Μεγάλη γιορτή σήμερα, της Παναγίας. Σαν κι αυτή τη μέρα θυμάμαι τον παππού μου τον Παναγιώτη τον Ευθυμιάδη αλλά και τη γιαγιά μου την κερα Σοφία όπως την αποκαλούσε, που έκανε ετοιμασίες για την γιορτή.
Μικρός όλα σχεδόν, για να μην πω όλα, τα καλοκαίρια τα πέρναγα με την γιαγιά και τον παππού στη Ραφήνα. Ο μπαμπάς ήταν φούρναρης και όλη τη μέρα δούλευαν μαζί με τη μάνα μου για να βγάλουν τον επιούσιον. Που καιρός για ξεκούραση και που καιρός για λίγες μέρες διακοπών.
Κάποια χρόνια περίμενα πως και πως ναρθουν να τους δω. Σάββατο συνήθως ερχόντουσαν για να με δουν κι αυτοί και να περάσουν λίγες ώρες με τον μοναχογιό τους. Τότε εμείς μέναμε Καλλιθέα κι ύστερα Πειραιά, περιοχή Υπαπαντή, μεταξύ Κερατσίνι, Ταμπούρια. Ο παππούς έμενε εδώ, στο παλιό δημοτικό σχολείο απέναντι. Από τότενες που ως μικρασιάτης ήρθε με τον διωγμό. Μια μέρα επισκέφθηκε τη Ραφήνα, του άρεσε ο τόπος αυτός και αγόρασε κάποια κτήματα. Έτσι βρεθήκαμε όλοι εμείς εδώ…
Για να επανέλθω στο θέμα μου όμως, η 15η Αυγούστου ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Ο παππούς γιόρταζε, καλά όχι ότι πέταγε κι από τη χαρά του, διότι ήταν άνθρωπος σκληρός, είχε περάσει δύσκολα χρόνια και σπάνια χαμογελούσε.
Μην ξεχνάμε δε, ότι ήταν ένας από αυτούς που έφυγαν κακήν κακώς από την πατρίδα του όπως τόσοι και τόσοι πατριώτες στην καταστροφή της Σμύρνης. Ήρθε Νέα Φιλαδέλφεια και μετά Ραφήνα όπου όπως σας είπα του άρεσε το μέρος και αγόρασε κάποια στρέμματα γής.
Στην μνήμη μου είναι χαραγμένες αυτές οι εικόνες: Να διαβάζει με τις ώρες εφημερίδα ή κάποιο βιβλίο, να τρώει νωρίς νωρίς το μεσημέρι, γύρω στις 12.00-12.30 και πάντα κολοκυθάκια που υπήρχαν στο ψυγείο σε καθημερινή βάση. Το φαγητό για εκείνον ήταν μια ιεροτελεστία. Έκοβε κατ΄αρχάς μικρές μικρές μπουκιές το ψωμί σε κυβάκια, μετά έβγαζε τη φλούδα από τη ντομάτα, κι ότι σκληρό υπήρχε γενικά το αφαιρούσε και μασούσε αργά αργά την τροφή. Έπειτα είχε ύπνο. Δυο τρείς ώρες. Με σκελέα, πυτζάμες και σκεπασμένος μέχρι το λαιμό. Κι ας είχε έξω 40 βαθμούς σκασμό.
Μ΄αγαπούσε πολύ δε λέω, όπως και τα άλλα εγγόνια του αλλά με τον δικό του τρόπο. Εγώ ήμουν ο “μεγάλος” και νομίζω ότι μαζί περάσαμε πολύ χρόνο, απ ότι με τα άλλα του εγγόνια. Δεν θα ξεχάσω που ρώταγε αν είχε φαγητό για μένα, το βράδυ που σηκωνόταν για τουαλέτα, περνούσε πάντα και με σκέπαζε… Τυπικά αλλά και ουσιαστικά πράγματα όσον αφορά την αφεντιά μου. Μακάρι να μου είχε διηγηθεί όλα όσα είχε ζήσει. Τώρα θα είχα γράψει βιβλίο. Τι κρίμα!
Σαν σήμερα λοιπόν το πρόγραμμα είχε ως εξής: Η γιαγιά θα σηκωνόταν το πρωί και θα ετοίμαζε μια ταψάρα παστίτσιο και θα έφτιαχνε κι ένα ταψί γλυκό καρύδα. Μαντέψτε: Ήταν και τα δύο τα αγαπημένα μου. Η μέρα αυτή ήταν για μένα όπως οι εθνικές εορτές, οι αργίες παλιά που στο σπίτι είχε κάτι ξεχωριστό. Εθνική εορτή ένα πράμα…
Τρώγαμε οι τρείς μας συνήθως, κάποιες φορές ήταν και καμιά θεία ή κανας θείος, λέγαμε τα χρόνια πολλά, κι εγώ αφού πρώτα γευόμουνα δυό τρία μεγάλα κομμάτια παστίτσιο (από μικρός φαγανός γαρ), έτρωγα και κανα δυό κομμάτια καρύδα στο καπάκι. Σάματις έτρωγε και κανένας άλλος στο σπίτι; Ααα η γιαγιά, η κερά Σοφία που λέγαμε επειδή ήταν γλυκατζού “χτύπαγε” κανα κομμάτι στο όρθιο, για να μην την μαλώσει κανείς αφού είχε ζάχαρο. Τις επόμενες μέρες εγώ είχα εξασφαλίσει μεσημεριανό και βραδινό μια χαρά. Μέχρι να αδειάσουν τα ταψιά. Και κρύο το παστίτσιο σούπερ είναι καλοκαιριάτικα.
Ε το απόγευμα ερχόταν κανας φίλος του παππού, βασικά της γιαγιάς για την καθιερωμένη επίσκεψη αλλά και για κανα φοντανάκι, για κέρασμα. Λέγανε τα δικά τους, τα νέα της γειτονιάς.
Μ αυτά και μ αυτά κυλούσε η μέρα και ο παππούς άντε βία οκτώμιση η ώρα πήγαινε για ύπνο. Η γιαγιά έβλεπε κανα σίριαλ στην τηλεόραση, στον καναπέ ή σε μια πολυθρόνα που είχε και με κανα βελονάκι στο χέρι. Στο πλέξιμο δεν την έφτανε καμιά! Με το ένα μάτι έβλεπε, γιατί το άλλο ήταν κλειστό από την νύστα. Κουτούλαγε και έλεγες τώρα θα πέσει, τώρα θα πέσει. Ώσπου την έπιανε το ροχαλητό για τα καλά και δεν έβλεπε καθόλου!
Όσο και να μεγαλώνει κανείς αυτά δεν τα ξεχνάς.
Αναμνήσεις…
