Πόσο επίκαιρο συνεχίζει να είναι να το θέμα των ναρκωτικών…και ειδικά η σχέση των νεών με αυτά, ακόμη και των ανήλικων. Όλο και περισσότεροι νέοι και ανήλικοι «πέφτουν στην παγίδα» να δοκιμάσουν ένα τσιγαριλίκι. Γιατί όμως; Από μαγκιά; Από περιέργεια; Από συνήθεια; Για διέξοδο; Και τα ερωτηματικά δε σταματάνε…
Το πιο επίφοβο είναι ότι πολλά παιδιά δε μένουν μόνο στην δοκιμή, αλλά χωρίς να το καταλάβουν μετατρέπονται σε περιστασιακοί χρήστες. Εκεί που κάθονται με την παρέα τους σε ένα παγκάκι, ανάβουν ένα τσιγαριλίκι για να «χαλαρώσουν λίγο» όπως λένε, να ξεφύγουν από την πίεση, να «ταξιδέψουν» λίγο… Και μετά τί; Μετά η δοκιμή γίνεται συνήθεια, η συνήθεια γίνεται λατρεία, και τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή, η οποία δύσκολα ανατρέπεται.
Άραγε ποιος φταίει για αυτή την κατάσταση; Πού μπορούμε να εντοπίσουμε τις αιτίες που γέννησαν και όξυναν αυτό το φαινόμενο; Καθαρή απάντηση δεν θα πάρουμε ποτέ, γιατί η απάντηση είναι ότι, λίγο ή πολύ, φταίμε όλοι μας! Καταρχήν η οικογένεια η ίδια, οι γονείς, όπου πολλοί εξ αυτών έχουν αναγάγει την εργασιακή τους καριέρα σε πρώτο μέλημα, αφήνοντας τα παιδιά πιο ελεύθερα, πολλές φορές χωρίς όρια, χωρίς κουβέντα μαζί τους. Μετά το σχολείο…
Πού είναι εκείνες οι εποχές που ο δάσκαλος ήταν δεύτερος πατέρας μας, που μπορούσαμε να του εκμυστηρευτούμε τα πάντα, που υπήρχε σεβασμός αμοιβαίος και λίγο «φόβος» (με την καλή έννοια μην παρεξηγηθώ).
Οι παρέες μετά… άλλωστε το λέει και το ρητό: δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Πόσο εύκολα σήμερα παρασέρνει η παρέα ένα άτομο, ακόμη και ενήλικα: «Έλα μωρέ να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, και άμα δε σου αρέσει πέτα το… Έλα, μόνο εσύ δεν έχεις δοκιμάσει, μη γίνεσαι φλώρος…» και μετά ακούς αυτόν που έκανε τον δύσκολο να ζητάει ξανά, και να ζητάει κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο να δοκιμάσει.
Και μετά έρχεται η ώρα της αποκάλυψης: «μπαμπά – μαμά, με έπιασαν να κάνω τσιγαριλίκι και είμαι στην Αστυνομία». Εκεί έρχεται η πρώτη κεραμίδα στο κεφάλι. Πώς έγινε αυτό; Το δικό μου παιδί; Εδώ όμως μπαίνει και ένα ακόμη ερώτημα, πιο σοβαρό: πώς πρέπει να αντιμετωπίσει η Αστυνομία η ίδια, έναν «δοκιμαστή», τις περισσότερες φορές ανήλικο κιόλας.
Να ακολουθήσει την νόμιμη διαδικασία; Και ποιες οι μετέπειτα συνέπειες σε αυτήν την περίπτωση; Να μην κάνει τίποτα και απλά να ενημερώσει τους γονείς του παιδιού; Να παίξει ο αστυνομικός τον ρόλο του παιδαγωγού; Με τί κατάρτιση όμως; Και θα γίνει σωστά ή μετά από λίγο καιρό θα είναι πάλι στο τμήμα ο ίδιος; Με τσιγαριλίκι ξανά ή με κάτι άλλο αυτή τη φορά;
Δύσκολες ερωτήσεις, επικίνδυνες που θα πρέπει να μας προβληματίσουν όλους μας ως μέλη της κοινωνίας…για να μη γίνει η συνήθεια επικίνδυνη λατρεία…
Γράφει ο Δημήτρης Δελτσίδης
Διοικητής του Τμήματος Ασφάλειας Ραφήνας
Πηγή: Εφημερίδα Polis
