Πριν, συρθούμε σε ένα καταστροφικό στρόβιλο με απρόβλεπτη, αλλά σίγουρα ζοφερή, κατάληξη για όλους, μήπως ήρθε η ώρα να πούμε επιτέλους, ότι αυτό που χρεοκόπησε και οδηγεί τη δύση ολόκληρη, κι όχι απλά τη χώρα μας, σε κοινωνική εξαθλίωση, οικονομική καταστροφή, συγκρούσεις και διάλυση, είναι ο καπιταλισμός της καταστροφής, στο όνομα του οποίου έπιναν νερό οι περισσότεροι, αποθεώνοντας τη θρυλική «ελευθερία» (ασυδοσία) της αγοράς και την αυτορρύθμιση της;
Έρχεται η ώρα της σύγκρουσης αυτού του μοντέλου- παραδείσου της «δυτικής ανάπτυξης», με τους μέχρι τώρα τροφοδότες του… Η σύγκρουση μητρόπολης – περιφέρειας δεν είναι πια μια θεωρητική αναζήτηση ή προσέγγιση των οπαδών του ΣαμίρΑμίν, που μπορεί να συμφωνείς ή να διαφωνείς. Δεν θα είναι καν, φοβούμαι, ούτε ο συνεχώς κλιμακούμενος κι εξελισσόμενος πόλεμος του παγκοσμιοποιημένου και χωρίς φραγμούς κεφαλαίου, όπως «νομισματικά» ή «δημοσιονομικά» αποτυπώνεται. Είναι τόσο ορατό το πιο βίαιο που έρχεται, σε γονατισμένες και αποϊδεολογικοποιημένες κοινωνίες, που σχεδόν τρομάζει, ότι δεν το βλέπει κανείς, ή καμώνονται ότι δεν το βλέπουν…
Ο μύθος κατέρρευσε. Απληστία, καταστροφή, κοινωνικά αποκαΐδια και κέρδη, περισσότερα κέρδη σε ολοένα και λιγότερα χέρια και οι στρατιές των εξαθλιωμένων να πληθαίνουν. Να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ώστε τα ποσοστά κέρδους να μεγαλώνουν. Αλλά τα στατιστικά να πηγαίνουν ολοένα καλύτερα. Για ποιους; Σε ποια κοινωνία; Σήμερα επιχειρούν να μας το σερβίρουν και πάλι, ξαναζεσταμένο, ως τη μόνη λύση.
Με έννοιες όπως «απασχολήσιμοι», ευελιξία στην αγορά εργασίας, ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, κόστος ανά μονάδα παραγωγής, διαρθρωτικές αλλαγές, ασφάλεια, ευταξία κι ευνομία…όλα τόσο ιδεολογικά ουδέτερα πλασαρισμένα. Από ποιους; Για ποιους; Σε ποια κοινωνία;
Η αποθέωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και η απόλυτη απομείωση του κράτους. Εκτός από την ώρα των κολοσσιαίων ζημιών των «μάγων» της άυλης οικονομίας, όπου τότε φυσικά το κράτος (δηλαδή εμείς οι κοινωνίες) καλείται, σχεδόν αδιαμαρτύρητα να ΤΟΥΣ πληρώσει τις ζημιές. Και να συνεχίσουν… O Friedmanθα ριγούσε από ευχαρίστηση.
Ε, λοιπόν το μοντελάκι αυτό κόπηκε, ράφτηκε και φορέθηκε πάνω από 30 χρόνια τώρα. Φτάνει πια.
Στην αριστερά μεγάλωσα, από αυτήν απογοητεύτηκα, σε αυτήν προσβλέπω…
Θέλω μια χώρα,
• που δε θα βουλιάζει από έναν άθλιο, υπερτροφικό, κομματικά τροφοδοτούμενο δημόσιο τομέα,
• που θα ξέρει τη λέξη αξιοκρατία,
• που μέσα από την κοινωνική συμμετοχή, θα έχει επιτέλους ένα πολιτικό προσωπικό που της αξίζει, όχι κομματάρχες, εκλεκτούς των media και των αγορών, εν πολλοίς τίποτα δηλαδή που καμώνεται το κάτι,
• που τα κόμματα, θα έχουν όραμα, ιδεολογία και λόγο. Θα είναι δηλαδή η συλλογική πρωτοπορία στην κοινωνία, εκφράζοντάς την και όχι ποδηγετώντας την,
• που στα σχολειά θα έχουν όλοι δικαίωμά στη μόρφωση, χωρίς «διαβατήρια» εισοδήματος, καταγωγής ή χρώματος,
• που τα νοσοκομεία της, θα είναι εκεί για να γιατρεύουν τον πόνο, και όχι για να θησαυρίζουν οι διάφοροι επιτυχημένοι, κάνοντας πάρτιστην αγωνία του ασθενή,
• που θα σέβεται και θα λογοδοτεί σε μένα, για τα λεφτά που δίνω από τους φόρους μου,
• που ο συνδικαλισμός θα ασχολείται μαχητικά με τα προβλήματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων και των ανέργων, και δε θα συναγελάζεται με κόμματα και κράτος,
• που θα κοιτά στα μάτια και θα σέβεται τον απόμαχο της ζωής,
• που θα κρατά τα νέα μυαλά της εδώ, να παράγουν για το γενικό καλό,
• που θα κοιτά η ίδια τις ανάγκες της, θα σχεδιάζει και θα παράγει για αυτές,
• που θα σέβεται, θα βοηθά, θα στηρίζει και θα ελέγχει, αλλά δεν θα υποδουλώνεται στην επιχειρηματικότητα.
Δε θέλω κράτος – πατερούλη. Κράτος λάφυρο. Κράτος επιχειρηματία. Αλλά κοινωνικό κράτος, εργαλείο παρέμβασης, στην ασυδοσία, την αδικία, τις στρεβλώσεις, την απληστία των λίγων και ισχυρών σε βάρος των πολλών και αδυνάμων.
Πόσο δύσκολο μπορεί άραγε να είναι στην εποχή της φτήνιας παντού, να σταματήσουμε λίγο να τρέχουμε σαν το ποντίκι στη ρόδα του, να «ανακαλύπτουμε» φανταστικούς εχθρούς σε κοινωνικές ομάδες, ιδεολογίες και απόψεις, ανατρέφοντας στα μουλωχτά το μίσος, το κοινωνικό μίσος, το τυφλό μίσος και την οργή, χωρίς καμία ιδεολογία,όραμα ή πρόταση, περιμένοντας τη δική μας νύχτα των κρυστάλλωνκαι να συμφωνήσουμε ως πολίτες:
• Σε ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο ισόρροπης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης για τη χώρα και τα παιδιά της.
• Σε μια πρόταση εξουσίας, όχι πια σύνθημα και καταγγελία, αλλά εφαρμοσμένη, άντε εφαρμόσιμη πολιτική διεξόδου, της κοινωνίας της ίδιας από το αδιέξοδο που δείχνουμε να βουλιάζουμε εθελοτυφλώντας, στη γιγάντωση τουρατσισμού, του φασισμού, του φόβου, της θεοποίησης της «αγοράς» του κέρδους των ολίγων και της τυφλής οργής.
Αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο, που θα γυρίσει σελίδα, που δε θα χαϊδεύει αυτιά, που θα μιλά για τον πολίτη, που θα ξεκαθαρίζει ότι τη λύση δε μπορεί να φέρουν αυτοί που διέλυσαν τον κόσμο με στρατιές εξαθλιωμένων, που θα μας ξαναμάθει ότι η παιδεία ΔΕΝ είναι εμπόρευμα, η υγεία ΔΕΝ είναι εμπόρευμα, η κοινωνική πρόνοια ΔΕΝ είναι εμπόρευμα, ότι η πατρίδα ΔΕΝ είναι εμπόρευμα, ότι η δημοκρατία η ίδια και τα κοινωνικά δικαιώματα ΕΙΝΑΙ θέμα συμμετοχής και ΔΕΝ είναι διαπραγματεύσιμα, ότι το κέρδος ΔΕΝ είναι θεός, μπορεί να υπογραφεί μόνο από την αριστερά και όλους εμάς τους προοδευτικούς πολίτες. Το οφείλουμε σε εμάς, τη χώρα και τα παιδιά μας.
Η συμμετοχή μας στη γιορτή της Δημοκρατίας είναι δικαίωμα και υποχρέωση μαζί. Η ψήφος μας, ευθύνη! Δεν γυρνάμε πίσω.
Γράφει ο Χρήστος Τσεμπέρης
Πηγή: Εφημερίδα Polis
