Η Ελλάδα πέντε χιλιάδες χρόνια τώρα, έχει αναδείξει ένα τεράστιο πολιτισμό. Περνώντας όμως τα χρόνια η Ελλάδα αναδεικνύει περισσότερους προδότες και παράγει όλο και λιγότερο πολιτισμό.
Διανύοντας όλα αυτά τα χρόνια η Ελλάδα πέρασε δια πυρός και σιδήρου. Το χώμα της Ελλάδας έχει βαφτεί εκατοντάδες φορές με αίμα και έχει ξεπλυθεί με δάκρυα. Χρόνια που η Ελλάδα μεσουρανούσε και χρόνια που η Ελλάδα αλυσοδεμένη υπέφερε στωικά τα δεσμά της υποδούλωσης και της ταπείνωσης.
Όλα αυτά τα χρόνια οι προδότες έπαιξαν σημαντικό ρόλο και έγραψαν μελανές σελίδες. Ήταν όμως μετρημένοι στα δάκτυλα των χεριών . . . και το τέλος τους ήταν θλιβερό. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι κατ εμέ, προδότες παλαιάς κοπής. Ήταν άτομα χωρίς ηρωισμό και αγάπη προς την πατρίδα τους, τον τόπο που τους μεγάλωσε. Για «τριάντα αργύρια» πούλαγαν Θερμοπύλες, Μεσολόγγι Σούλι . . . και μικρόψυχοι όπως ήταν πυροβολούσαν πισώπλατα. Ήταν άτομα από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα και η προδοσία θεωρούσαν ότι θα τους ανέβαζε κοινωνικά.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και οι προδότες παλαιάς κοπής εξαφανίστηκαν ώς είδος. Τα χαμερπή αυτά ασπόνδυλα, δεν είχαν πλέον τη δύναμη να προδώσουν. Είχαν αλλάξει βλέπεις οι συνθήκες. Είχαν αλλάξει οι καιροί . . . είχαν αλλάξει τα πράγματα.
Η Ελλάδα τετρακόσια χρόνια, με τους κοτζαμπάσηδες, τους προεστούς και τον κλήρο σε ηγετικό ρόλο αλλά και φίλα προσκείμενους στον Σουλτάνο, ανεχόταν τους φόρους, την καταδυνάστευση, το παιδομάζωμα, τις τιμωρίες . . . . Η επανάσταση του 1821 ήρθε να τους λυτρώσει και να τους δώσει ένα όραμα. Μαζί όμως με το όραμα και τη λύτρωση κάνει την εμφάνιση του, ένα νέο είδος προδότη . . . . ο προδότης νέας κοπής. Υβρίδιο που θα εξελιχθεί σε μάστιγα για τον τόπο μας στην νεότερη ιστορία .
Το υβρίδιο αυτό είναι μεταλλαγμένο, σκληρό, ανθεκτικό, βλαβερό, και δεν κινείται στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.. Ζεί και κινείται στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, απλώνοντας τα πλοκάμια το, τόσο σε κυβερνητικά όσο και στρατιωτικά ¨»τμήματα».
Αρχικά ξεκίνησε φορώντας «φράγκικα» και διείσδυσε πολύ εύκολα στη δημόσια διοίκηση αλλά και στην πολιτική. Πολλαπλασιάζεται εύκολα και έτσι μολύνει χωρίς να εξετάζει πολιτικές ιδεολογίες. Η μόλυνση λοιπόν που επιφέρει στην πολιτική σκηνή, δημιουργεί ένα νέο είδος πολιτικού, τον λαοπλάνο, τον μυθοπλάστη. Ο πολιτικός αυτός πλέον λειτουργεί με γνώμονα το πολιτικό του συμφέρον καθώς και του κόμματος του, παρουσιάζοντας το ως το «κοινό καλό», παραπλανώντας έτσι τους οπαδούς του. Επιπρόσθετα η τακτική αυτή συνεπικουρείται και από την κομματική υποταγή με αποτέλεσμα τον κομματικό διαμελισμό των Ελλήνων.
Ο μολυσμένος λοιπόν από το υβρίδιο αυτό, ο ξενιστής δηλαδή είναι ο προδότης νέας κοπής.
Χρόνο με τον χρόνο οι πολιτικοί και οι πέριξ αυτών, δημιουργούνε μία κάστα προδοτών νέας κοπής. Παρασκηνιακά με ξένες πολιτικές δυνάμεις, ξένα κέντρα ακόμα και με τρίτους οικονομικούς παράγοντες υπογράφουν συμφωνίες επιζήμιες – μακροχρόνια – για την Ελλάδα, αλλά καλοπληρωμένες άμεσα για τους ίδιους και γενεές απογόνων τους.
Το υβρίδιο αυτό βρίσκει εύκολους ξενιστές και στον Ελληνικό στρατό. Τα αποτελέσματα τραγικά για την Ελλάδα. Διχασμός στο στράτευμα το 1921 , υποχώρηση, καταστροφή της Σμύρνης. Συνθηκολόγηση το 1941 και κυβέρνηση Τσολάκογλου. Πείνα, εκτελέσεις, καταστροφές υποδομών, κοινωνικό χάος.
Οι ξενόφερτοι φίλοι, αμέτοχοι χύνοντας μία στο τόσο . . κροκοδείλια δάκρυα και λέγοντας φράσεις του τύπου «οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες» ποτίζουν και λιπαίνουν το χώμα για τον πολλαπλασιασμό των ξενιστών. Χτύπημά στην πλάτη ενός ρακένδυτου λαού. Μετά τις επιβραβεύσεις, σειρά έχουν οι βόμβες ναπάλμ και η εξουδετέρωση του «κινδύνου» της κόκκινης αρκούδας. Οι φίλοι, εκτροφείς του υβριδίου, πρέπει να δημιουργήσουν ένα καινούργιο και εύφορο περιβάλλον για την «Νέα Τάξη». Οι μολυσμένοι από το υβρίδιο, τόσο πολιτικοί όσο και στρατιωτικοί, πρέπει να επιστρέψουν αλώβητοι για να συνεχίσουν το προδιαγεγραμμένο σχέδιο.
Και ώ του θαύματος . . . . γυρνάνε οι ελευθερωτές . . . . και ο λαός ζητωκραυγάζει. Οι νέα τάξη πραγμάτων, αθόρυβα και με σύστημα, αφομοιώνει όλα τα μολυσμένα από το υβρίδιο άτομα και τα εντάσσει στη Διοίκηση του νέου Ελληνικού κράτους.
Οι δοσίλογοι, οι χίτες, οι ταγματασφαλίτες, οι συνεργάτες του κατακτητή, αυτοί που έστειλαν στο θάνατο χιλιάδες Έλληνες, σκαρφαλώνουν στην κεντρική διοίκηση της κατεστραμμένης Ελλάδας. Οι βιαστές της Ελλάδας αναλαμβάνουν το έργο της επανίδρυσης του Ελληνικού κράτους.
Οι προδότες «νέας κοπής» αναλαμβάνουν να αναστυλώσουν και να επανιδρύσουν το κράτος που αυτοί, με περισσή μανία και μίσος χθες κατέστρεφαν.
Το νέο αυτό υβρίδιο, δίνει στο ξενιστή την εικόνα του εθνάρχη, του σωτήρα, του ηγέτη. Του δίνει τη δύναμη να ψεύδεται, να λοιδορεί, να αφορίζει, να ξεπουλάει, να προδίδει, να παραχαράζει την ιστορία κα ο λαός να παραληρεί, γιατί με κάποιο περίεργο τρόπο παύει να σκέφτεται.
Ο Έλληνας αρέσκεται στα ψέματα, αρέσκεται στα εύκολα σε αυτά δηλαδή που του χαϊδεύουν το αυτί και σε συνδυασμό με την μνήμη «χρυσόψαρου» είναι το ιδανικό εκλογικό σώμα, ΄ώστε να διατηρείται και να αναπαράγεται συνεχώς τόσο το υβρίδιο «προδοσία» όσο και οι ξενιστές αυτού οι «προδότες».
Το αντίδοτο σε αυτή την σάπια κατάσταση, ο μοναδικός δηλαδή τρόπος ανάσχεσης της πολιτικής και κοινωνικής απαξίωσης και σαπίλας, είναι πρωτίστως η παιδεία και η επιστροφή στις αξίες, όχι του χρηματιστηρίου και των αγορών, αλλά αυτές που δομούν ακέραιους, σκεπτόμενους και μαχητικούς τόσο πολίτες όσο και πολιτικούς. Πολίτες και πολιτικούς δηλαδή που να μετράνε τον άλλο με την ηθική, πνευματική και ψυχική του αξία και όχι με την αξία του κουστουμιού.
Γιάννης Παναγιωτακόπουλος
ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
