Ο Τάσος Μπουντούρης είναι ένας θρύλος για την ιστιοπλοΐα και τον ελληνικό αθλητισμό κατ’ επέκταση. Δικαίως μπορεί να έχει γνώμη για το σπορ που υπηρέτησε (και εκπροσώπησε πανάξια την Ελλάδα σε 6 Ολυμπιάδες) περισσότερο από τον καθένα μας.
Μόνο που η υπόθεση Μπεκατώρου και η καταγγελία της ξεπέρασαν τα στενά όρια του σπορ κι αυτό ο πρώην Ολυμπιονίκης δεν το συνειδητοποίησε, μηρυκάζοντας σαθρά επιχειρήματα…
Προσπαθεί να υπερασπιστεί την τωρινή διοίκηση, στης οποίας το πλευρό έχει συνταχθεί εδώ και καιρό (όπως και εναντίον της έχουν τοποθετηθεί για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι, τόσο η Μπεκατώρου, όσο και ο Νίκος Κακλαμανάκης), ωστόσο παραγνωρίζοντας ότι το θέμα πλέον δεν αφορά μόνο το άθλημα της θάλασσας και όσους περιστρέφονται γύρω απ’ αυτό.
Άλλο ο πόλεμος για τις καρέκλες της ομοσπονδίας κι άλλο η υπόθεση Μπεκατώρου, όχι γιατί δεν εφάπτεται και των εξελίξεων στην ΕΙΟ, αλλά επειδή θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα και ευαισθησία.
Ακόμη κι αν άνοιξε την πόρτα και μπήκε μόνη της η Σοφία, -όπως δήλωσε ο ίδιος- η οποιαδήποτε Σοφία, κανείς δεν δικαιούται να την παρενοχλήσει σεξουαλικά όταν υπάρχει ξεκάθαρο “όχι”. Και προφανώς δεν χρειάζεται καν να βάλει μια γυναίκα τις φωνές, επειδή ένας άντρας σκέφτηκε να κάνει το κέφι του. Θα επαναλάβουμε ότι το πέπλο της ντροπής και της ενοχής έχει καλύψει επανειλημμένα περιπτώσεις σαν αυτές που κατήγγειλε η Μπεκατώρου.
Η καταγγελία μιας γυναίκας, που ουσιαστικά την απελευθερώνει, είναι χρήσιμη μόνο αν εμείς είμαστε έτοιμοι να την ακούσουμε, να τη συνειδητοποιήσουμε σε όλο το εύρος της. Αν κρίνει κανείς από τα διάφορα σχόλια, επώνυμα ή μη, είμαστε έτοιμοι να την… αποδομήσουμε. Σαν τον Μπουντούρη σκέφτονται πολλοί (και πολλές, να είστε σίγουροι). Το χειρότερο είναι ότι έτσι τους (μας) έμαθε η κοινωνία.
Η ανοχή είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, γιατί η ντροπή, ο φόβος μιας ενδεχόμενης κατακραυγής, πνίγουν τη φωνή κι ενώ όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει, απλά κρύβουμε τη στάχτη κάτω από το χαλάκι. Αν η Μπεκατώρου κατάφερε το ακριβώς αντίθετο, γεμίζοντας με θάρρος όσες γυναίκες δεν τολμούσαν, όχι να μιλήσουν, αλλά ακόμη και να σκεφτούν ότι μπορούν να το κάνουν, η κοινωνία μας (θα) της οφείλει περισσότερα.
Γιατί δεν μιλάνε
Αν διαβάσει κανείς τα όσα είπε κυρία Όλγα Θεμελή, καθηγήτρια Εγκληματολογικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, στο NEWS247, δεν θα χρειαστεί να ρωτήσει το παλαιολιθικό “γιατί τώρα;”, πολύ περισσότερο να ρίξει χολή, όπως έκαναν δυστυχώς και στην περίπτωση της Ελληνίδας πρωταθλήτριας αρκετοί και δυστυχώς αρκετές στα αδηφάγα social media. Από τα θύματα που κακοποιούνται σεξουαλικά όταν είναι ανήλικα, ελάχιστα είναι εκείνα που μιλούν κι ο πραγματικός αριθμός των υποθέσεων σεξουαλικής βίας είναι τελικά άγνωστος σε όλους μας. Και σίγουρα σημαντικά μικρότερος από αυτόν που φανερώνεται.
Η αποκάλυψη της αλήθειας φαντάζει τρομακτική για τα θύματα, τα οποία προτιμούν να σιωπήσουν κι αν μπορέσουν να ξεχάσουν. Αλλά και όσα μιλάνε, όπως σημειώνει η κυρία Θεμελή, αναγκάζονται να βιώσουν την κακοποίησή τους ξανά και ξανά, καταθέτοντας σε αστυνομικά τμήματα, σε εισαγγελείς και ιατροδικαστές, σε ανθρώπους χωρίς καμιά εκπαίδευση. Όσες υποθέσεις φτάνουν στα δικαστήρια, τελεσιδικούν έπειτα από μια δεκαετία, με το οποιοδήποτε κορίτσι που έχει κακοποιηθεί να είναι υποχρεωμένο να επαναλαμβάνει κάθε φορά τα ίδια. Και υποχρεούται, προφανώς, να ακούει την οποιαδήποτε ερώτηση, προσβλητική ή όχι, των συνηγόρων υπεράσπισης.
Θέλει κότσια, και μια άλλη κοινωνία
Θέλει κότσια, θέλει ψυχικές δυνάμεις και θέλει να μην κοιτάξεις ποτέ πίσω, όταν ανοίξεις το στόμα σου. Η Μπεκατώρου γνωρίζει ότι καταγγέλλοντας τον δράστη της κακοποίησής της, λόγω της παρέλευσης τόσο μεγάλου χρονικού διαστήματος (άνω των 20 ετών), δεν τίθεται θέμα τιμωρίας του. Η προσφορά της, ωστόσο, στο να οδηγήσει όσο το δυνατόν περισσότερες κοπέλες στο δικό της δρόμο είναι πολύ μεγαλύτερη από την οποιαδήποτε ποινή ενός δικαστηρίου. Και η ίδια, ελευθερώθηκε!
Θα πρέπει να απαιτήσουμε όλοι μας μια άλλη κοινωνία, λιγότερο υποκριτική, περισσότερο ευαισθητοποιημένη και έτοιμη να βοηθήσει τις κακοποιημένες γυναίκες, Μια κοινωνία που θα ακούει την κάθε Μπεκατώρου, χωρίς να κλείνει τα αυτιά και τα μάτια της. Που δεν θα βλέπει τους μώλωπες από την ενδοοικογενειακή βία και θα συμφωνεί ότι η κοπέλα “έπεσε και χτύπησε στις σκάλες”, που δεν θα θεωρεί ότι μια γυναίκα που βιάστηκε “προκάλεσε κι αυτή γιατί φορούσε μίνι”, που η πρώτη συμβουλή της δεν θα είναι το “μη μιλάς, κάτσε στα αυγά σου”.
Όχι, καμιά δεν πρέπει να σωπαίνει και να υπομένει την ενοχή και την ντροπή της σιωπής. Αλλά και όποιες μιλάνε, πρέπει να βρίσκουν ευήκοα ώτα και κυρίως ανοιχτά μυαλά…
Y.Γ. “Αθηναϊκόν”, ξέρει εκείνος
