“Επίκαιρη” ανάρτηση στο fb του Αντιδημάρχου Ραφήνας – Πικερμίου Χρήστου Τσεμπέρη, θα σας βάλει σε σκέψεις και προβληματισμούς τούτες τις δύσκολες -για όλους- μέρες που διανύουμε…
“Επειδή πολύ φοβάμαι ότι βαδίζουμε πλέον ως κοινωνία σε λεπτό, πολύ «λεπτό πάγο», αν όχι σε δυστοπικό περιβάλλον. Τόσο σε ό,τι αφορά στην επιδημία, τον περιορισμό της διασποράς, την προστασία της ανθρώπινης ζωής σε τελευταία ανάλυση.
Όσο και στην πρωτοφανή περιστολή ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και βασικών δράσεων της κοινωνικοοικονομικής ζωής, η οποία και εν πολλοίς γίνεται συλλογικά αποδεκτή περίπου ως αναγκαιότητα επιβίωσης και κοινωνικής ευθύνης, και όχι απλά επιβαλλόμενη, ήρθε νομίζω η ώρα να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα περί ατομικού, συλλογικού και κρατικού, πριν αρχίσουμε την ανθρωποφαγία, τη συνωμοσιολογία και τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Η περιβόητη ατομική ευθύνη έχει ήδη αναληφθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας με όρους βαρείς και από σήμερα ακόμα βαρύτερους, αποδεικνύοντας στην πράξη με ατομικό και συλλογικό κόστος την ύπαρξη κοινωνικής συνείδησης σε μεγάλο βαθμό.
Πολύ φοβούμαι όμως ότι αγγίξαμε, αν δεν ξεπεράσαμε, τα όριά της ως ο ένας πυλώνας της κοινωνίας, με τις εξαιρέσεις μας, τα λάθη ή τις μειοψηφίες μας.
Και κανένας δεν μπορεί να «κρύβεται» πίσω από αυτήν, ιδιαίτερα όταν είναι ο βασικός πυλώνας κοινωνικής συνοχής και αυτή είναι η Πολιτεία η ίδια. Αυτή που, ορθά αφενός παίρνει γενικά μέτρα για να σπάσει την αλυσίδα διασποράς του ιού.
Οφείλει όμως να πάρει μέτρα ενίσχυσης και στήριξης του Συστήματος Υγείας που είναι στην πρώτη γραμμή, της εκπαιδευτικής ζωής, της οικονομικής ζωής , της κοινωνικής ζωής. Τομείς οι οποίοι με το ιδιότυπο «lock down», αποδιαρθρώνονται επικίνδυνα γρήγορα χωρίς να μπορεί να προβλέψει κανείς με ασφάλεια πώς και υπό ποιες συνθήκες θα ανακάμψουν, αλλά και σε τι περιβάλλον κοινωνικοοικονομικό.
Γιατί το υποστελεχωμένο ΕΣΥ και τα νοσοκομεία μας με την ελλιπή υλικοτεχνική δομή και απαξιωμένο στο ιδεοληπτικό μυαλό κάποιων, είναι αυτό που δίνει και θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη. Η στήριξη πρέπει να γίνει (και άργησε κιόλας) αποφασιστικά με κάθε μέτρο ακόμη και στο όριο, για το κοινωνικό σύνολο.
Γιατί η Τοπική Αυτοδιοίκηση, υποστελεχωμένη κι αυτή, χωρίς κεντρικούς κρατικούς πόρους και εξειδικευμένο προσωπικό επί χρόνια ολόκληρα, είναι αυτή που θα παλέψει να κρατήσει τις τοπικές κοινωνίες όρθιες, και πάλι.
Και η ευθύνη της κάθε Πολιτείας δεν μπορεί εξαντλείται σε επιστολές και οδηγίες σε αυτούς που δίνουν τη μάχη μόνοι τους. Στηρίξτε επιτέλους και αποφασιστικά όλες τις κοινωνικές δομές της. Όχι μόνο με ευχολόγια.
Είναι δύσκολοι καιροί πολύ πέραν της ατομικής ευθύνης και σήμερα πρέπει να σχεδιαστεί με όρους ανθρώπου η κοινωνία του αύριο…
Το ίδιο και στα Σώματα Ασφαλείας, με τις υποδομές επί χρόνια κάτω από το όριο, υποστελεχωμένες και αυτές. Καλούνται να αστυνομεύσουν τώρα τι και με ποιον ακριβώς τρόπο; Και ο κατάλογος συνεχίζεται και συνεχίζεται…
Οι αγορεύσεις και οι γενικές απαγορεύσεις είναι μια κίνηση. Ενδεχομένως και επιβαλλόμενη υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να πει κανείς.
Μένει όμως να μπουν άμεσα σε εφαρμογή γενναίες αποφάσεις που ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να πάρει έναντι του συνόλου και για το σύνολο μια υπεύθυνη Πολιτεία, για να κρατήσει μια κοινωνία ολόκληρη όρθια, σε ένα αύριο που δεν θα είναι terra incognita, αλλά βασισμένο στην κοινωνική συνοχή, με ισχυρές και λειτουργούσες δομές για το σύνολο.
Δεν είναι ιδεοληψία. Δεν είναι ουτοπία. Είναι αναγκαιότητα. Για να μην πάμε σε μια Δυστοπία που δεν μπορούμε ούτε να την περιγράψουμε καν…
