Ο χαρισματικός πρωταγωνιστής Χρήστος Λούλης, με αφορμή την επιστροφή του στην τηλεόραση μετά από δεκαπέντε χρόνια απουσίας, με την εξαιρετική σειρά «Σιωπηλός δρόμος», μιλά στη Realnews για το νέο του «στοίχημα», για την καραντίνα, την οικογένειά του, που είναι πάνω από όλα στη ζωή του, αλλά και για τις καταγγελίες λεκτικής και σεξουαλικής βίας που έχουν πια πρωταγωνιστικό ρόλο στον χώρο του.
Να ξεκινήσουμε με την επάνοδό σου στην τηλεόραση από την οποία έλειψες χρόνια.
Γύρω στα δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από τότε που έκανα τελευταία φορά σειρά. Παράλληλα με το «Δυο μέρες μόνο», του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, ήμουν και σε κάποια επεισόδια στην «Τελευταία παράσταση». Έκτοτε έμεινα εκτός και επέστρεψα με τον «Σιωπηλό δρόμο».
Έμεινες εκτός από θέση ή και λόγω θεάτρου;
Ήταν ένας συνδυασμός. Δεν ήρθε στα χέρια μου κάποια πρόταση που να πω «ουάου» και από την άλλη έτρεχα θεατρικό μαραθώνιο από τη μία παράσταση στην πρόβα της επόμενης δουλειάς. Ήταν ασφυκτικός ο χρόνος. Και να ερχόταν κάτι που να με ενδιέφερε, δεν θα μπορούσα να το κάνω. Άσε που δεν ήρθε (γελά).
Έριξες, λοιπόν, το βάρος σου στο θέατρο και στο σινεμά, μέχρι που ήρθε η πρόταση για τον «Σιωπηλό δρόμο». Τι σε έκανε να πεις το «ναι»;
Πολλά πράγματα! Η πρώτη ύλη, το σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη και του Πέτρου Καλκόβαλη μιας πρωτότυπης, ξεχωριστής ιδέας, μιας γερής ιστορίας με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς κοιλιές και φλυαρίες, δεκατριών σφιχτών επεισοδίων. Το ότι τη σκηνοθετεί ο πολύς καλός Βαρδής Μαρινάκης ήταν ένας ακόμα λόγος που ήθελα να είμαι σε αυτή τη σειρά, όπως επίσης το ότι έχει φτιαχτεί ένα φοβερό team εξαιρετικών ηθοποιών που πονάμε τη δουλειά και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό για το αρτιότερο αποτέλεσμα. Ψάχνουμε και δουλεύουμε σκληρά, δεν διεκπεραιώνουμε τους ρόλους, αλλά «βουτάμε» σε αυτούς. Μεγάλο συν είναι ότι έχουμε οκτώ ημέρες για κάθε επεισόδιο και δεν τρέχουμε να προλάβουμε, κάνοντας «εκπτώσεις» που βλέπουμε να γίνονται σε καθημερινές, κυρίως, σειρές. Ρόλο έπαιξε στο «ναι» και το ότι είναι μια σειρά του Mega – από το κανάλι αυτό ξεκίνησα να κάνω τηλεόραση κι έχω μια συναισθηματική σχέση με αυτό το σηματάκι που βρίσκεται στο πάνω μέρος της οθόνης.
Η ιστορία του «Σιωπηλού δρόμου» κόβει την ανάσα. Πες την για όσους δεν είδαν τη σειρά…
Ένα αναπάντεχο γεγονός έρχεται να ταράξει τη φαινομενικά ήρεμη ζωή μιας εύρωστης κοινωνίας, ενός προαστίου που λέγεται Βαθύ. Τα ίχνη ενός σχολικού λεωφορείου χάνονται ξαφνικά, ένα πρωινό. Μέσα στο λεωφορείο βρίσκονται εννέα μαθητές του δημοτικού, παιδιά εύπορων και ισχυρών οικογενειών, μαζί με τον οδηγό, αλλά και μια συνοδό. Οι αστυνομικές έρευνες κινούνται σε αχαρτογράφητα νερά και όλα δείχνουν πως έχουν να κάνουν με μια ομαδική απαγωγή. Μια νεαρή δημοσιογράφος βρίσκεται αναπάντεχα στο επίκεντρο των γεγονότων. Μια ολόκληρη κοινωνία κλυδωνίζεται. Ένα παζλ υπόπτων σχηματίζεται, πάθη μυστικά και ίντριγκες αποκαλύπτονται. Τα προσωπεία πέφτουν και οι κρυφές ζωές των πρωταγωνιστών βγαίνουν στο φως. Αντιμέτωποι με μια εφιαλτική πραγματικότητα, οι ήρωες αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τους δικούς τους δαίμονες… Θα καταφέρουν να διαβούν τον «Σιωπηλό δρόμο» για να φτάσουν στην αλήθεια, στην εξιλέωση και τελικά στη λύτρωση; Να το δείτε!
Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα στην Realnews
Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα στην Realnews
