«Ο καθένας μπορεί να θυμώσει – είναι εύκολο. Αλλά να θυμώνεις με το σωστό άτομο, στον σωστό βαθμό, τη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με τον σωστό τρόπο δεν είναι εύκολο», δίδασκε ο Αριστοτέλης.
Με τόσο στρες και τόση πίεση στη ζωή μας, είναι εύκολο να χάνουμε την ψυχραιμία μας με την παραμικρή αναποδιά. Την ώρα που βιαζόμαστε να επιστρέψουμε στο σπίτι από τη δουλειά μας στο τέλος άλλης μιας εξουθενωτικής μέρας, ουρλιάζουμε στον αργό οδηγό μπροστά μας που μοιάζει να πιστεύει πως έχει όλο τον χρόνο του κόσμου. Όταν ψωνίζουμε στο σουπερμάρκετ, οργιζόμαστε με τον υπάλληλο που μας στέλνει σε λάθος διάδρομο για να βρούμε τα υλικά για το βραδινό μας γεύμα. Κι όταν τρώμε το δείπνο μας, φωνάζουμε στον άνθρωπο που έχει το θράσος να πάρει τηλέφωνο και να μας διακόψει προσπαθώντας να μας πουλήσει κάποιο καινούριο προϊόν.
Όταν χάνεις την ψυχραιμία σου σε καθημερινή βάση, το πρόβλημα είναι ότι σου γίνεται συνήθεια. Κι όπως συμβαίνει με τις περισσότερες συνήθειες, κάποια στιγμή εξελίσσεται σε δεύτερη φύση σου. Οι προσωπικές σχέσεις καταρρέουν, οι επαγγελματικές συνεργασίες διαλύονται και η αξιοπιστία σου μειώνεται, καθώς όλοι πια σε θεωρούν απρόβλεπτο.
Οι αποτελεσματικοί και αξιόπιστοι άνθρωποι είναι σταθεροί και, από πολλές απόψεις, προβλέψιμοι. Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν ψύχραιμους ανθρώπους, που διατηρούν την ψυχραιμία και την ηρεμία τους κάτω από συνθήκες πίεσης. Η ικανότητα να διατηρείς την ψυχραιμία σου στη διάρκεια μιας κρίσης μπορεί να σε προφυλάξει από ολόκληρα χρόνια αγωνίας και οδύνης. Λέξεις σκληρές, που ξέφυγαν σε μία μοναδική στιγμή οργής, στάθηκαν συχνά αρκετές για να διαλύσουν φιλίες. Οι λέξεις είναι σαν βέλη: από τη στιγμή που ελευθερώνονται, είναι αδύνατον να τις πάρεις πίσω.
Γι’ αυτό, διάλεγε προσεκτικά τα λόγια σου.
Ένας εξαιρετικά καλός τρόπος για να ελέγχεις τα νεύρα σου είναι απλώς να μετράς μέχρι το εκατό, προτού απαντήσεις σε κάποιον που σε έχει εκνευρίσει. Μια άλλη στρατηγική είναι αυτή που αποκαλώ «Δοκιμασία των Τριών Πυλών». Οι αρχαίοι σοφοί δεν μιλούσαν παρά μόνο αν οι λέξεις που ήταν έτοιμοι να προφέρουν περνούσαν από τρεις πύλες. Στην πρώτη πύλη, ρωτούσαν τον εαυτό τους: «Είναι αυτά τα λόγια ειλικρινή;» Αν ήταν, οι λέξεις μπορούσαν να προχωρήσουν ως τη δεύτερη πύλη. Εκεί, οι σοφοί ρωτούσαν: «Είναι αυτά τα λόγια απαραίτητα;» Αν ήταν, οι λέξεις έφταναν ως την τρίτη πύλη, όπου η ερώτηση ήταν: «Είναι αυτά τα λόγια ευγενικά;» Και μόνο αν η απάντηση ήταν κι αυτή τη φορά θετική, οι λέξεις ελευθερώνονταν από τα χείλη τους και στέλνονταν έξω στον κόσμο. «Να συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους σαν να ήταν αυτοί που θα έπρεπε να είναι και να τους βοηθάς να γίνουν αυτό που είναι ικανοί να είναι», είχε πει ο Γερμανός ποιητής Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε. Αξίζει να εφαρμόζουμε στη ζωή μας αυτά τα σοφά λόγια.
ΥΓ: Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο “Ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις“ του Robin Sharma από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
