Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που έπαψα να χοροπηδάω σαν μικρό παιδί από τη χαρά μου, με το άκουσμα ότι θα χιονίσει και στη Ραφήνα.
Και τούτο διότι μετά από τον κίνδυνο, την ταλαιπωρία και τις ζημιές που έγιναν στο σπίτι μου, όσες φορές και η αλήθεια είναι πολύ λίγες, χρειάστηκε να υποστώ το μαρτύριο του χιονιού, η χαρά και η προσμονή μετριάστηκε σχεδόν στο μηδέν.
Αν είμασταν στο εξωτερικό, σε ένα κράτος όπου έχει τις υποδομές, την οργάνωση και τις δομές που απαιτούνται στην αντιμετώπιση ακραίων καιρικών φαινομένων, τότε ναι θα το΄φχαριστιόμουνα και θα ζούσα κι εγώ την… τρέλα του χιονόφιλου, χωρίς να σκέφτομαι τις δυσάρεστες συνέπειες που θα αντιμετωπίσω μετά.
Να ξεκαθαρίσω εξαρχής, πως δεν έχω με κανέναν και τίποτα να βγει στους δρόμους, να χαρεί, να παίξει και να κάνει ότι θέλει. Ακόμα και με μικρές νιφάδες χιονιού. No problem.
Όμως για μια στιγμή, γιατί εμείς εδώ τα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα. Έως πολύ. Ας ξεκινήσω από τον ντόρο που γίνεται σε ένα γεγονός, κι αυτό το αντιλαμβάνομαι με την διπλή ιδιότητα, του αναγνώστη αλλά και του δημοσιογράφου. Που «παράγει» δηλαδή αλλά και που διαβάζει ειδήσεις.
Όπως σε όλα τα πράγματα ο Έλληνας είναι των πολύ ακραίων καταστάσεων. Ακόμα και σε ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο, το τραβάμε το θέμα τόσο μα τόσο πολύ, που δεν πάει άλλο. Χαλάει ο καιρός; Γιατί χαλάει. Κάνει κρύο; Γιατί κάνει κρύο. Έρχεται καύσωνας; Γιατί να έρθει ο καύσωνας. Αρχίζουμε το καλοκαίρι. Ο κόσμος βγήκε στις παραλίες. Μα τι να κάνει κυρία μου. Ανεβαίνει η θερμοκρασία πάει να κάνει καμιά βουτιά στη θάλασσα. Έρχεται χειμώνας; Ανεβαίνει το θερμόμετρο, τι πρέπει να κάνουμε, πώς να προστατευτούμε από το κρύο, το χιόνι πέφτει και αριστερά και δεξιά του δρόμου και διάφορες άλλες εξυπνάδες. Ε δεν δε σε βρίσκει κανείς ρε φίλε!
Πάμε όμως στα δύσκολα. Στην άλλη όψη του νομίσματος. Γιατί αν είσαι σπίτι, στη ζεστασιά, στη θαλπωρή, στο τζάκι, στα σκεπάσματα, με την τηλεόραση, το μεζέ και το ουισκάκι… τότε όλα είναι πρίμα. Τα… μανίκια είναι για όσους πέρασαν ή περνούν την μέρα και τη νύχτα τους εκεί όξω, με αντίπαλο τον χιονιά, την παγωνιά και πρέπει να επιζήσουν.
Συνάνθρωποι που ταλαιπωρούνται γιατί δεν έχουν στον ήλιο ή καλύτερα στο… χιόνι μοίρα. Μιλάω πρώτα για τους άστεγους, τους άπορους, τους εγκαταλελειμμένους, τα μικρά παιδιά, τους πρόσφυγες. Μιλάω μετά για τα πεταμένα ζωντανά, που κανείς δεν τους δίνει σημασία. Και τέλος μιλάω για τους εργαζόμενους και τους εθελοντές που μάχονται για να απολαμβάνεις εσύ σπίτι σου όλα τα αγαθά και τις ανέσεις. Αν δεν ξενυχτήσουν αυτοί, αν δεν δουλέψουν αυτοί να απεγκλωβίσουν, να σώσουν και να προλάβουν άσχημες καταστάσεις, τότε… Ναι, ακούγεται σκληρό αλλά έτσι είναι.
Θάθελα να μάθω και τι κάνει η εκκλησία σ αυτές τις περιπτώσεις. Είναι κοντά στον άνθρωπο. Συμπάσχει, συμμετέχει, βοηθάει, φροντίζει, νοιάζεται ή όχι. Αλήθεια θαθελα να ξέρω.
Είχαμε κι εμείς εδώ χιόνι. Σε σχέση βέβαια με την Εύβοια, τις βόρειες περιοχές και άλλα μέρη εδώ ή εκτός συνόρων το… χιονάκι που έπεσα ήταν μάλλον υποψία χιονιού. Γιατί απ ότι είδα, έμαθα κι άκουσα εκεί όντως είχαν προβλήματα οι άνθρωποι και δύσκολες καταστάσεις να αντιμετωπίσουν.
Στη Ραφήνα και στο Πικέρμι ειδικά στις πιο ορεινές περιοχές όντως υπήρξε θέμα για το πως θα κινηθούν, πως θα παραμείνουν οι δρόμοι ανοιχτοί, πως θα σηκωθούν το πρωί να πάνε για δουλειά, αλλά στα πιο… πεδινά η κατάσταση θεωρώ ότι ήταν ελεγχόμενη.
Το βασικό θέμα της ημέρας φυσικά δεν ήταν άλλο από το αν θα λειτουργήσουν τα σχολεία. Οι γονείς ανησυχούσαν για την ακεραιότητα και την ασφάλεια των παιδιών τους, αλλά και την ύπαρξη θέρμανσης στα σχολικά κτίρια.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες από την άλλη, κάποιοι από πραγματικό ενδιαφέρον και κάποιοι άλλοι γιατί ήθελαν ενδεχομένως να συνεχίσουν τις εορταστικές διακοπές τους, ασχολήθηκαν για πολύ ώρα μια και αργούσε πολύ ο δήμος να πάρει μιαν απόφαση, με το αν θα παραμείνουν κλειστά τα σχολεία.
Όχι μόνο την Τρίτη, αλλά και την Τετάρτη. Τόσο δε, ήθελαν όλοι μικροί και μεγάλοι να μάθουν που κάποια στιγμή «έπεσε» το σάιτ. Ναι για μισή ώρα περίπου, το irafina.gr χτύπησε μπιέλα, ήταν off.
Γι αυτό και εμείς θέλουμε να εκφράσουμε, ευκαιρίας δοθείσης που λένε, πρώτα την «συγγνώμη» μας γιατί ταλαιπωρήσαμε κάποιους που προσπαθούσαν να μπουν αλλά δεν ήταν εφικτό και να πούμε και ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για να ευλογήσουμε τα γένια μας, που επιλέξατε πάλι εμάς για την έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωσή σας. Ναστε καλά…
Για να επανέλθουμε όμως στα «λευκά» και στο χιονοσίριαλ των ημερών, θέλω να πω και κάτι άλλο. Από την προσωπική μου εμπειρία, κατάλαβα πως, αν θέλει κάποιος να πάει στην δουλειά του, θα πάει ο κόσμος να χαλάσει.
Πάντα στις εφημερίδες μετά από μια μέρα σαν και την χθεσινή (που έριξε χιόνι στην Αττική), θυμάμαι πως στην δουλειά πηγαίναμε το ένα τρίτο περίπου των συναδέλφων. Οι μακάκες. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε.
Από τους υπόλοιπους, το πολύ νατανε πέντε-έξι που πραγματικά δεν μπορούσαν να φτάσουν στον χώρο εργασίας. Οι άλλοι «στην υγειά των κορόιδων». Ψέματα θα λέμε τώρα. Γι αυτό καλοί μου φίλοι μην ακούω αυτά, τύπου «δεν ξέρω πώς να έρθω, φοβάμαι, ποιος μου εγγυάται…» και άλλα τέτοια.
Στο ρεζουμέ τώρα: Ηρεμία, ψυχραιμία και λογική πάνω απ όλα. Ήρθε το χιόνι, μας έκανε τη χάρη ο καιρός, έγινε πάλι χαμός στα social media, ανέβηκαν φωτό και βίντεο στα fb, instagram, twitter, ξεχαρμανιάσαμε… τώρα πάλι τα κεφάλια μέσα.
Κι αν κατέβει κι άλλο η θερμοκρασία, χειμώνας είναι που να πάρει η ευχή. Τουλουμποχτείτε που λέει και η πεθερά μου στο χωριό!
Υ.Γ. Άντε σε καμιά δεκαριά-εικοσαριά χρόνια πάλι με χιόνια με καιρούς εδώ θαμαστε να τα λέμε!
Υ.Γ. 2 Άσχετο: Μπείτε στην κλήρωση του irafina.gr για τα μεγάλα δώρα. Μπορεί να είσαι κι εσύ τυχερός.
