Μέσα σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και σεβασμού τελέστηκε τη Δευτέρα η εξόδιος ακολουθία του Γεωργίου Καλακαλλά στην εκκλησία Αγίων Θεοδώρων Γέρακα Αττικής. Το ύστατο χαίρε στον άνθρωπο, στον καλλιτέχνη, στον δάσκαλο απηύθυναν η οικογένειά του, συγγενείς του και από τη γενέτειρα θεσσαλική γη, επιστημονικοί φορείς, εκπρόσωποι από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και από πολιτιστικούς φορείς, και πλήθος φίλων.
Αν και η οικογένεια Καλακαλλά έχει οικογενειακό τάφο στο νεκροταφείο Τυρνάβου, τελευταία επιθυμία του τεθνεώτα ήταν να κηδευτεί στον Γέρακα ώστε να είναι κοντά στο εργαστήριο που με μεγάλο κόπο και μεράκι δημιούργησε.
Ο Γεώργιος Καλακαλλάς ήταν δημιουργικός μέχρι το τέλος της ζωής του. Παρά τα χρόνια προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν εργαζόταν στο εργαστήρι του, στο σπίτι του στον Γέρακα, ακατάπαυστα. Το τελευταίο του έργο ήταν η προτομή του Παύλου Μπακογιάννη που θα τοποθετηθεί στο ομώνυμο άλσος του Ψυχικού της Αθήνας. Ενδεικτικό της αγάπης του για τη γλυπτική είναι το ότι την περίοδο που δημιουργούσε το 7 μέτρων γλυπτό του «Παγκόσμιο Φιλί» που τοποθετήθηκε στο Δίστομο, ο Γεώργιος Καλακαλλάς επισκεπτόταν συχνά το νοσοκομείο. Ακαταπόνητος δημιουργός καθώς ήταν όμως, μόλις έβγαινε, ξεκουραζόταν για λίγο και έπειτα ανέβαινε στη σκαλωσιά για να συνεχίσει να δημιουργεί. Για το «Παγκόσμιο Φιλί» ο Γεώργιος Καλακαλλάς τιμήθηκε με το Α’ βραβείο.
Εκτός όμως από τη γλυπτική τού άρεσε να γράφει. Εγραφε ποιήματα και πεζά, ενώ ήταν επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Του άρεσε όμως και το τσίπουρο με γλυκάνισο, «όπως το πίνουμε στον Τύρναβο» συνήθιζε να λέει κάθε φορά που βρισκόταν με φίλους του για ένα τσίπουρο στο εργαστήριό του.
Η αγάπη του για τον Τύρναβο, τη Λάρισα και εν γένει για τη θεσσαλική γη μεγάλη, μεγάλη και η περηφάνια του που ήταν Θεσσαλός. Γόνος αγροτικής οικογένειας ασχολούνταν με τα χωράφια από μικρό παιδί. Γι’ αυτό λάτρευε τους αγρότες και τα άλογα. Μάλιστα ο Γεώργιος Καλακαλλάς έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη σειρά μοντέρνας γλυπτικής αφιερωμένη στα άλογα. Τελείωσε το Γυμνάσιο στη Λάρισα και χωρίς να έχει κάνει ούτε μία ώρα φροντιστήριο μπήκε πρώτος στη Σχολή Καλών Τεχνών παίρνοντας υποτροφία που διατήρησε καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών του.
Ο γιος του σπουδαίου γλύπτη, Ανδρέας, μιλώντας στην «Ε» για τον πατέρα του θα πει πως «Είμαι πολύ περήφανος για τον πατέρα μου. Ηταν Δημιουργός και Ανθρωπος. Την Παρασκευή που έκλεινε τα μάτια ο πατέρας μου, εκείνη την ώρα χτυπούσαν οι καμπάνες του Αγίου Τιμόθεου για τη γιορτή των Αγίων Αγάπης, Πίστης και Ελπίδας. Αυτά ακριβώς χαρακτήριζαν τον πατέρα μου: αγάπη, πίστη και ελπίδα στον άνθρωπο. Δεν υπήρχαν όρια στον ανθρωπισμό του. Είμαι ευλογημένος που είχα αυτόν τον πατέρα. Όταν ήμουν μικρός με έστελνε τα καλοκαίρια στον Τύρναβο, έτσι αγάπησα κι εγώ τον θεσσαλικό κάμπο. Ο πατέρας μου έφυγε σε ηλικία 83 ετών, δεν ήταν όμως πλήρης ημερών. Πλήρης ημερών δεν θα ήταν ούτε αν έφευγε 100 χρόνων, έφυγε όμως πλήρης».
Στα λατομεία…
Αποχαιρετώντας τον ο γιος του, διάβασε ένα ποίημα που ο Γεώργιος Καλακαλλάς είχε γράψει κατά το παρελθόν και τιτλοφορείται «Τα Λατομεία». Στις 18 Νοεμβρίου του 2013, λοιπόν, ο σπουδαίος γλύπτης γράφει:
Μα και αν πεθάνω/μη με ζητήσ’/στα μνήματα των νεκρών/δεν θα με βρης./Στα Λατομεία θα με βρης/να ψάχνω για μάρμαρα/και να χτυπώ/ματρακαδιές, για να ακούση/το αυτί μου/ποιο μάρμαρο/χτυπώντας το,/βγάζει το όραμα/ψυχής στον ήχο/της καμπάνας!/Ή στα χυτήρια/θα με βρης,/να πλάθω το κερί/για να δουλεύω το χαλκό/για την ψυχή του κόσμου.
Θανάσης Αραμπατζής
eleftheria.gr
