Η λέξη «ευγνωμοσύνη» είναι πολύ λίγη για να εκφράσει κανείς τα συναισθήματα του και τις ευχαριστίες του για την πολύτιμη προσφορά ανθρώπου στον άνθρωπο που έχει ανάγκη.
Της Μαρία Ρώτα
Ήταν ένα απόγευμα του φθινοπώρου που είχαμε κατέβει στην παραλία της Ερμούπολης, περιμένοντας το καράβι να επιβιβασθούμε για το ταξίδι μας στον Πειραιά.
Στόχος του ταξιδιού μας ήταν η επίσκεψη μας σε Αθηναϊκό Νοσοκομείο όπου ειδικοί γιατροί έπρεπε να εξετάσουν το πρόβλημα υγείας που παρουσιάστηκε τον τελευταίο καιρό στον αγαπητό μας Νίκο. Οι γιατροί του Νοσοκομείου Σύρου είχαν εξετάσει και είχαν κάνει άριστο έλεγχο στο πρόβλημα υγείας του, αλλά, όπως μας είπαν χρειαζόταν να γίνουν και κάποιες άλλες εξετάσεις που μόνο σε ειδικά Αθηναϊκά Νοσοκομεία μπορούσαν να γίνουν.
Έτσι αποφασίστηκε το ταξίδι στην Αθήνα. Ζητήσαμε την άδεια από τους ειδικούς να περάσει το αυτοκίνητο μέσα από τα κάγκελα για να είμαστε κοντά στην είσοδο του πλοίου γιατί, λόγω ηλικίας, υπάρχει μια δυσκολία στο περπάτημα.
Ευχαριστήσαμε τους λιμενικούς που μας επέτρεψαν το πέρασμα μέσα στο χώρο που δεν επιτρέπεται η αναμονή των επιβατών.
Το πλοίο Andros της Fast Ferries έφθασε στην ώρα του, βγήκαν οι επιβάτες και τα αυτοκίνητα και ήρθε η στιγμή της επιβίβασης των επιβατών για Πειραιά.
Περιμέναμε λίγη ώρα ώστε να περάσουν οι περισσότεροι των επιβατών στο πλοίο.
Τότε η κόρη του Νίκου πήρε τη βαλίτσα και τις τσάντες κι εγώ κρατώντας τον από το χέρι, με το άλλο χέρι κρατούσε το μπαστούνι, ξεκινήσαμε σιγά – σιγά να βαδίζουμε προς το πλοίο.
Τότε… ξαφνικά βλέπουμε έναν άνδρα να βγαίνει από την (μπουκαπόρτα) την είσοδο του πλοίου να περπατάει με ταχύτητα και να μας πλησιάζει. Ευγενέστατα μας είπε: «Αφήστε, θα βοηθήσω εγώ τον κύριο». Τον κράτησε από το χέρι και αργά – αργά τον βοήθησε να μπει στο πλοίο. Βλέποντας εμείς τη σκάλα, σκεφτήκαμε πως θα ήταν δυνατόν να ανέβει τόσο στην απλή σκάλα όσο και στην κυλιόμενη.
Και τότε ο νέος του πληρώματος ζήτησε από τον συνάδελφο του να κλείσει την κυλιόμενη σκάλα. Με τη βοήθειά του ο Νίκος πέρασε το πρώτο σκαλοπάτι και αμέσως μετά η σκάλα άρχισε πάλι να ανηφορίζει ηλεκτρονικά.
Ανεβήκαμε, φθάσαμε στους χώρους των επιβατών με ωραία και αναπαυτικά καθίσματα, ευχαριστήσαμε τον άνθρωπο του πληρώματος για την φροντίδα του και για την ευγένειά του. Το ταξίδι μας ήταν ευχάριστο αν και η θάλασσα δεν ήταν τόσο ήρεμη. Τα κύματα του Ποσειδώνα χαλούσαν απέραντο γαλάζιο και έδιναν ένα κούνημα στο πλοίο. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ και σύντομα η ήρεμη θάλασσα μας πρόσφερε ένα ωραίο ταξίδι.
Σε λίγη ώρα ένας άλλος νέος του πληρώματος φορώντας την ίδια στολή με τον προηγούμενο, τον είδαμε να περνάει ανάμεσα στους επιβάτες προσπαθώντας να δει αν όλοι οι επιβάτες είχαν ήρεμο ταξίδι ή μήπως υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Κάποια στιγμή θελήσαμε να επισκεφθούμε τις τουαλέτες. Πως όμως θα βοηθούσαμε τον Νίκο να μπει στις ανδρικές τουαλέτες; Ήταν απίστευτο! Κοντά μας σε λίγα λεπτά ο δεύτερος από το πλήρωμα, και με απόλυτη ευγένεια είπε: «Μην ανησυχείτε θα φροντίσω εγώ τον κύριο. Και φυσικά τον φρόντισε ήρεμα και τον βοήθησε να επανέλθει στις θέσεις μας λέγοντας ότι αν χρειαστούμε τη βοήθειά του θα είναι κοντά μας. Παρόμοιες φροντίδες, προσέξαμε, να προσφέρονται και σε άλλους δυο ηλικιωμένους επιβάτες. Ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία για μας αυτή η φροντίδα και η βοήθεια στον ταξιδιώτη που είχε ανάγκη.
Ήταν στ’ αλήθεια η ευγενέστερη και πολυτιμότερη προσφορά στον ηλικιωμένο ταξιδιώτη.
Ζήτησα αν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με κάποιον υπεύθυνο του πλοίου και να συγχαρούμε για την άριστη συμπεριφορά του πληρώματος. Σε λίγη ώρα ήλθε κοντά μας ο υπεύθυνος του πλοίου με την στολή του, μας ευχαρίστησε για τα καλά μας λόγια και ιδιαίτερα γιατί είχαμε εντυπωσιαστεί από τη φροντίδα τους σε εμάς τους ηλικιωμένους. Παράλληλα μας προσέφερε και ένα πολύ ωραίο περιοδικό (είναι το δεύτερο που έχει εκδώσει η ναυτιλιακή εταιρεία) και το ονομάζει: «Friends magazine».
Το περιοδικό αναφέρεται, με πολύ ωραία γραπτά κείμενα στην Ιστορία και στην δραστηριότητα των νησιών που καταπλέουν τα πλοία της εταιρείας. Μας ζήτησε ακόμη, αν θα θέλαμε, να επικοινωνήσουμε με τον αρμόδιο της εταιρείας και να τον ρωτήσουμε ότι επιθυμεί.
Πλησιάσαμε στο λιμάνι του Πειραιά. Και τότε έφθασε κοντά μας ένας άνδρας του πληρώματος, πήρε κοντά του τον Νίκο, ανέλαβε ο ίδιος το περπάτημα μέσα στο πλοίο, το κατέβασμα (με ειδικό τρόπο) από την κυλιόμενη σκάλα και φθάνοντας κοντά στην έξοδο είχε φροντίσει να υπάρχει μια πολυθρόνα να καθίσει έως ότου μας επιτραπεί η έξοδος από το πλοίο.
Παράλληλα επέτρεψαν ώστε το ταξί που ζητήσαμε να φθάσει έως την πόρτα του πλοίου.
Σε τρεις μέρες επιστρέψαμε στο νησί μας με το ίδιο πλοίο, τους ιδίους ανθρώπους του πληρώματος, την ίδια συμπεριφορά απέναντί μας και ευτυχώς πολύ καλά! Τηλεφώνησα τότε στον αρμόδιο της εταιρείας και να ευχαριστήσουμε και ιδιαίτερα να ρωτήσουμε γιατί δεν υπήρχε στο περιοδικό τους αναφορά στο νησί της Σύρου.
Ο κύριος ενθουσιάστηκε από τις ευχαριστίες μας και ζήτησα αν μπορεί να υποδεχθεί η εταιρεία κείμενα και φωτογραφίες της Σύρου. Με ενθουσιασμό ιδιαίτερο θέλησε να υποδεχθεί η εταιρεία και να δημοσιεύσει την ιστορία του νησιού μας.
Πηγή: naxospress.gr
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κοινή Γνώμη
