Λόγος πολύς γίνεται τις μέρες αυτές για «επιστροφή στην κανονικότητα». Από τη μια είναι η φυσιολογική κούραση του κόσμου, που εδώ και σχεδόν δύο μήνες τώρα, ακούει μόνον τον… Σπύρο Παπαδόπουλο, τον Αθερίδη, τον Τσιόδρα, και τον Χαρδαλιά στις 18.00 και τα διαφημιστικά σποτάκια του ΕΟΔΥ και του υπουργείου Υγείας.
Από την άλλη είναι η …τρομολαγνεία των καναλιών, όλες αυτές τις μέρες και τώρα τελευταία το εμπόριο της ελπίδας, ότι «επανερχόμαστε». Ελπίδας ή ψευδαίσθησης;
Εδώ και μέρες άρχισε η συζήτηση για την «επιστροφή στην κανονικότητα». Με καταλυτική ημερομηνία την 4η Μαΐου. Έσπευσαν όλοι να βγάλουν ανακοινώσεις για άνοιγμα των μαγαζιών, για κλείσιμο των ραντεβού και καλά κάνουν οι άνθρωποι αφού το ταμείο είναι άδειο και η τσέπη στέγνωσε. Όμως για ποια κανονικότητα μας μιλάνε;
– Εξαντλείται η κανονικότητα στο να μπορώ να βγαίνω από το σπίτι μου χωρίς να στέλνω SMS;
– Θεωρείται κανονικότητα να περιμένω στην…ουρά για να ψωνίσω από το σούπερ μάρκετ ή τον φούρνο της γειτονιάς;
– Δέχομαι τον όρο να «κλείνω ραντεβού» για να μπω σε ένα κατάστημα και να αγοράσω δώδεκα σοβρακοφανέλλες ή μια εξάδα κάλτσες;
-Να φοράω μάσκα και γάντια για να πιω τον καφέ μου πλαισιωμένος από πλεξιγκλας και να με σερβίρουν ντυμένοι ως… αστροναύτες;
-Να πηγαίνω να κουρευτώ στον μπαρμπέρη ή να γυμναστώ στο γυμναστήριο, με σειρά και με “χαρτάκι” όπου θα αναγράφει το νούμερο προτεραιότητας;
Μπορώ να καταγράψω άπειρα ερωτήματα, αυτού του ύφους για τον τρόπο ζωής, που κάποιοι θέλουν να ονομάσουν «κανονικότητα» και να μου χρυσώσουν το χάπι της στέρησης σχεδόν όλων των στοιχειωδών δικαιωμάτων μου, ως ανθρώπου και ως μέλους μιας δημοκρατικής κοινωνίας.
Δεν είναι κανονικότητα φίλοι μου και δεν θα είναι, όσο δεν θα έχουμε εμβόλιο για τον κορονοϊό. Αυτή είναι η απλή και πεντακάθαρη αλήθεια, την οποία θα έπρεπε να παραδεχθούν απερίφραστα οι επιστήμονες και να μην συμπεριφέρονται, όπως οι πολιτικοί.
Η κανονικότητα είναι απλή:
– Θέλω να πάω στη δουλειά μου και να μιλώ άφοβα με τους συναδέλφους μου.
– Θέλω να σφίξω το χέρι του συνεργάτη μου.
– Θέλω να φιλήσω αγαπημένο μου πρόσωπο που βλέπω στο δρόμο.
– Θέλω να αγκαλιάσω το εγγόνι μου.
– Θέλω να πιω μια μπύρα και να τραγουδήσω με τους φίλους μου, χωρίς να …μετρώ αποστάσεις.
– Θέλω να βρεθώ σε ένα οικογενειακό τραπέζι, με όσους αγαπώ. Μικρούς και μεγάλους.
– Θέλω να πάω στην εκκλησία και να ψάλλω μαζί με τους συνανθρώπους μου.
– Θέλω να πάω στο γήπεδο και να υποστηρίξω την ΑΕΚάρα μου…
Όσο, λοιπόν, δεν μπορώ να απολαύσω αυτές τις μικρές, αλλά τόσο ουσιαστικές, στιγμές της ζωής, δεν μπορώ γιατρέ μου να ακούω για «κανονικότητες». Βγάζω σπυριά παντού.
Δεν μπορώ να ακούω ότι «παίρνουμε τη ζωή μας πίσω». Γιατί ακούγεται μόνον σαν να ακούω τον “Μαυρογιαλούρο” σε προεκλογικό σλόγκαν.
“Θα σας εξαφανίσομεν”!!!
