαθώντας να κάνουν ισοπεδώσεις,ώσπου μετά το 1957 άρχισε να κτίζεται σιγά σιγά η περιμάντρωση και να βγαίνουν τα νερά πια έξω”.
Η Τριγλία στην κατοχή
Τιμητική θέση στην ιστορία της ομάδας έχει η περίοδος της κατοχής, όπου όπως αναφέρεται στην ιστορία της ομάδας: “Τα αθλητικά και με συνέπεια τα ποδοσφαιρικά δρώμενα υπο τη κατοχή των Γερμανών και των Ιταλών ήταν σαφώς περιορισμένα,πάρα ταύτα κάποιοι νέοι της Τριγλίας είχαν το κουράγιο και το θάρρος να επισκεφτούν το Γερμανικό Φρουραρχείο και την Ιταλική Διοίκηση ζητώντας να τους επιτραπεί να οργανώσουν την ποδοσφαιρική τους ομάδα με το πρόσχημα να παίξουν κάποια φιλικά με τις ομάδες των κατοχικών δυνάμεων που έδρευαν στη Ραφήνα.
Μη γνωρίζοντας το σχέδιο που είχε τεθεί σε λειτουργία, δέχτηκαν ευχαρίστως και επέτρεψαν να ανοίξει η ομάδα το γραφείο της με τον εξής περιορισμό επί λέξη:”Στο γραφείο σας θα συζητάτε μόνο για σπόρ”.
Στο μαγαζί του Νίκου Μικρόπουλου μέσα στην κεντρική πλατεία της Ραφήνας και κάτω απο την ταμπέλα της “Αθλητικής Ένωσις Τριγλίας” το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο συζητούσε και συνεδρίαζε για τα προβλήματα που το απασχολούσαν.Η ομάδα λειτούργησε κατά αυτό τον τρόπο για τουλάχιστον ακόμα δύο χρόνια προσφέροντας κάτω απ’ την “σημαία” της προστασία και έργο στον απελευθερωτικό αγώνα.
Να σημειώσουμε ότι είναι προς τιμήν των Ραφηνιωτών της εποχής εκείνης που δεν βρέθηκε ένας προβοκάτορας να προδώσει στους Γερμανούς τους υπόλοιπους.
Η ομάδα λειτούργησε έτσι μέχρι τον Ιούλιο του 1944. Οι παλαίμαχοι της ομάδας τονίζουν ότι η προσφορά αυτή της ομάδας στο έθνος, είναι από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου”.
Mεταπολεμικά
Η Ελλάδα προσπαθεί να ορθοποδήσει και οι Μικρασιάτες που έχουν ξαναζήσει τέτοιες στιγμές, δεν μπορεί να λείπουν από την προσπάθεια αυτή, αλλά δεν λείπουν και οι τρικλοποδιές:
“Μετά από την απελευθέρωση και έπειτα από ένα διάστημα αναγκαστικής κοινωνικής ανασυγκρότησης η Τριγλία δεν θα μπορούσε να μην είναι μέρος αυτής.
Εκείνη τη περίοδο γίνεται προσπάθεια δημιουργίας καινούργιων ομάδων,οι ομάδες αυτές ήταν η Μικρασιατική και ο Πανραφηναϊκός με απώτερο σκοπό τη αντικατάσταση της Τριγλίας Ραφήνας. Βέβαια όπως είναι κατανοητό αυτές οι ομάδες δεν επιβίωσαν γιατί ο κόσμος της Ραφήνας ήταν πάντα με την ομάδα της καρδιάς του τη Τριγλία Ραφήνας.Υπήρχαν πάντα κύκλοι που για άγνωστους λόγους δεν επιθυμούσαν το όνομα Τρίγλια να αντιπροσωπεύει την λαοφιλέστερη ομάδα της πόλης τους”.
Ακολουθεί ένα συναρπαστικό ταξίδι με πολλές επιτυχίες και τη χρονιά 1969-1970 η Τριγλία κερδίζει στα γήπεδα την άνοδο στην εθνική κατηγορία, αλλά η δικτατορία με απόφασή της, υποβιβάζει την ομάδα στην Γ’ Ε.Π.Σ.Α.
Άλλο ένα ποδοσφαιρικό έγκλημα των δικτατόρων, που και στον αθλητισμό έγραψαν πολλές μαύρες σελίδες, με διαλύσεις ομάδων, συγχωνεύσεις, υποβιβασμούς, σκάνδαλα στις μεταγραφές, κλπ
Τα τελευταία χρόνια η ομάδα, με θητεία στη Γ’ Εθνική, αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΑΝΑ. Την τελευταία περίοδο όπως όλες οι διοργανώσεις, κινείται στους ρυθμούς που επιβάλλει η αντιμετώπιση της πανδημίας.
Όπως μας ενημέρωσε ο πρόεδρός της Γιώργος Χαχολάκης, η ομάδα διαθέτει περίπου 150 δελτία στα τμήματα υποδομών και περίπου 30 στο ανδρικό τμήμα. Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η κατασκευή νέου δημοτικού γηπέδου, λίγο έξω από την πόλη, που όταν σε βάθος χρόνου ολοκληρωθεί θα στεγάσει την ομάδα, ενώ το σημερινό δημοτικό γήπεδο θα δώσει τη θέση του σε πάρκο.
Πηγή φωτο εποχής: αρχείο Α.Ο. Τριγλίας Ραφήνας
Επιμέλεια αφιερώματος & σύγχρονες φωτο: Νάσος Μπράτσος
Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον Γιώργο Χαχολάκη και το Γιάννη Δρακούλη για τη βοήθεια
ert.gr
