Το “δικό μου” Πολυτεχνείο. Γραμμένο χρονια πριν. Το ανεβάζω έτσι απαράλλαχτο, “ανεπίκαιρο” “αφτιασίδωτο” κάθε χρόνο. Έτσι για το γαμώτο της ψυχής μας. Δεν αλλάζω λέξη. Μόνο σκέψεις προστίθενται κάθε χρόνο…
Πρώτη φορά στην πορεία του πολυτεχνείου εκεί στα τέλη του ’70 με πήγε ο πατέρας. Ήταν πολύ φρέσκο. Χιλιάδες κόσμου, συνθήματα, τραγούδια, και βλέμματα καθαρά… Δέος, η μόνη λέξη στο μυαλό μου.
Πρώτη φορά μόνος μου, πήγα το 80,με μια ωραιότατη αποβολή από το σχολείο, παράσημο. Δε μας άφηναν τότε… ξανά χιλιάδες ο κόσμος. Δραματική πορεία. Οργή, φόβος και θυμός από το αίμα, της Κανελλοπούλου και του Κουμή, ανάκατα στο κεφάλι μου… κι ένα μεγάλο ΟΧΙ ΠΙΑ, οι λέξεις στο μυαλό μου.
Και πώς τα φέρνει η ζωή… πρώτη φορά που κράτησα στα χέρια μου τη σημαία του πολυτεχνείου ήταν το 85. Εκεί που είχαν πέσει Κουμής και Κανελλοπούλου. Εκεί ήρθε η σειρά μου από την ΕΦΕΕ να την κρατήσω. Για πρώτη φορά. Ανατριχίλα και θα τον αλλάξουμε τον κόσμο οι λέξεις στο μυαλό μου. Έκλαιγα και ντρεπόμουν κιόλας μη με δουν με δάκρυα στα μάτια… τα χέρια έκαιγαν, τα μάτια έκαιγαν, ολόκληρος μια φωτιά και οι άλλοι όλοι το ιδιο…
Το ίδιο βράδυ το σύμπαν μας ολόκληρο καταρρέει… υπάρχει νεκρός, υπάρχει νεκρός… Η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε ένα 15χρονο στα Εξάρχεια. Καλτεζάς Μιχάλης και το όνομα μαζί με το αίμα, γίνεται φωτιά και καίει την Αθήνα ολόκληρη… τα μάτια πάλι καίνε, τα χέρια καίνε , το μυαλό και το σώμα καίγεται ολόκληρο… πάλι κλαίω, αλλά τώρα δεν ντρέπομαι να με δούνε… είναι βλέπεις η οργή και τα δακρυγόνα που κάνουν τα δάκρυα να φαίνονται πολύ λογικά, και εκτός από κραγιόν, βαζελίνη και λεμόνια, πολλά λεμόνια, δεν είχαμε και τίποτα άλλο τότε…
Πέρασαν χρόνια… κοντεύω πια το μισό αιώνα και κάθε χρόνο, τα τελευταία χρόνια, ρωτώ τα φιλαράκια μου:
τι σκατά κάναμε τόσο λάθος ρε γμτ? πού την πήρα τη λάθος στροφή και δεν κατάλαβα?
Ένα όμως έχω να πω στα πάσης φύσεως εμέσματα που θα εμφανιστούν και πάλι για να ασελγήσουν, όχι στην επέτειο, αλλά στο νόημα της, στην ουσία της, στην ίδια τη δυνατότητά της να μεταλλάσσεται , να επικαιροποιείται , να εκφράζει νέα αιτήματα, αγωνίες και συγκυρίες:
Αφού μπορώ ακόμη και κλαίω, έστω με μαύρα γυαλιά τώρα γιατί ντρέπομαι μη με δουν και κοροϊδέψουν το παιδί, όταν ακούω την κόρη μου στο σχολείο να τραγουδάει «το προσκύνημα», δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμη…
Όλο και κάνα δυο γραμμές μικροϊστορίας θα γράψουμε ακόμη, μπας και τη βοηθήσουμε με την υπόλοιπη πιτσιρικαρία, να γράψει επιτέλους τις δικές της σελίδες. Όπως τις θέλει…
Αυτό σημαίνει μέσα μου πολυτεχνείο… και είναι ντυμένο με την εικόνα και τον ήχο της φυσαρμόνικας του Παναγιώτη… (ναναι καλά εκεί που είναι)
Τώρα πια το λένε πια Νεφέλη , αλλά θα μπορούσε να λέγεται, Μαρία απ’τη Σπάρτη, Ορέστη απ’το Βόλο… Γιώργο, Γιάννη, Άγγελο, Λίτσα, Αγγελική… όπως νομίζει ο καθένας μας…
Γιατί τώρα πια μεγάλωσα και η κραυγή της Καρέζη όταν σπαράζει : « την κόρη μου θέλω»!!! τα λέει όλα.
«… Βάλτε το αυτί στο χώμα και ακούστε… Η γη
χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς… ωραίους σαν από τύμπανο παλιό… κάτι
γίνεται… κάτι γίνεται…”… το νού μας ,ε?
Χρήστος Τσεμπέρης
Αντιδήμαρχος Ραφήνας – Πικερμίου
