Ο κύριος Γιαρένης, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με την Νέα Αρχή για την Αττική, στον Ανατολικό Τομέα Αττικής, είπε στο Attikinews: «Ο κύριος Πατούλης, σε όποια θέση έχει βρεθεί, έχει δημιουργήσει έργο. Μου έχει δεσμευτεί προσωπικά, ότι θα συνεργαστούμε, ώστε από την πρώτη τετραετία, να μπουν οι βάσεις, για να αλλάξει ο χώρος των αθλητικών εγκαταστάσεων και να δημιουργηθούν νέες. Τον πίστεψα και στέκομαι δίπλα του.»
Όπως έχετε αναφέρει, ο αθλητισμός είναι η μεγάλη σας αγάπη. Επισημαίνετε όμως ότι εφόσον εκλεγείτε στη θέση του περιφερειακού συμβούλου, θα βρείτε πραγματικά τον εαυτό σας. Θέλετε να μας μιλήσετε γι’αυτό; Eφόσον κινείστε μεταξύ πολιτικής και αθλητισμού, μπορείτε, επιπλέον, να μας πείτε σε τι βαθμό υπάρχει το «ευ αγωνίζεσθαι», η πλατωνική ιδεολογία, σε αυτούς τους δύο χώρους και ποιά είναι τα κίνητρα που δίνονται, αν υπάρχουν, ώστε να υιοθετηθεί;
Θεωρώ ότι εφόσον εκλεγώ στον δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης, στην περιφέρεια, κάτι που νομίζω ότι θα γίνει, θα καταφέρω να πετύχω πράγματα, τα οποία μέχρι στιγμής δεν έχουν υλοποιηθεί στον αθλητισμό, στον οποίο και ενεργοποιούμαι. Πρέπει να καταλάβει η κεντρική πολιτική σκηνή την αναγκαιότητα δημιουργίας κατάλληλων αθλητικών χώρων. Για να γίνει αυτό κατανοητό, πρέπει να υπάρχουν, στην αυτοδιοίκηση, άτομα που ασχολούνται ενεργά με αυτόν το χώρο. Το πάντρεμα του δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης και του αθλητισμού, μέσα από εμένα, θα εκτοξεύσει τον αθλητισμό στα ύψη, γιατί θα δοθεί η δυνατότητα στα ερασιτεχνικά σωματεία, να βρουν περισσότερους κατάλληλους χώρους άθλησης. Όταν λοιπόν οι νέοι αντιμετωπίζονται με σεβασμό στις ανάγκες τους και βρίσκουν υποδομές και κατάλληλουςχώρους άθλησης, αυτόματα δημιουργούνται τα θεμέλια για το «ευ αγωνίζεσθαι». Στην εποχή μας, τo«ευ αγωνίζεσθαι» υπάρχει σε περιορισμένο βαθμό, γιατί επικρατεί ο ανταγωνισμός και ο πρωταθλητισμός. Αυτό ισχύει και στους δύο χώρους, τόσο του αθλητισμού, όσο και της πολιτικής. Το «ευ αγωνίζεσθαι» καταστρατηγείται λόγω κινήτρων και θα χρησιμοποιήσω ένα απλό παράδειγμα, λόγω της ιδιότητάς μου. Όλοι ζητάνε ίση αντιμετώπιση και 50/50 και όμως πίσω από τις κάμερες, οι ίδιοι ζητούν ευνοϊκή μεταχείριση. Το 50/50, ο καθένας στο μυαλό του το έχει 55 για εμάς, 45 για τους άλλους. Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική. Ήμαστε, παραδείγματος χάριν, στην Ανατολική Αττική, 20 υποψήφιοι, με τον κύριο Πατούλη, βρισκόμαστε σε εκδηλώσεις, λέμε τα καλύτερα ο ένας για τον άλλο και ξέρεις ότι από πίσω, σκάβεται ο λάκκος του ενός για τον άλλο. Κάτι ανάλογο με αυτό που περιγράφω, συμβαίνει και με τους υπόλοιπους συνδυασμούς, γιατί είναι κάτι που συμβαίνει παντού. Όταν υπάρχουν ίδιοι στόχοι, καταστρατηγείται το «ευ αγωνίζεσθαι», γιατί υπάρχει το ανταγωνιστικό κομμάτι. Γι’αυτό κατά την άποψή μου, ίσως να ήταν πιο σωστό, τόσο στους δήμους, όσο και στις περιφέρειες, να κάνει την επιλογή, ο εκάστοτε δήμαρχος ή ο εκάστοτε περιφερειάρχης. Να μη μπαίνουν στο παιγνίδι του ανταγωνισμού και της σταυροδοσίας οι υποψήφιοι σύμβουλοι, αλλά να λειτουργούν όλοι, για το συνδυασμό και την παράταξη, εφόσον φυσικά την πιστεύουν. Να υπάρχουν, όπως ήμαστε τώρα, 150 τόσοι υποψήφιοι, χωρίς τη διαδικασία της σταυροδοσίας και να κρίνει ο κόσμος, από το ποιόν των υποψηφίων, τον συνδυασμό και τον επικεφαλής. Στην συνέχεια ο επικεφαλής, του επικρατέστερου συνδυασμού, να κάνει ο ίδιος την επιλογή των ατόμων για τις 4 ή 5 θέσεις που προκύπτουν. Αυτός στη συνέχεια θα κριθεί από τον κόσμο, βάσει των επιλογών του στις επόμενες εκλογές. Θα έχει δείξει αν επέλεξε με κριτήριο την ικανότητα των συνεργατών του ή για κάποιους άλλους λόγους. Τότε, ο κόσμος είτε θα του «βγάζει τον καπέλο», είτε θα τον «μαυρίσει» στις επόμενες εκλογές. Με το υπάρχον σύστημα, αν εγώ βγω και δεν είμαι αντάξιος των προσδοκιών του αρχηγού, εκείνος θα’χει να λέει, ότι ο κόσμος με διάλεξε. Εγώ είμαι υπέρ του ότι ο εκάστοτε αρχηγός, ο εκάστοτε κυβερνήτης οποιασδήποτε ομάδας, πρέπει να κάνει την επιλογή των συνεργατών του, για να είναι υπεύθυνος γι’αυτήν την επιλογή.
Από το 2016 είστε πρόεδρος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ανατολικής Αττικής (ΕΠΣΑΝΑ) και από το 2017 είστε Αναπληρωτής Πρόεδρος της Επιτροπής Ιδιότητας Ποδοσφαιριστών της ΕΠΟ. Ποιά είναι η θέση των ερασιτεχνικών σωματείων, σήμερα; Ποιές είναι οι προοπτικές;
Όπως πολύ σωστά αναφέρετε από τον Ιούνιο του 2016 και για ένα χρόνο ακόμα, είμαι ο πρόεδρος της ΕΠΣΑΝΑ ( Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ανατολικής Αττικής), η οποία αριθμεί 60 σωματεία, εκ των οποίων τα 48 αγωνίζονται στις Α’, Β’ Γ’ κατηγορίες, ενώ τα υπόλοιπα είναι μόνο υποδομές. Επιπλέον είμαι στην Επιτροπή Ιδιότητας Ποδοσφαιριστών, που ασχολείται με τις μεταγραφές των ερασιτεχνών, αλλά και των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Σε ότι αφορά τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, για να υπάρξουν προοπτικές, πρέπει να δοθούν ανάλογα εργαλεία σε αυτούς που ασχολούνται. Τα εργαλεία αυτά είναι οι σωστές αθλητικές εγκαταστάσεις, η δυνατότητα παροχής αρκετών ωρών για να αθλούνται τα παιδιά και από εκεί και πέρα και κάποια μορφή χρηματοδότησης. Όταν λέω χρηματοδότηση, δεν εννοώ το πρόγραμμα που έχει γίνει, σύμφωνα με το οποίο, επιδοτούνται από οποιαδήποτε δημοτική αρχή δράσεις, οι οποίες μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό, ενώ επιπλέον δεν καλύπτονται ούτε οι λειτουργικές ανάγκες. Για να γίνω πιο σαφής, εδώ κι 6-7 χρόνια, για να μπορέσει ένα σωματείο ερασιτεχνικό να χρηματοδοτηθεί από τον εκάστοτε δήμο, εφόσον βέβαια ο δήμος θέλει να χρηματοδοτήσει το σωματείο, υποχρεούται από το νόμο, να δημιουργήσει και να καταθέσει ένα πρόγραμμα δράσεων, όπως δενδροφυτεύσεις, σεμινάρια, κ.α., τις οποίες και θα χρηματοδοτήσει. Σε ότι αφορά σ’εμάς, στην Ανατολική Αττική, από τους 13 δήμους, είναι οι 11 που χρηματοδοτούν αθλητικούς συλλόγους και οι 2, οι οποίοι είναι ο Δήμος Παλλήνης, Γέρακα, Ανθούσας και ο Δήμος Αχαρνών, που δεν χρηματοδοτούν. Οι δράσεις που χρηματοδοτούνται, όμως, στην ουσία είναι άνευ αντικειμένου. Η κεντρική διοίκηση βγάζει νόμους και κάνει προγράμματα, χωρίς να έρχεται σε πραγματική διαβούλευση με αυτούς που ασχολούνται.
Χρειάζεται χρηματοδότηση για τις λειτουργικές ανάγκες των Ακαδημιών και με αυτό εννοώ τις καθημερινές ανάγκες, όπως είναι, ο γιατρός που πρέπει να υπάρχει στο γήπεδο, ή που χρειάζεται για τις εξετάσεις, ο φυσιοθεραπευτής, ο οποίος πρέπει να αναλάβει τα παιδιά, για να μην τραυματίζονται και φυσικά όταν χτυπούν, το αθλητικό υλικό, τα ρούχα τους, τα πούλμαν τα οποία χρειάζονται για τις μετακινήσεις. Υπάρχουν δήμαρχοι, που θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν με τα πούλμαν που διαθέτουν για τις μετακινήσεις των αθλητών, δυστυχώς όμως δεν μπορούν να βγουν τα πούλμαν πέρα από τα όρια του δήμου γιατί αυτό απαγορεύεται. Όταν λοιπόν ένα σωματείο, ας πούμε, του δήμου Αχαρνών παίζει στο δήμο Διονύσου, δεν μπορεί να φύγει πούλμαν, ακόμα και να θέλει ο δήμαρχος του δήμου Αχαρνών να γίνει η μετακίνηση με προορισμό τον δήμο Διονύσου.
Μπορεί βέβαια να γίνει μια σύμβαση με ιδιώτη, για τις μετακινήσεις του συλλόγου. Τα σωματεία παίρνουν τις επιχορηγήσεις για ανάγκες, που είναι υποχρεωτικό να καλυφθούν. Πρέπει να βρεθεί ένα τρόπος να καλύπτονται οι λειτουργικές ανάγκες και αυτό είναι θέμα κεντρικής διοίκησης. Σε συνεργασία με δημάρχους έχουμε κάνει παρέμβαση στον κύριο Βασιλειάδη, τον υφυπουργό αθλητισμού, ζητώντας να χρηματοδοτούνται οι λειτουργικές ανάγκες των Ακαδημιών. Εάν γίνει αυτό, τα ερασιτεχνικά σωματεία λύνουν ένα τεράστιο πρόβλημα.
Είναι γνωστό ότι η φυσική άσκηση είναι μια από τις συνισταμένες της ποιότητας ζωής, την οποία και προωθείτε μέσα από την ενασχόλησή σας με τα κοινά. Πέρα από την ενίσχυση της φυσικής του κατάστασης, για ποιόν άλλο λόγο να επιλέξει ένα νέο άτομο, να γραφτεί σ’ένα ερασιτεχνικό σωματείο;
Eίναι δεδομένο, ότι όσο μπορεί ο κόσμος να αθληθεί, όσο μπορεί να λειτουργήσει το ερασιτεχνικό κομμάτι, η ποιότητα της ζωής μας θα είναι καλύτερη και θεωρώ ότι όσο υπάρχουν και συνεχίζουν να δημιουργούνται οι κατάλληλες υποδομές και μπορούν οι νέοι να ασχολούνται με τον αθλητισμό, τότε θα περιοριστεί και το ποσοστό της εγκληματικότητας. Στα ομαδικά αθλήματα, υπάρχει η συνεργασία με τον άλλο, με τον συμπαίκτη, όποτε χρειάζεται, γίνεται κοινωνικοποίηση, διαμορφώνεται ο χαρακτήρας. Αυτή η ενασχόληση αποτρέπει την παραβατική συμπεριφορά. Για κάθε γήπεδο που ανοίγει, κλείνει η πρόσβαση σε παιδιά σε ενασχόληση με δραστηριότητες παραβατικές, παράνομες, ή όπως θέλετε πείτε το. Επομένως μιλάμε για τ’αυτονόητα και γι’αυτά τα πράγματα παλεύουμε. Αυτά τα πράγματα είναι γνωστά, το θέμα δεν είναι να πούμε τι προσφέρει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, αλλά να τον ενισχύσουμε.
Υποστηρίζεται η αθλητική παιδεία, αλλά και η δημιουργία των κατάλληλων υποδομών μέσα από την περιφέρεια; Ποιά είναι η κατάσταση σήμερα;
Καταρχήν, επειδή στα ερασιτεχνικά σωματεία, τα παιδιά ξεκινούν να ασχολούνται από πολύ μικρές ηλικίες, περίπου 5-6 χρονών, ως επί το πλείστον,από τις ακαδημίες, ουσιαστικά δεν το επιλέγουν τόσο τα ίδια, αλλά κυρίως οι γονείς. Οι γονείς φαντάζομαι, οι πιο πολλοί πλέον, βλέπουν το κίνητρο τον παιδιών, την κλίση, προς έναν τομέα του αθλητισμού, είτε λέγεται ποδόσφαιρο, είτε λέγεται μπάσκετ, είτε οποιοδήποτε άλλο άθλημα και προσπαθούν να το υποστηρίξουν. Εάν, όμως, εκεί που πάνε τα παιδιά τους, δεν βρίσκουν τον κατάλληλο χώρο και τις κατάλληλες υποδομές, τα παίρνουν και φεύγουν. Δηλαδή αν ένας γονιός δει, ότι μέσα στο κλειστό γήπεδο στάζει ή σ’ένα ανοιχτό ποδοσφαίρου, ο χλοοτάπητας είναι κατεστραμμένος ή κάνουν προπόνηση τρείς ομάδες μαζί, γιατί να συνεχίσει να πηγαίνει το παιδί του; Σε όλα τα αθλήματα υπάρχουν ανάλογα φαινόμενα. Εδώ υπάρχουν αθλήματα, τα οποία προκειμένου να φαίνεται ότι τα εξασκούν, τα εξασκούν σε λάθος χώρο. Έχω δει εγώ να γίνονται ρίψεις ακοντίου σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Αναφέρω τώρα κάτι, που σε ορισμένους ακούγεται ακραίο, όμως συμβαίνει. Έχω δει να κάνουν τοξοβολία δίπλα σε γήπεδο ποδοσφαίρου και να σταματάει η προπόνηση του ποδοσφαίρου, για να μην χτυπήσει κάποιο παιδί ή και να γίνονται προπονήσεις για αθλήματα στίβου σε γήπεδα που δεν υπάρχει κουλουάρ. Προσαρμόζουν όλοι τις προπονήσεις τους και το χόμπι τους, στα ήδη υπάρχοντα γήπεδα. ‘Όμως δεν φτάνει ένα γήπεδο για ένα σωματείο που προσπαθεί να αναπτύξει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, όταν υπάρχουν ακαδημίες με περισσότερα από 100 άτομα.Εκεί έχουμε φτάσει.
Αν ρωτήσετε οποιοδήποτε ερασιτεχνικό σωματείο ή παράγοντα, θα εκφράσουν την ίδια ανάγκη. Θα προτιμήσουν να αναλάβει να καλύψει ο δήμος, μέσω κονδυλίων, τις ανάγκες σε ρουχισμό, κοινό γιατρό και φυσιοθεραπευτή, με τις άλλες ομάδες του δήμου, καθώς και τις μετακινήσεις, από το να πάρουν τη χρηματοδότηση. Τα σωματεία «θα βγάλουν το καπέλο» σε αυτόν το δήμαρχο.
Η επιλογή του αθλητισμού από τα παιδιά και τους γονείς είναι σημαντική υπόθεση και πρέπει να υποστηριχτεί από το κράτος, για να συνεχίσουν να ακολουθούν αυτόν τον δρόμο.
Πριν 3 μήνες, συμμετείχα σε μια συνάντηση με τον κύριο Βασιλειάδη, τον υφυπουργό αθλητισμού, όπου παρευρέθησαν ο δήμαρχος Ραφήνας κύριος Μπουρνούς, ο δήμαρχος Κορωπίου κύριος Κιούσης και ο αντιδήμαρχος του δήμου Διονύσου, ο υπεύθυνος για ζητήματα αθλητισμού, ο κύριος Τσούκας. Εκεί, λοιπόν εξηγήσαμε το πλαίσιο της κατάστασης, οπότε κι έδειξε να κατανοεί καλύτερα το θέμα, καταθέσαμε μια κοινή πρόταση και τώρα περιμένουμε το αποτέλεσμα.
Επιλέξατε να θέσετε υποψηφιότητα με την «Νέα Αρχή για την Αττική». Πείτε μας, γι’αυτήν την απόφασή σας.
Θέλω να τονίσω, ότι αυτό που αποτέλεσε το κίνητρο για ν’ασχοληθώ, ήταν ότι είδα τον πρόεδρο της Ένωσης Ποδοσφαιρικών ΣωματείωνΑργολίδας, ο οποίος είναι ήδη εκλεγμένος και ξαναβάζει υποψηφιότητα με τον κύριο Τατούλη, στην περιφέρεια Πελοποννήσου, να έχει καταφέρει, στην τετραετία που πέρασε, να έχει φτιάξει ένα γήπεδο και να έχει αναμορφώσει άλλα τρία. Μάλιστα πρόσφατα ανακοίνωσε και τη χρηματοδότηση άλλων 2 γηπέδων. Με αυτό αποδεικνύεται ότι όλα μπορούν να γίνουν μέσω της περιφέρειας σε συνεργασία με τους δήμους.
Γι’αυτό λέω, ότι στη διοίκηση πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι ειδικοί από κάθε τομέα, ώστε να αναγνωρίζουν τα προβλήματα και να προωθούν τις λύσεις, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ο Γιώργος Πατούλης, επικεφαλής της Νέας Αρχής Για την Αττική, είναι 12 χρόνια δήμαρχος στο Μαρούσι και είναι πρόεδρος της ΚΕΔΕ. Σε όποια θέση έχει βρεθεί, έχει δημιουργήσει έργο. Βάσει βιογραφικού και όσων έχει κάνει μέχρι τώρα, καταλαβαίνω, ότι από τα 10 που λέει, τα 7 γίνονται. Αυτό είναι που με παρακίνησε να θέσω υποψηφιότητα μαζί του και πραγματικά θεωρώ ότι θα είναι ο νικητής.
Αυτό που προτείνω εγώ είναι περισσότεροι αθλητικοί χώροι. Ο ευρωβουλευτής, ο κύριος Ζαγοράκης, ο αρχηγός της Εθνικής το 2004, μας ενημέρωσε ότι υπάρχουν κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα οποία στέλνονται στις περιφέρειες κι έτσι μπορεί να γίνει η χρηματοδότηση στον τομέα του αθλητισμού. Άρα οι χώροι μπορούν να γίνουν μέσω των δήμων και μέσω χρηματοδότησης από την περιφέρεια και τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι κάτι για το οποίο δεσμεύτηκε ο επόμενος περιφερειάρχης ο κύριος Πατούλης, στη συγκέντρωση, που έκανα στην Παλλήνη στις 3 Απριλίου. Άλλωστε μου έχει δεσμευτεί και προσωπικά, ότι θα συνεργαστούμε, ώστε από την πρώτη τετραετία, να μπουν οι βάσεις για να αλλάξει ο χώρος των αθλητικών εγκαταστάσεων και να δημιουργηθούν και νέες. Τον πίστεψα, στέκομαι δίπλα του και θεωρώ ότι όλα αυτά που λέμε, ότι μπορεί να προσφέρει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στην κοινωνία, θα μπορέσουμε να τα υλοποιήσουμε, αρχίζοντας με την δημιουργία νέων αθλητικών εγκαταστάσεων και τη συντήρηση των ήδη υπαρχόντων. Πρέπει να στηρίξουμε όλοι μαζί τη δημιουργία αθλητικών εγκαταστάσεων και καλύτερων υποδομών. Δεν επιτρέπεται να έχουν γίνει οι Ολυμπιακοί του 2004 και το 80% των γηπέδων να είναι ακατάλληλοι για χρήση ή κατεστραμμένοι.
Συνέντευξη στην Λίνα Παρασκευοπούλου
Πηγή: AttikiNews
