Η φετινή Ανάσταση στο πανέμορφο εκκλησάκι της Παναγίτσας στο Κόκκινο Λιμανάκι θα είναι η 30η της ζωής μου, αν έχω μετρήσει σωστά. Πρώτη μαγική Ανάσταση το μακρινό 1982 όταν ακόμη πήγαινα λύκειο και με κάποιες…απουσίες πάντα εκεί.
Πάντα με γλυκές ανοιξιάτικες βραδιές, αν εξαιρέσεις δύο παγωνιές.
Και πάντα οι ίδιοι άνθρωποι. Οι ίδιοι φίλοι, γνωστοί και γείτονες. Και πάντα με άλλον έναν χρόνο στην πλάτη και τις ρυτίδες τους, λίγα άσπρα μαλλάκια περισσότερα και ίσως λίγα κιλά παραπάνω. Παιδιά που κάποτε κρατούσαν τη λαμπάδα τους και τώρα κρατάνε το χεράκι της κόρης ή του γιού τους που κρατάει αυτό τη λαμπάδα. Τι είναι η ζωή!
Και πάντα χαμόγελα, αληθινές ευχές, αγνές ματιές, σταυρωτά φιλιά αγάπης. Με την προσευχή και την ελπίδα να είμαστε όλοι ξανά στην Παναγίτσα και του χρόνου.
Μετά το Χριστός Ανέστη του ιερέα και τις καμπάνες το ανθρώπινο “ποτάμι” με αναμμένα τα κεριά και τις λαμπάδες κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Η φωτογραφία της στιγμής φαντασμαγορική. Και λεζάντα “καλοί άνθρωποι σε σκοτεινούς καιρούς”.
Καλή Ανάσταση σε όλους με υγεία, εργασία και ελπίδα!
