Όταν επιλέγεις να παρακολουθήσεις μία ταινία, πάντα η επιλογή κρύβει ένα ρίσκο, όπως όλες οι επιλογές μας και στην ζωή άλλωστε.
Ίσως είναι λίγο «βαριά» η εισαγωγή που επέλεξα και εγώ να γράψω για την παρουσίαση μίας ταινίας, όμως όποιος την έχει παρακολουθήσει ή σκοπεύει στο μέλλον θα με δικαιολογήσει αμέσως μετά την ολοκλήρωση της θέασης του έργου.
Και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως. Όταν κυκλοφόρησε η ταινία, δύο ήταν τα γεγονότα που την σημάδεψαν και την ακολουθούν και θα την ακολουθούν σε όποια αναφορά κάνει κανείς γι’ αυτήν.
Πρώτον, τα σχόλια κοινού και κριτικών ότι πρόκειται για μία αριστουργηματική δημιουργία και δεύτερον ότι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, Χου Μπο, αφαίρεσε την ζωή του μετά την ολοκλήρωση της σε ηλικία μόλις 29 ετών. Με αυτό το τραγικό συμβάν και με την υπόθεση της ταινίας να αφορά την πορεία τεσσάρων ατόμων διαφορετικών ηλικιών σε μια γκρίζα μικρή πόλη της Κίνας, οι οποίοι βιώνουν μια προσωπική τραγωδία ο καθένας, καταλαβαίνει κανείς γιατί πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα αλλά σκληρή επιλογή για τον θεατή.
Έχοντας,λοιπόν, διαβάσει την υπόθεση της και την πικρή ιστορία που κρύβει από πίσω της η ταινία η απόφαση να την παρακολουθήσω ήταν δύσκολη. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μία τετράωρη ταινία. Αφού λοιπόν άφησα να περάσει κάποιος καιρός έχοντας την απλά στην λίστα, αποφάσισα ότι πρέπει να την δω οπωσδήποτε με παρέα, εξαιτίας και του κοινωνικού θέματος που πραγματεύεται αλλά και της μεγάλης διάρκειας της. Οπότε ναι μεν ήμουν αποφασισμένος να την δω, έπρεπε δε να πείσω ένα φίλο να με ακολουθήσει σε αυτή την κινηματογραφική διαδρομή.
Με όπλο μου την πειθώ και ξεπερνώντας τα εμπόδια της διάρκειας, της υπόθεσης αλλά και της κινέζικης γλώσσας, καθώς πρόκειται για κινέζικη παραγωγή, βρήκα τον κινηματογραφικό παρτενέρ στο πρόσωπο του καλού φίλου Γιάννη, σινεφίλ και οπαδού του ασιατικού κινηματογράφου και κάτσαμε ένα κυριακάτικο απόγευμα να δούμε την πολυπόθητη ταινία. Έξω μόλις είχε σταματήσει η βροχή και εμείς αφού είχαμε γεμίσει τα στομάχια μας με την δημιουργία του Γιάννη, όντας σεφ, έχει αποδεχτεί τον ρόλο του σιτιστή της παρέας, λάβαμε θέσεις και πατήσαμε το play.
Η πρώτη αντίδραση με την έναρξη του έργου ήταν διττή. Πρώτον, το εξαιρετικό μουσικό κομμάτι που επέλεξαν να ντύσει μουσικά την ιστορία μας άφησε άφωνους και από τότε το αναπαράγουμε καθημερινώς στα κινητά μας και δεύτερον το γκρίζο που σε αγκαλιάζει από την αρχή με την εικόνα, τον ήχο ακόμα και τα πρόσωπα των ηθοποιών και σε συνοδεύει μέχρι τέλους.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η ιστορία αφορά μία και μόνο μέρα από τις ζωές των ηρώων από το ξημέρωμα της μέχρι το σκοτάδι της νύχτας. Κατά την διάρκεια της σου αφήνει κενά να ξεκουραστείς σωματικά και ψυχικά καθώς έχει σημεία πιο αργά που καθυστερούν κάπως τα γεγονότα και σου δίνουν αυτά τα μικρά διαλλείματα για να συνεχίσεις μέχρι την ολοκλήρωση του τετραώρου.
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε και την προέλευση του τίτλου ο οποίος αφορά τον κοινό στόχο που έχουν οι ήρωες να διαφύγουν από την πόλη που διαμένουν και τα γεγονότα που συμβαίνουν εντός αυτής και να ταξιδέψουν στην πόλη Μανζούλι για δουν ένα ελέφαντα που φημολογείται ότι κάθεται καθιστός όλη μέρα. Ο δημιουργός επιλέγει αυτόν τον συμβολισμό για τίτλο του έργου του καθώς και μόνο η σκέψη ότι κανείς διαφυγή του επιτρέπει να αντιμετωπίσει όλα όσα του συμβαίνουν εκεί που βρίσκεται.
Φτάνοντας στο τέλος της ταινίας, βρεθήκαμε παρασυρμένοι από τους ίδιους ήχους του κομματιού που ακούγεται και στην αρχή της και προσωπικά απόλυτα ευχαριστημένο που επιτέλους την παρακολούθησα. Αφού πήραμε λίγα λεπτά για να αναλογιστούμε τι είδαμε, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι όντως αποτελεί ένα κινηματογραφικό αριστούργημα. Είναι μία ταινία που προτείνω να την παρακολουθήσετε και να αφεθείτε σε αυτά που έχει να σας πει και να σας δείξει και να αφήσετε τα συναισθήματα σας ελεύθερα να σας κατευθύνουν. Και όπως λέει και το γνωμικό ότι τα γραπτά μένουν, στην συγκεκριμένη περίπτωση αν μου επιτρέπεται να το παραφράσω τα (κινηματογραφικά) έργα μένουν και παρόλο που είναι η μοναδική ταινία του Μπου Χο, θα μείνει για πάντα στην ιστορία.
Υ.Γ. Ένα ευχαριστώ στον φίλο Γιάννη για την κινηματογραφική Κυριακή που περάσαμε… μέχρι την επόμενη φορά
Υ.Γ. 2 Το έργο θεωρήθηκε από κάποιους ως το αποχαιρετιστήριο γράμμα του δημιουργού του
Χρήστος Ιωάννου
Λίγα λόγια για τον Μπου Χο…
Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Χου Μπο γεννήθηκε στην Κίνα το 1988 και αποφοίτησε από την Ακαδημία Κινηματογράφου του Πεκίνου το 2014, με πτυχίο στη Σκηνοθεσία. Για τη μικρού μήκους ταινία του DistantFather (2014) κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στο GoldenKoalaChineseFilmFestival, ενώ το NightRunner (2014) επιλέχθηκε από το TaipeiGoldenHorseFilmAcademy. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος, του οποίου τα γυρίσματα δεν είχαν ακόμα ολοκληρωθεί εκείνη την εποχή, επιλέχθηκε από την πρώτη διοργάνωση του InternationalFilmFestivalFinancingForum του 2016. Την επόμενη χρονιά, ο Χου Μπο συμμετείχε στο FIRST TrainingCamp, το οποίο πραγματοποιήθηκε υπό την εποπτεία του ΜπέλαΤαρ, και εκεί ολοκλήρωσε τη μικρού μήκους ταινία ManInTheWell. Ο Χου Μπο έδωσε τέλος στη ζωή του λίγο καιρό αφότου ολοκλήρωσε το Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος. Ο ΜπέλαΤαρ δήλωσε μετά τον χαμό του: «Αισθάνομαι ένοχος που δεν τον προστάτεψα όπως έπρεπε. Είναι ντροπή. Όμως, πώς να προστατέψεις κάποιον που βρίσκεται συνεχώς μέσα σε μια θύελλα; Έγραφε βιβλία, σενάρια, θεατρικά έργα. Τρομακτικό… Ατέλειωτο… Στην δουλειά του πάντως ήταν πάντοτε ευαίσθητος και ευγενικός. Άκουγε τους πάντες και έδινε σημασία σε κάθε λεπτομέρεια. Βιαζόταν να προλάβει, συνεχώς. Ίσως και να γνώριζε ότι δεν του έμενε πολύς χρόνος.»
Το τρέιλερ της ταινίας:
