Η κουλτούρα, γλωσσικό δάνειο που προέκυψε ως αντιστοίχηση του γερμανικού kultur, σημαίνει την καλλιέργεια του πνεύματος, την παιδεία αλλά και το σύνολο της πνευματικής παράδοσης και δημιουργίας ενός αρραγούς κοινωνικού συνόλου. Χρησιμοποιείται λανθασμένα ως συνώνυμο της λέξης πολιτισμός, όρου του οποίου η κουλτούρα είναι υποσύνολο. Στα ελληνικά την συναντάμε συχνά και ως υποτιμητικό ! ! ! όρο, με επιφανειακή χροιά για να αποδώσει την έννοια της σοβαροφάνειας και ενδεχομένως της επίδειξης σε θέματα διανόησης. Αυτός το παίζει κουλτουριάρης ! ! ! Πολύ κουλτούρα αυτό το έργο ! ! !
Ο όρος κουλτούρα, εκ του λατινικού cultura, εμφανίζεται με την σημερινή του έννοια, για πρώτη φορά μεταφορικά δηλαδή από τον Κικέρωνα, για να επανέλθει πολύ αργότερα και πάλι με πνευματική του έννοια, που είναι και η σωστή, κατά την Αναγέννηση.
Παρόλο που εμφανίστηκε πριν από τον όρο «πολιτισμό», η λέξη κουλτούρα θα παραμείνει στο περιθώριο και με χρήση υποτιμητική, μέχρι τις αρχές του 20ου αι. Οι σχετικά νέες επιστήμες της κοινωνιολογίας και της ανθρωπολογίας, θα προτιμήσουν τη χρήση της λέξης «κουλτούρα», από τη χρήση της λέξης «πολιτισμό», γιατί δίνει προτεραιότητα στην ιδέα της μοναδικότητας και της αρραγούς ενότητας μιας δεδομένης κοινωνίας. Στα ελληνικά συνήθως δε γίνεται αυτή η διάκριση και η συχνότερη απόδοση του συγκεκριμένου όρου είναι “πολιτισμός”.
Ας ξαναδούμε τι σημαίνει η λέξη κουλτούρα και ας το εντυπώσουμε βαθιά μέσα στο μυαλό μας και την ψυχή μας ! ! ! . . . η παραγκωνισμένη, παραπεταμένη λέξη κουλτούρα προσδιορίζει την ιδέα της μοναδικότητας αλλά ταυτόχρονα και της αρραγούς ενότητας μίας συγκεκριμένης κοινωνίας.
Σαν λαός λοιπόν έχουμε και εμείς τη δική μας κουλτούρα . . . τον δικό μας μοναδικό προσδιορισμό της αρραγούς ενότητας ως κοινωνία ! ! ! ! Η κουλτούρα δηλαδή με απλά λόγια είναι το dna τη κοινωνίας . . . κάτι μοναδικό . . . ! ! ! !
Στην κουλτούρα μας έχουν μεγάλη σημασία, η οικογένεια, η γεννέτηρα μας, η σημαία μας, η ιστορία μας, τα έθιμα μας, η παρέα, η διασκέδαση, οι ρίζες μας, η θρησκεία μας – άσχετα αν δεν είμαστε στην πλειοψηφία μας θρησκευόμενοι. Υπάρχουν και τα στραβά στην κουλτούρα μας . . .όπως
Ένας μεγάλος αριθμός μαθητών όλων των βαθμίδων, μετά τη χρήση του περιεχομένου, πετά τη συσκευασία στους κοινόχρηστους χώρους του σχολείου ή σε όποιον άλλο εξωσχολικό κοινόχρηστο χώρο βρεθεί.
Ένας επαρκής αριθμός φοιτητών, επανειλημμένα και συστηματικά, γράφει συνθήματα, κατά κανόνα, ακραία, χυδαία και κυρίως πολιτικού περιεχομένου, στους τοίχους των πανεπιστημιακών κτιρίων, παραβιάζοντας κάθε κριτήριο αισθητικής και καταστρατηγώντας τη δημόσια και ιδιωτική ιδιοκτησία.
Οι επιφάνειες μνημείων, ανδριάντων και αγαλμάτων βεβηλώνονται, με γκράφιτι, προσβάλλοντας τη μνήμη σημαντικών προσωπικοτήτων της ιστορίας, του πολιτισμού και γενικά της κοινωνίας.
Η ποιότητα του πολιτικού λόγου και της συμπεριφοράς αρκετών πολιτικών προσώπων, όχι μόνο στις προεκλογικές τους διαδικασίες αλλά και μέσα στην ίδια τη Βουλή, είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα «κουλτούρας».
Η χρήση χυδαίων και προσβλητικών εκφράσεων ή και αυτό του φασκελώματος παρατηρείται καθημερινά σε μεγάλη συχνότητα, ακόμη και για επουσιώδη ζητήματα και συμβάντα.
Ένας απροσδιόριστος αριθμός οδηγών σταθμεύει το αυτοκίνητό του, κατά τέτοιον ατομικιστικό τρόπο, ώστε να στερεί τουλάχιστον μία θέση στάθμευσης σε οδηγούς που αναζητούν να σταθμεύσουν τα αυτοκίνητά τους.
Οι άκρες των μικρών και μεγάλων δρόμων και οι παραλίες, σχεδόν πανελλαδικά, «στενάζουν» από σκουπίδια, κυρίως άδεια πλαστικά μπουκάλια νερού, κύπελλα καφέ, αποτσίγαρα, αποφάγια.
Η μεγάλη συχνότητα σε βανδαλισμούς και καταστροφές των στεγάστρων των αστικών και υπεραστικών συγκοινωνιακών φορέων και των τηλεφωνικών θαλάμων.
Τα αναρίθμητα συνθήματα στους τοίχους των κατοικιών και οι δολιοφθορές σε σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Η παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη, του μονόδρομου, καθώς και η αφαίρεση της προτεραιότητας από αρκετούς οδηγούς θεωρείται όχι μόνο φυσιολογική αλλά και μαγκιά.
Η κουλτούρα μας «χάλασε» μετά τη δεκαετία του 70, όταν δηλαδή άρχισε να διαρυγνείεται ο δεσμός της οικογένειας, η παιδεία έπαιρνε την κατιούσα, οι πολιτικοί μας για να γίνουν αρεστοί σκόρπισαν χρήμα, γίναμε υπερκαταναλωτικοί, χάσαμε το ήθος μας, χάσαμε τη μπέσα μας, χάθηκε το φιλότιμο, όταν αρχίσαμε δίκην του εκπολιτισμού να αμφισβητούμε τα αυτονόητα.
Αρχίσαμε να μην δίνουμε την πρέπουσα σημασία σε σημαντικά πράγματα στη ζωή μας, ενώ αντίθετα ότι σάπιο, ρυπαρό, νεοφερμένο, απαστράπτον το υιοθετούσαμε και εξακολουθούμε να το υιοθετούμε και να το ενστερνιζόμαστε. Σημαντικό ρόλο στη κατρακύλα αυτή έχει παίξει και το «χαζοκούτι» με τους επιδέξιους παρουσιαστές, τις απαραίτητες γλάστρες και τις χαμηλού επιπέδου αλλά πιπεράτες εκπομπές. Και όλες αυτές οι «επιμορφωτικές εκπομπές είναι μεταμεσονύκτιες . . . και όσο πιο πολύ μεταμεσονύκτιες είναι τόσο ποιο πολύ εξιτάρουν την περιέργεια και την φαντασία του «ανεγκέφαλου», «απαίδευτου» αλλά «προχωρημένου» και «μοντέρνου» νεοέλληνα.
Είναι λοιπόν οφθαλμοφανές ότι όλες αυτές αλλά και πολλές άλλες περιπτώσεις συμπεριφοράς οδηγούν στη διαπίστωση ότι ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων πολιτών, σχεδόν όλων των ηλικιών, δίνει καθημερινά και συχνά δείγματα έλλειψης παιδείας, η οποία αποτυπώνεται στη συμπεριφορά τους με χαρακτηριστικά γνωρίσματα την αγένεια, την έλλειψη σεβασμού και αισθητικής, την ασυνέπεια, την ανευθυνότητα, το γνωστό μας «εγώ ξέρω», για να μην συνεχίσω.
Τα τελευταία χρόνια, κάνει την εμφάνιση του στην κουλτούρα μας και ένα νέο είδος, είναι το γνωστό μας είδος του «δήθεν» . . . Αυτό το είδος περιλαμβάνει μία ομάδα ανθρώπων που είναι απροσδιόριστου πολιτικού περιεχομένου, απροσδιόριστου κοινωνικού ριζικού συστήματος, γενικά απροσδιόριστου κάτι ! ! ! Κατά δήλωση τους είναι προοδευτικοί, αριστεροί . . . αλλά τα χαρακτηριστικά τους δεν ομολογούν αυτά. Ένα μικρό παράδειγμα . . . ο «αριστερός» συνειδησιακά είναι ανιδιοτελής ! ! ! Αυτοί όμως οι «Δήθεν» όχι μόνο δεν είναι ανιδιοτελείς, αντιθέτως είναι του «φαίνεσται» και του «κοιτάζω μπροστά» ! ! ! ! Τρανταχτά καθημερινά παραδείγματα . . . ! ! ! !
Μάχονται για την ισότητα και είναι βολεμένοι ! ! !
Μάχονται για την καταπολέμηση του ρατσισμού και ξέχασαν ότι αφόριζαν τους Αλβανούς και αρνούνται στις παρελάσεις, τον Αλβανό σημαιοφόρο.
Μάχονται για την καταπολέμηση της ομοφοβίας και ξεχνούν πόσο πούστικα φέρονται σε συνανθρώπους τους.
Μάχονται κατά των παπάδων και της εκκλησίας και χειροκροτάνε την κατασκευή τζαμιού στο Βοτανικό.
Μάχονται τον καπιταλισμό και χειροκροτάνε την εθνικοσιαλιστική κυβέρνηση Τσίπρα, πιστεύοντας ότι είναι αριστερή.
Μάχονται τα μνημόνια και ξεχνούν ότι θέλουν να είναι Ευρωπαίοι.
Μάχονται για την παραμονή μας στο ευρώ αλλά υπερψηφίζουν «ΟΧΙ» στα μέτρα.
Μάχονται υπέρ της ομοφυλοφιλίας αλλά διαδηλώνουν κατά των οίκων ανοχής.
Μάχονται για την ποιότητα στα Μ.Μ.Ε. και παρακολουθούν ανελλιπώς το X-Factor.
Μάχονται για την Παιδεία και χειροκροτούν την αλλοίωση της ιστορίας.
Μάχονται για ένα κοινωνικό κράτος, ένα κράτος πρόνοιας, αλλά αγνοούν ότι το κράτος πρόνοιας είναι το θεσμικό πλαίσιο παροχής κοινωνικών δικαιωμάτων στους τομείς υγείας, εκπαίδευσης και εν γένει παροχής κοινωνικών υπηρεσιών. Ιστορικά το κράτος πρόνοιας αποτελεί καθορισμένη και οριοθετημένη μορφή του καπιταλιστικού κράτους με τη σύγχρονη μορφή της διοίκησης.
Ας μου επιτραπεί μία παρένθεση . . . έστω και αν θεωρηθεί άσχετη με το θέμα μας.
Η αντιμετώπιση της κρίσης, πρέπει να περιλαμβάνει το κράτος πρόνοιας ως τη μόνη δύναμη εγκαθίδρυσης νέων όρων αναβάθμισης και επαναπροσδιορισμού της ελληνικής οικονομίας. Όσο όμως οι όροι ανάπτυξής του κράτους πρόνοιας υποτάσσονται στους όρους αναπαραγωγής του καθεστώτος συσσώρευσης, θα διαφοροποιούνται οι στρατηγικές του επιδιώξεις και η πλειοψηφία του πληθυσμού και ειδικά των νέων, θα συνεχίσει να υφίσταται, ακόμα και χρόνια μετά την ύφεση, το χαμηλό επίπεδο παροχών στην κοινωνική ασφάλιση, συντάξεις και παροχές υγείας για παράδειγμα, την εκπαίδευση, την κοινωνική προστασία και την νοσοκομειακή ή πρωτοβάθμια περίθαλψη.
Για το λόγο αυτόν ο επανασχεδιασμός είτε των κοινωνικών ή των πολιτικών προτεραιοτήτων είναι προϋπόθεση «χωρίς το οποίο δεν είναι δυνατόν να . . . » «conditio sine qua non» κατά τους Λατίνους, για την πολιτική στην κρίση αλλά και μετά την κρίση. Το «ευρώ» αποδείχθηκε για την Ελλάδα μας, ένα σύμφωνο υψηλού κινδύνου που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε εκτίναξη της ύφεσης, της ανεργίας, σε νέες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών αλλά και δαπανών, συμπερασματικά και με μαθηματική ακρίβεια σε αδυναμία επιστροφής στην ανάπτυξη, με αναδιανομή του εισοδήματος και ενίσχυση του παραπαίοντος κοινωνικού κράτους.
Η απάντηση, επομένως, στην πρόκληση της ανταγωνιστικότητας δεν είναι η μείωση του κόστους εργασίας μόνο, η εργασιακή αποσταθεροποίηση, αλλά η αύξηση της παραγωγικότητας, η ασφάλεια, τα κοινωνικά δικαιώματα, οι ποιοτικές, ποσοτικέ αλλά και καινοτόμες, τεχνολογικές δυνατότητες του εργατικού δυναμικού. Είναι η μοναδική μας ευκαιρία, που αν τη εκμεταλλευτούμε χωρίς δισταγμό και παλαιοκομματικές ιδεοληψίες και αντιλήψεις, θα ξεπεράσουμε την αδράνεια και θα περάσουμε στη δράση.
Κλείνει η παρένθεση και επανερχόμαστε στο θέμα μας . . . την κουλτούρα μας.
Αυτές λοιπόν είναι μερικές από τις καθημερινές «μάχες» ! ! ! των «δήθεν» προσπαθώντας να εξισορροπήσουν την εσωτερικής τους πνευματική και συναισθηματική «ακαταστασία»
Και όλα αυτά συμβαίνουν, και όλα αυτά χαρακτηρίζουν τους «δήθεν» και την κοινωνική τους συμπεριφορά. Και τούτο γιατί συμπυκνώνονται οι εμπειρίες, τα βιώματα, οι στάσεις, οι αντιλήψεις, οι νοοτροπίες, οι πληροφορίες και γενικά, οι ιδιαιτερότητες που βιώνει κάθε άτομο μέσα από τη συναναστροφή και την αλληλεπίδρασή του με πρόσωπα, θεσμούς, περιστάσεις και συνολικά με τη λειτουργία του κοινωνικού συστήματος, χωρία να έχει την παιδεία να τα επεξεργαστεί, να τα κρίνει, να τα διυλίσει και τελικά να αποκρυσταλλώσει τεκμηριωμένη και αρραγή άποψη.
Η κουλτούρα μας λοιπόν έχει δημιουργηθεί, μέσα από το πέρασμα αιώνων. Εμπεριέχει δόξες, μάχες, αίμα, προδοσίες, εκτελέσεις, ηρωισμούς, αφορισμού, πείνα, διώξεις, εξορίες, ποίηση, λογοτεχνία, έντεχνο, άτεχνο, τρέλα, ήλιο, θάλασσα, έρωτα, ιδεώδη, κακουχίες.
Μία διαδρομή μέσα από τους αιώνες . . . . αντικατοπτρίζεται στη σημερινή γενιά. Μία γενιά γαλουχημένη στη μίζα, τη ρεμούλα, το βόλεμα, τον μπάρμπα στην Κορώνη, στη θεσούλα, στο κλάμα, στο δήθεν . . . παλεύει να αντισταθεί απέναντι στις βίαιες αλλαγές, είτε αυτές λέγονται κοινωνικές και πολιτικές ή οικονομικές.
Είναι αλήθεια ότι κατά την διάρκεια των 400 χρόνων Οθωμανικής κατοχής, οι Έλληνες δεν βασιζόντουσαν καθόλου στο Κράτος και ότι τα έβγαζαν πέρα μόνοι τους. Πώς έγινε όμως και τελευταία οι Έλληνες, από το 1950 και μετά, να έχουν αποκτήσει τη νοοτροπία ότι όλα τα περιμένουν από το Κράτος; Μισθό από το κράτος, υγεία από το κράτος, παιδεία από το κράτος. Πώς έγινε να προτιμούν να διορισθούν σε μια θεσούλα στο Δημόσιο, έστω και κλητήρες, παρά να ανοίξουν φτερά και να κυνηγήσουν τις ευκαιρίες που προσφέρει η αγορά; Πώς έγινε και σήμερα να τραντάζεται η χώρα και να απειλείται πλήρης καταστροφή για 2.500 θέσεις στο Δημόσιο όταν έχουν χαθεί 1.000.000 και πλέον θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, και κάθε μέρα χάνονται και καινούργιες, χωρίς να κουνήσει φύλλο; Και να υπολογίσετε ότι οι έξη χιλιάδες και πλέον αυτοκτονίες είναι έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες . . . Ο μόνος που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει και τούτο για λόγους ευθιξίας και ήταν δημόσιος λειτουργός ήταν ο Ζαχόπουλος ! ! ! ! Θυμάστε . . Νατάσα Παζαίτη . . . Παιδαγωγός – Χειρουργός . . .
Για αυτή την κουλτούρα φρόντισαν οι πολιτικές ηγεσίες και μάλιστα οι Σοσιαλιστές . . . γιατί μόνο με τους κρατικοδίαιτους είχαν εξασφαλισμένη την εξουσία.
Η Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να εξελιχθεί οικονομικά αρκετά, ώστε να αποκτήσει μια σημαντική αστική τάξη και το Μεγάλο Κεφάλαιο μάλλον δεν έχει ποτέ αγγίξει την Ελλάδα. Μεγάλο κεφάλαιο για την Ελλάδα λογίζουμε πέντε δέκα βιομηχάνους και καμιά δεκαριά εφοπλιστές. Ας μην ξεχνάμε ότι επί «εθνάρχη ! ! !» Καραμανλή όλοι οι εφοπλιστές άλλαξαν σημαία και επί «αλλαγής» οι μεγάλες βιομηχανίες έκλεισαν. Όσοι μείνανε . . . μείνανε γιατί έχουν άρρηκτους δεσμούς με όποια κυβέρνηση, ακόμα και με την σημερινή, όχι πως αυτή είναι αριστερή, και ταυτόχρονα μέσα από άλλους δρόμους . . . . όπως unesco . . . πτέρυγες νοσοκομείων . . . Ολυμπιακούς αγώνες . . . διατηρούνται στην επικαιρότητα και προσδίδουν αίγλη, ώστε να τραβούν τα βλέμματα και να τους μακαρίζουν οι «άλογοι». Αυτά για το κεφάλαιο ! ! !
Τώρα η μεσαία τάξη δειλά δειλά δημιουργήθηκε επί Σοσιαλιστικής ! ! ! κυβέρνησης η οποία με όπλο τον κομματικό συνδικαλισμό εξυπηρετούσε κλαδικά συμφέροντα, όχι με πραγματικές αυξήσεις μισθών, αλλά επιδομάτων . . . . Έτσι είχαμε το φαινόμενο μισθός 900 ευρώ –σημερινές τιμές – αλλά με τα επιδόματα έφτανε τις 4000 ευρώ. Έτσι και ο «εργάτης» ! ! ! ήταν ικανοποιημένος αλλά και η εργοδοσία είτε δημόσιο ήταν αυτή ή ιδιώτης. Και τούτο γιατί ο «εργάτης» είχε ένα παχυλό μισθό που δεν ανταποκρίνονταν στην παραγωγή έργου, στην συνεισφορά του στο κοινό καλό, στην αξία του, αλλά και ο εργοδότης πλήρωνε λίγες εργοδοτικές εισφορές εφόσον υπολογίζονταν αυτές, στον μισθό δηλαδή στα 900 ευρώ. Για το λόγο αυτόν τα ταμεία πήγαν κατά διαόλου . . . διότι η εισφορές υπολογίζονταν στα 900 ευρώ ενώ η σύνταξη στα 4000 ευρώ. Αυτά για τους δημόσιους υπαλλήλους, γιατί για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και τον ιδιωτικό τομέα . . . υπάρχει άλλος θεός, άλλο δίκαιο, άλλη φορολόγηση, άλλη γενικά αντιμετώπιση από όλους. Η μεσαία τάξη όμως δέχτηκε το πρώτο και καίριο πλήγμα με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. . . . ! ! ! Από τότε και μετά άρχισε η αποδόμηση της . . . .
Τώρα όσο για το «προλεταριάτο», το οποίο είναι ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού και δεν έχει καμία σχέση με την ετυμολογία της λέξης, για τα Ελληνικά δεδομένα μιλώντας, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ας μην γελιόμαστε οι περισσότεροι οπαδοί των «αριστερών» κομμάτων είναι μεγάλο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων, του στενού αλλά και του ευρέως δημόσιου τομέα καθώς και των λεγόμενων Δ.Ε.Κ.Ο., και μεγάλο μέρος των εργαζομένων στις ελάχιστες «βαριές» βιομηχανίες και εταιρείες των δυτικών προαστίων . . . Χαλυβουργία, Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη . . . και τούτο όχι γιατί θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες προς όφελος τους ή και προς όφελος του λαού γενικά, αλλά ακριβώς γιατί δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και έτσι χάσουν τα όποια προνόμια τους.
Άσχετα όμως από τις πολιτικές μας διαφορές, η κουλτούρα μας είναι πάνω από όλα ! ! ! ! και την κουλτούρα μας αυτή δεν θέλουμε να την αλλάξουμε ! ! !
Οι λεγόμενοι όμως «μεγάλοι», «ισχυροί» μας βάζουνε να λύσουμε προβλήματα, που και για αυτούς ακόμα είναι δύσκολα, μας οδηγούνε στην εξαθλίωση, στον αφανισμό, στην υποδούλωση . . . μας χρησιμοποιούν για πειραματόζωα . . . γιατί αντέχουμε, γιατί αντιστεκόμαστε, γιατί έχουμε ψυχή, έχουμε τσαγανό, έχουμε ζωή πάνω από 5000 χρόνια . . . και έχουμε μεγαλουργήσει, έχουμε καταστραφεί, έχουμε αναγεννηθεί, έχουμε αγωνισθεί, έχουμε ηττηθεί . . . έχουμε νικήσει ! ! !
Σύμμαχους στο παιχνίδι τους αυτό έχουν τις «προδοτικές», «αχαμνές», «ανίκανες», «εφιαλτικές» κυβερνήσεις . . . και τα πιόνια τους. Πιόνια σαν εκείνα, που στον εμφύλιο δέχτηκαν την πρόταση των Αμερικάνων, για παρθενική χρήση των βομβών ναπάλμ στο Γράμμο και Βίτσι, προκειμένου να αφανισθεί το «αντάρτικο» ! ! !
Εμείς όμως εξακολουθούμε να αγαπάμε το χωριό μας, να αγαπάμε την πατρίδα μας, να αγαπάμε το καλό φαί, να αγαπάμε τον ήλιο, τη θάλασσα, τη διασκέδαση, τον καβγά, τον έρωτα, να δακρύζουμε όταν ακούμε τον εθνικό μας ύμνο και βλέπουμε τη σημαία μας να κυματίζει ! ! !. . . . είμαστε πολιτισμένος λαός αλλά με έναν δικό μας τρόπο, που τον εκτιμάνε όλοι και τον σέβονται όλοι.
Είμαστε ένας λαός πλούσιος σε συναισθήματα, πλούσιος σε φυσικό κάλος, πλούσιος σε ιστορία, πλούσιος σε . . . . Όλα αυτά ενοχλούν . . . . ενοχλούν τα σχέδια των αγορών . . των τραπεζών . . . των μεγάλων . . . και θέλουν να μας τα πάρουν για ένα κομμάτι ψωμί, να μας υποτάξουν, να μας απογυμνώσουν ! ! !
Οι κυβερνήσεις που πέρασαν από το 1950 και μετά ήταν κυβερνήσεις που εξυπηρέτησαν το κεφάλαιο, η κάθε μία από την οπτική πλευρά που θεωρούσε ότι πρέπει. Η κυβέρνηση όμως που ανέλαβε το 2015 και «νομίζει» ότι κυβερνάει μέχρι και σήμερα είναι χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση. Με τον κόκκινο μανδύα, τα κόκκινα τριαντάφυλλα στην αγκαλιά, τα επαναστατικά τραγούδια και τους πύρινους λόγους, κατάφεραν να κοροϊδέψουν και αυτοί, τον χειμαζόμενο Ελληνικό λαό.
Οι κατ επίφασιν αριστεροί όμως, δεν αρκέστηκαν μόνο στην κοροϊδία και την εξαθλίωση . . . προέβησαν και σε κάτι πολύ ποιο επώδυνο και κατάπτυστο. Κατάφεραν να αφαιρέσουν από τον Έλληνα την εθνική του περηφάνεια, την εθνική του ανεξαρτησία, την εθνική του κυριαρχία, την αξιοπρέπεια του, να αποκαθηλώσουν τα λάβαρά του, να αμφισβητήσουν την πολιτισμική του ταυτότητα, να αναθεωρήσουν βάναυσα την ιστορίας του, να ακυρώσουν τους αγώνες του, να αμαυρώσουν το μητρώο του στον παγκόσμιο χάρτη και να τον μεταμορφώσουν σε παρία και απόκληρο.
Υπάρχει ακόμα ελπίδα . . . αρκεί να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει ! ! ! !
Και κλείνω με ένα ποίημα το Κώστα Βάρναλη . . .
Ἀνάσταση
Νὰ τ᾿ ἡ μεγάλη νύχτα! Καλὴ νύχτα!
Ψηλὰ τὸ κυπαρίσσι σὲ καλεῖ.
– Ἔλα, δὲν ἔχεις τίποτα νὰ χάσεις
μάιδε νὰ θυμηθεῖς καὶ νὰ ξεχάσεις.
Πατρίδα; Πουλημένη στὸ σφυρί!
Λεφτεριά; Μὲ χαλκᾶδες δὲν μπορεῖ!
Παιδιά; Ποῦ τὰ χεῖ ἂς κλαίει μέχρι θανάτου,
θά ῾ναι σκλαβ᾿ ἢ προδότες τὰ ὀρφανά του!
Εἰσ᾿ ἄδειος ἤσκιος μέσα σ᾿ ὅλα τ᾿ ἄδεια.
Δὲν εἶναι τόσο μάβρα τὰ σκοτάδια
τοῦ τάφου, ὅσο τὰ φέγγῃ τῆς ἡμέρας,
τὰ φέγγῃ τῆς σκλαβιᾶς καὶ τῆς φοβέρας.
Πιὸ σίχαμ᾿ ἀπ᾿ τὸ κάθε γῆς σκουλῆκι,
οἱ θεόμορφοι δυνάστες σου καὶ λύκοι.
Μὴ λὲς ἀφανισμὸ τὸ θάνατό σου,
ἀφοῦ δὲ ζοῦσες γιὰ τὸν ἐαφτό σου.
Ἂν ἔκανες τὸ χρέος σου στὸ λαό,
σὰν ξεχυθεῖ μὲ πάθος παλαιὸ
τὴν πᾶσαν ἀτιμία νὰ συνεπάρει,
μ᾿ ἄλλους πολλοὺς θά ῾χει κ᾿ ἐσὲ μπροστάρη.
Γιάννης Παναγιωτακόπουλος
Μέλος της Πλεύση Ελευθερίας
