Ποιό ασπρόμαυρο μελό του ελληνικού σινεμά της δεκαετίας του 50; Ποιά Άντζελα Ζήλια και ποιά Δούκισσα με τον Βοσκόπουλο χαμένο αδελφό απ την Σμύρνη και αρραβωνιαστικό; Ποιά Μάρθα Βούρτση, Φλωρέττα Ζάνα και Μέμα Σταθοπούλου αθώα κορίτσια του λαού; Ποιά Κατερίνα Χέλμη και ποιά Μαίρη Χρονοπούλου, που ατιμασμένες πήραν τον κακό τον δρόμο; Ποιό μελόδραμα να συγκριθεί με τον Πεμπτιάτικο βαρυστεναγμό του εντεκάχρονου πλέον, «Πάμε πακέτο»; Εως και κομεντί φαντάζουν τα παλιά σενάρια!
Χαμένοι γονείς με παιδιά, χαμένα παιδιά μεταξύ τους, χαμένοι γονείς αναμεταξύ τους, ξαδέλφια παρατημένα, ζευγάρια χαμένα, υιοθετημένα βρέφη στο εξωτερικό που ψάχνουν κληρονομικές ασθένειες σε μια χώρα που την λένε Ελλάδα, δράματα και όχι αστεία. Θες δε θες, θα κλάψεις! Ε, δε μπορεί! Αν κάτσεις να δεις αυτές τις ιστορίες, άνθρωπος είσαι, θα σπάσεις! Για έναν γιο που έσμιξε με την μάνα προχθές, με λυγμούς σπάραξα! Εγώ! Μπήκε η οικογένεια μου στο δωμάτιο και είδε και έπαθε να με συνεφέρει! (σ.σ: Μόλις κατάλαβαν τους λόγους που έκλαιγα κούνησαν απαξιωτικά τα κεφάλια τους και με απείλησαν πως θα πεταχτούνε για τσιγάρα, όλοι μαζί, ενώ δεν καπνίζουν!). Αναίσθητοι οι δικοι μου. Αλλά και όλοι οι άλλοι;
Στο παστέλ σκηνικό της εκπομπής, διαφορές κυρίες, που μόνο πασατέμπο δεν μασάγανε ή δε κάνανε τσιχλόφουσκες σαν την Νίτσα Μαρούδα, πριν γίνει πεθερά του Μεϊμαράκη, βλέπανε ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα στα ιδρύματα, με έναν πατέρα που το κακοποιούσε και αυτό και το αδελφάκι του και είχε διώξει τη μάνα, λέγοντας τους φρικτά πράγματα για εκείνη. Το παιδί μεγάλωσε περιφρονημένο αλλά στάθηκε στα πόδια του.
Η μάνα σπάραζε απ τη μια πλευρά του τοίχου! Το παιδί σπάραζε από την άλλη πλευρά του τοίχου της Χατζηβασιλείου! Δάκρυ λέμε και λυγμός! Το κοινό; Αταλάντευτο! Ασυγκίνητο! Σε νιρβάνα και αταραξία! Λες και τους είχανε ξεχάσει σε φωτογραφία από άλλη εκπομπή!
Πάνω που άρχισα να σκέφτομαι αν εγώ έχω κατάθλιψη και συγκλονίζομαι με τα οικογενειακά δράματα, ευτυχώς, έκανε κάτι σαν ήχο κλάματος και η κυρία Χατζηβασιλείου! Για την ακρίβεια, δηλαδή, έκανε πως σκούπιζε πολύ συγκρατημένα το κάτω μέρος της μεγάλης καλοβαλμένης βλεφαρίδας (η επάνω δεν είχε πρόβλημα διότι είναι ψεύτικη!), έκανε δραματικές παύσεις πριν μιλήσει και έσυρε τη φωνή λυπημένα όταν απεύθυνε το λόγο στους καλεσμένους της –που οι άνθρωποι θρηνούσαν στο χρωματιστό άσχετο καναπέ εξουθενωμένοι πια απ το κλάμα. Θα συνήθισε ίσως η κυρία Χατζηβασιλείου όλα αυτά τα χρονιά και θα σκλήρυνε σαν του γιατρούς στα χειρουργεία! Η ακόμη πιο τραγικά θα κλαίει από μέσα της, σε βουβό σπαραγμό που δίνει ένταση στο κοντινό! Και δε χαλάει και με τίποτα το αδιαβροχοποιημένο μακιγιάζ! Για όνομα του Θεού, επαγγελματίες σου λέει, να κλαίνε μεν, αλλά τόσο, όσο…
Πηγή: kourdistoportocali.com
