«Να μην με φωνάζετε MVP μέχρι να πάρω το πρωτάθλημα»
Αυτό έλεγε ως τώρα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο όποτε άκουγε τον κόσμο στις κερκίδες να ζητωκραυγάζει «MVP, MVP». Πάντα μετρημένος και αυστηρός κριτής του εαυτού του, ο Γιάννης οδήγησε αυτή την εβδομάδα την ομάδα του, τους Milwaukee Bucks, στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του ΝΒΑ. Με την εκπληκτική επίδοση των 50 πόντων που πέτυχε ο ίδιος, ανακηρύχτηκε μάλιστα για τρίτη φορά MVP.
Κι έτσι Γιάννη, τώρα φωνάζουμε όλοι δυνατά “MVP, MVP”. Και διαβάζοντας την ιστορία σου, δεν μπορούμε παρά να κρατήσουμε για σένα μια θέση στην καρδιά μας.
Περισσότερο από αθλητής
Στο βιβλίο Γιάννης, Γράφοντας Ιστορία, ο συγγραφέας Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας μας ανοίγει ένα παράθυρο σε όλα όσα κάνουν την ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο ένα συναρπαστικό και έντονα συγκινητικό αφήγημα, απ’όποια οπτική κι αν το δει κανείς.
Ασφαλώς, η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι συγκλονιστική στην αθλητική της διάσταση, καθώς ο Γιάννης σπάει τα ρεκόρ επιδόσεων στο μπάσκετ το ένα μετά το άλλο. Με εκρηκτικά δυνατή διείσδυση στην αντίπαλη περιοχή, διασχίζει το γήπεδο χωρίς να αφήνει περιθώρια αντίστασης. Με ύψος 2,11 μ. και άνοιγμα χεριών 2,21 μ., είναι ικανός να παίζει με την ορμητικότητα του «ψηλού» αλλά με την ευελιξία του «κοντού». Αυτή η ικανότητα εντυπωσιάζει ως τώρα κάθε προπονητή που τον αναλαμβάνει. Έτσι στους Milwaukee Bucks ο Πουέρτας διηγείται πώς ο Γιάννης δοκιμάστηκε σε όλες τις θέσεις της βασικής πεντάδας, πριν καταλήξει να είναι o all around παίχτης και αρχηγός των Bucks, και να τους οδηγήσει στην κατάκτηση της κούπας του NBA.
Όμως, στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, αυτό που μας συγκλονίζει περισσότερο από την εξωπραγματική του αθλητική πορεία είναι η προσωπική του ιστορία.
Μια ιστορία που δεν μπορεί παρά να αποτελεί πηγή έμπνευσης κι ένα μάθημα ζωής για όλους, άνδρες και γυναίκες, μικρούς και μεγάλους, φίλαθλους ή μη.
Παιδί των στερήσεων
Παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας μεταναστών από τη Νιγηρία, ο Γιάννης δεν είχε εύκολο ξεκίνημα. Όλοι υποψιαζόμαστε πως η ζωή ενός οικονομικού μετανάστη είναι δύσκολη. Ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας όμως μας περιγράφει καταστάσεις που δεν θα φανταζόμασταν.
Ο Γιάννης έπρεπε να παλεύει για την καθημερινή επιβίωση της οικογένειάς του από παιδάκι.
Δεν ήταν μόνο που πέντε αγόρια μοιράζονταν δυο κρεβάτια, ή που δυο αδέρφια μοιράζονταν ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια σ’έναν αγώνα. Ήταν και το σουβλάκι που φαινόταν σαν μοναδική λιχουδιά, κι ο δωρεάν μπουφές σ’έναν μήτινγκ που φάνταζε σαν το πιο πολυτελές γεύμα στον κόσμο. Ήταν το 1 ευρώ που έλειπε για να πάρει το λεωφορείο από τα Σεπόλια ως του Ζωγράφου για να προπονηθεί. Ήταν οι ανησυχητικές αιματολογικές εξετάσεις ενός εφήβου που έπαιρνε μπόι μα ποτέ δεν χόρταινε την πείνα του.
Πιο αργά, όταν το ταλέντο του αναδείχτηκε, ήταν τα χαρτιά που έλειπαν για να μπει στο αεροπλάνο μαζί με την υπόλοιπη ομάδα. Το διαβατήριο που δεν ερχόταν, ώστε να λάβει μέρος σ’ένα διεθνές τουρνουά για να δείξει την αξία του.
Οι στερήσεις διαμορφώνουν χαρακτήρα. Άλλοι, όταν ξεφύγουν από αυτές, θα αναζητήσουν την πολυτέλεια και την υπερβολή. Ο Γιάννης έμεινε το παιδί που δοκίμασε για πρώτη φορά smoothie στις ΗΠΑ και έγραψε «Man, God Bless America» από ενθουσιασμό. Το παιδί που δεν μπορούσε να καταλάβει πώς γίνεται να φορέσεις ένα ζευγάρι αθλητικά μόνο μια φορά κι έπειτα να τα πετάξεις. Το παιδί που κράτησε την ικανότητά του να χαίρεται με το μικρό, την ίδια στιγμή που κυνηγά το μεγάλο.
Το πείσμα, ο στόχος, και οι αρχές
Όσοι γνωρίζουν τον Γιάννη, περιγράφουν στον Πουέρτας έναν άνθρωπο που δεν παραπονιέται, αλλά βάζει στόχο. Και όνειρο. Εκ των υστέρων, δεν το λες καν όνειρο, γιατί ο Γιάννης δεν φαίνεται να μένει ποτέ σ’αυτό: μάλλον κάνει ότι χρειάζεται για να το πραγματοποιήσει.
Ο Πουέρτας διηγείται πως ήταν έφηβος όταν έλεγε στους φίλους πως «Όταν ο Ομπάμα γίνει πρόεδρος της Αμερικής, εγώ θα γίνω αστέρι του ΝΒΑ». Αργότερα, rookie στους Milwakee Bucks, κοιτούσε τις φανέλες των φημισμένων παικτών των Bucks που κρέμονταν στην οροφή του γηπέδου, και έλεγε στους γονείς του «κάποτε θα είναι εκεί και η δική μου φανέλα».
Το είπε – και το έκανε. Βήμα-βήμα, αντιδρώντας στην αποτυχία με δουλειά. Αντιδρώντας στην επιτυχία με ακόμη περισσότερη δουλειά. Αναλογιζόμενος μετά από κάθε αγώνα λεπτό προς λεπτό κάθε φάση, κάθε άστοχο σουτ, κάθε κακή πάσα, μέχρι να τα διορθώσει. Βάζοντας έναν νέο στόχο κάθε φορά που έπιανε τον προηγούμενο.
Έτσι γίνεται το όνειρο πραγματικότητα. «Μην αφήνεις κανέναν να σου πει τι δεν μπορείς να κάνεις. Να πιστεύεις, φίλε. Να ελπίζεις πως γίνεται. Γίνεται.»
Οικογένεια πάνω απ’όλα
Ίσως το πιο συγκινητικό στην ιστορία του Γιάννη να είναι η αδιατάραχτη αφοσίωσή του στην οικογένειά του. Κάθε βήμα του στον κόσμο του μπάσκετ είναι άρρηκτα δεμένο μαζί της.
Ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας αναδεικνύει σε όλο το βιβλίο πόσο ζωτική είναι για τον Αντετοκούνμπο η σχέση του με την οικογένειά του. Η ενασχόλησή του με το μπάσκετ, όπως ξαναείπε κι ο ίδιος πρόσφατα, ξεκίνησε ως μια ευκαιρία να ενισχύσει τα οικονομικά της οικογένειας. Όποτε σκέφτηκε να τα παρατήσει, πάλι η ανάγκη να συνεισφέρει στην οικογένεια εργαζόμενος κάπου αλλού ήταν ο κύριος λόγος που απουσίαζε από τις προπονήσεις. Σε κάθε βήμα για να ενταχθεί σε μια ομάδα του εξωτερικού, το βασικό κριτήριο επιλογής και αίτημά του ήταν να τον ακολουθήσει η οικογένειά του, να παίξουν μπάσκετ τα αδέρφια του.
Κάθε νίκη, κάθε επιτυχία είναι αφιερωμένη στην μητέρα του, Βερόνικα, και στον πατέρα του, τον Τσαρλς, που πέθανε αιφνίδια το 2017 αλλά «τον βλέπει από ψηλά». Και τώρα, η οικογένεια επεκτείνεται. Η εικόνα του νικητή Γιάννη που σηκώνει ψηλά τον ξεκαρδισμένο στα γέλια γιο του, είναι το πιο τρυφερό ενσταντανέ του φετινού πρωταθλήματος του ΝΒΑ.
Τόσο αστείο όσο και συγκινητικό, ο Γιάννης, που δεν είχε ποτέ του τραπεζική κάρτα στην Ελλάδα, όταν αποκτά μία στις ΗΠΑ την «ταβανώνει» ένα απόγευμα στέλνοντας χρήματα στην μητέρα του, τόσο που δεν έχει χρήματα για ταξί για να πάει στην προπόνηση. Και τι πειράζει; Μπορεί να μην ξέρει πως οι κάρτες έχουν ημερήσιο όριο συναλλαγών, αλλά ξέρει από ποδαρόδρομο…
Αν δεν γίνεις Γιάννης, γίνε αυτός που βοηθά τον Γιάννη
Η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι πηγή έμπνευσης. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που κυνήγησε με πείσμα το όνειρό του και το πέτυχε.
Είναι επίσης η ιστορία πολλών ανθρώπων που πίστεψαν σ’αυτόν, που τον στήριξαν, τον ανέδειξαν, τον βοήθησαν.
Είναι η ιστορία του κυρ-Γιάννη που του δίνει σάντουιτς κι έναν χυμό στο καφενείο του στα Σεπόλια, χωρίς να ταράζεται απ’όσους θαμώνες γκρίνιαζαν που «έδινε φαγητό στα μαυράκια».
Είναι η ιστορία του Σπύρου Βελλινιάτη, παράγοντα του Φιλαθλητικού, που τον αναζητά μετά από πολλές απουσίες από τις προπονήσεις στου Ζωγράφου και του δίνει να διαβάσει τη βιογραφία του Μαραντόνα για να τον πείσει να μην τα παρατήσει.
Είναι η ιστορία του Γουίλι Βιγιάρ, σκάουτ της ομάδας της Σαραγόσα, που δίνει πεισματικά φτερά στην καριέρα του στο εξωτερικό, όταν είναι ακόμη αόρατος στις ελληνικές ομάδες.
Είναι η ιστορία των συμπαικτών του που μοιράζονται μαζί του το κολατσιό τους, η ιστορία των συναθλητών του του NBA που τον πηγαίνουν στα μαγαζιά για ψώνια, η ιστορία των οπαδών των Bucks που τον παίρνουν με ωτοστόπ, η ιστορία πολλών άλλων που τον αγάπησαν και του έδωσαν ένα μικρό ή μεγάλο χέρι βοήθειας.
Οι Αμερικάνοι λένε πως για να μεγαλώσει ένα παιδί χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό. Στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, φαίνεται πως σε κάθε φάση της ζωής του αυτό το χωριό συσπειρώνεται γύρω του. Η ιστορία του, όπως την καταγράφει ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας, μας λέει πως, αν δεν μπορείς να γίνεις Αντετοκούνμπο, μπορείς όμως να γίνεις αυτός που βοηθά τον Αντετοκούνμπο.
Πίστεψε και πάλεψέ το. Πίστεψε σε κάποιον άλλον και βοήθησέ τον να το παλέψει. Έτσι γίνονται τα θαύματα.
Το κλειδί…
Κοιτάζοντας την έως τώρα πορεία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφτεί πόσο εύκολα θα μπορούσε η ιστορία του να είναι εντελώς διαφορετική. Πόσο εύκολο θα ήταν να μην είχε προσέξει κανείς το ταλέντο του. Πόσο εύκολα θα μπορούσε ο ίδιος να τα είχε παρατήσει, ή πόσο εύκολα θα μπορούσαν να τον είχαν παρατήσει προπονητές και ομάδες. Πόσο εύκολα θα μπορούσε να είχε καταλήξει ένας ακόμη μετανάστης που παλεύει για τη ζωή του στα σοκάκια της Αθήνας και στα πανηγύρια της επαρχίας.
Κι αναρωτιέται κανείς, ποιο είναι το κλειδί αυτής της καταπληκτικής πορείας;
Όποιος διαβάσει το βιβλίο θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Άλλος θα δώσει έμφαση στο ταλέντο, άλλος στο πείσμα, άλλος στις ευτυχείς συγκυρίες, άλλος στους ανθρώπους που βοήθησαν τον Γιάννη.
Ίσως όμως, πάνω απ’όλα, το κλειδί βρίσκεται στον ακαταμάχητο χαρακτήρα του. Δεν γκρινιάζει – αλλά το παλεύει. Δεν κατηγορεί κανέναν για τις κακοτυχίες – αλλά δουλεύει σκληρότερα. Δεν βλέπει πλούτο και επιτυχία – φροντίζει πρώτα την οικογένειά του. Απλός, προσιτός, μετρημένος, κερδίζει την αγάπη των προπονητών, των συμπαικτών, των οπαδών.
Και πάντα χαμογελά, μ’αυτό το εφηβικό, ακαταμάχητο χαμόγελο που έχει, σαν να λέει «Περίμενε λίγο ακόμη, και θα καταφέρω κι άλλα!».
