Υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά δάση; Γιατί η καταστροφή τμήματος του εθνικού δρυμού της Πάρνηθας σήμανε πριν από 14 χρόνια (και πολύ σωστά) την άμεση κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού που οδήγησε σε έναν εθνικού χαρακτήρα στρατηγικό σχεδιασμό για την αναγέννηση του βουνού; Γιατί δεν συνέβη το ίδιο στην περίπτωση των διαδοχικών πυρκαγιών που κατέκαψαν τρεις και τέσσερις φορές από το 1993 μέχρι και σήμερα τον ορεινό όγκο της Πεντέλης;
Σύμφωνοι: η Πάρνηθα είναι εθνικός δρυμός, η Πεντέλη δεν είναι. Αλλά οι δικαιολογίες σταματούν εδώ. Ο συμβιβασμός με την απώλεια της Πεντέλης είναι ένα άχθος που θα κουβαλάνε οι δικές μας γενιές. Οι πατεράδες μας μάς παρέδωσαν ένα υγιές δάσος εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων από τη Λίμνη Μαραθώνα μέχρι τις παρυφές των Μεσογείων κι εμείς απέχουμε ελάχιστα από το σημείο μηδέν: να παραδώσουμε στα παιδιά μας ένα εμβληματικό βουνό του αττικού τοπίου χωρίς δάσος και κυρίως χωρίς καμία οργανωμένη προσπάθεια για να το δημιουργήσουμε ξανά.
Δυστυχώς, το φιλόδοξο Εθνικό Σχέδιο Αναδασώσεων που ανακοινώθηκε τον περασμένο Νοέμβριο αφήνει την Πεντέλη εκτός παιχνιδιού: στην πραγματικότητα περιλαμβάνει ένα ελάχιστο κομμάτι του παλιού δάσους στο νοτιοδυτικό του σκέλος στο Μάτι. Μου κάνει εντύπωση η επιλογή της συγκεκριμένης περιοχής γιατί το τμήμα κάτω από τη λεωφόρο Μαραθώνος κάηκε για πρώτη φορά το 2018 εκείνο το τραγικό απόγευμα, επομένως η φυσική αναγέννηση θεωρείται η πιο πιθανή εξέλιξη. Αντίθετα, υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις που απειλούνται άμεσα με ερημοποίηση καθώς έχουν καεί και ξανακαεί, κι εκεί χρειάζεται σίγουρα η οργανωμένη παρέμβαση της πολιτείας.
Η επίμονη αρθρογραφία για το θέμα της Πεντέλης βασίζεται σε δύο παραμέτρους: στη συγκινητική ανθεκτικότητα του δάσους ή, τέλος πάντως, όσων έχουν απομείνει από το παλιό, πυκνό δάσος. Είναι σχεδόν… αφύσικο η φύση να δείχνει τόσες αντοχές ύστερα από επαναλαμβανόμενα επεισόδια πυρκαγιάς τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Μικρά πεύκα ξεπετιούνται ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις. Αλλά και η φύση έχει όρια. Η δεύτερη είναι η δική μας αδιαφορία. Η Πεντέλη μάς στέλνει «σήματα» που εμείς επιμένουμε να αγνοούμε. Αν δεν υπήρχε το «Ολοι μαζί μπορούμε» και οι συστηματικές του εθελοντικές αναδασώσεις, το λιλιπούτειο δάσος που μεγαλώνει βορείως της Κηφισιάς απλώς δεν θα υπήρχε. Ομως χρειάζονται πολύ περισσότερα από αυτά για μια έκταση 200.000 στρεμμάτων. Κάτι που μόνο ένα ανεπτυγμένο, υπεύθυνο, διορατικό, περήφανο για τον εαυτό του κράτος του 21ου αιώνα μπορεί να οργανώσει: ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας για το Πεντελικό Ορος.
kathimerini.gr
