Τι ενώνει το μητριαρχικοκεντρικό γονιμιακό εορτασμό της Θεάς Μητέρας- όπως με όποια ονομασία και αν λατρεύτηκε από τους ανθρώπους με τη σημερινή γιορτή της μητέρας, όπως μεταφέρθηκε από την Εσπερία και δεν έχει πια θρησκευτικό χαρακτήρα;
Ο ακατάλυτος αρχέγονος ομφάλιος δεσμός, η μοναδική, αστείρευτη μητρική αγάπη, μια καρδιά και μια αγκαλιά πάντα απάνεμο λιμάνι για τα παιδιά της. Ένας δεσμός που ύμνησαν ποιητές , λογοτέχνες, γλύπτες και ζωγράφοι και του έδωσαν πνευματική και συμβολική μορφή όλες οι θρησκείες του κόσμου. Γαία, Δήμητρα, Ρέα, Μεγάλη Μητέρα, Κυβελη, Ιστάρ, Ίσις , Παναγιά κλπ.
Η θρησκευτική μορφή της εορτής στη δική μας εκκλησία, αν δε κάνω λάθος, είναι η Υπαπαντή με τους δικούς της συμβολισμούς.
Στο σύγχρονο κόσμο πάντως, η γιορτή ξεκίνησε σαν πολιτικό κίνημα αμερικανών γυναικών-μητέρων, με το όνομα «Mothers Friendships Day», που ίδρυσε το 1865 η Ann Jarvis, κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (1861-1865) με φιλειρηνικό και αντιπολεμικό χαρακτήρα Το κίνημα αυτό ήταν συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια μέχρι που ο Πρόεδρος Ουίλσον το 1914 καθιέρωσε επίσημα τη δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν ημέρα «δημόσιας έκφρασης αγάπης προς τις μαμάδες», αποστασιοποιημένη πλέον από τον αρχικό της χαρακτήρα που δε βόλευε πολιτικά και ο νοών νοείτο. Έτσι έφτασε και σε μας η γιορτή μιας και αντιγράφουμε τα πάντα. Anyway, που λένε και οι Αμερικάνοι.
Στη φωτογραφία οι αλησμόνητες Ραφηνιώτισσες μανάδες, η δική μου, η Θωμαϊς Βουδούρη, η Ελευθερία Δημητρακού και η αγαπημένη θεία Χρυσούλα Βιάδη, η μόνη από την παρέα χωρίς δικά της παιδιά αλλά με μια απέραντη καλωσύνη και μια αγκαλιά πάντα ανοιχτή για πολλά πολλά παιδιά της Ραφήνας.
Αλησμόνητες και πάντα νοερά κοντά μας
Σωσώ Λέου
