Είμαι κι εγώ ένας θαυμαστής από τους πολλούς κι από τις τόσες γενιές που μεγάλωσαν με την καυστική του σάτιρα. Τον απόλαυσα στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στα αναψυκτήρια της εποχής, στις μπουάτ και στα νυκτερινά κέντρα όπου είχε έκτακτες συμμετοχές ως guest.
Δεν θα πω κάτι διαφορετικό από αυτά που από το πρωί διάβασα κι άκουσα. ότι δλδ, αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο των κωμικών της εποχής του παλιού καλού Ελληνικού κινηματογράφου και του σύγχρονου. Ότι ήταν συγκλονιστικός στους μονολόγους του. Ότι “έβλεπε μπροστά”, είπε πράγματα πολλά χρόνια πριν συμβούν και έπλασε χαρακτήρες που έμειναν στην ιστορία. ότι ήταν πρωτοπόρος, μοναδικός, αστείρευτος, πολυτάλαντος και άλλα πολλά που η ιστορία έχει γράψει γι αυτόν, τον τεράστιο καλλιτέχνη.
Εγώ θα μιλήσω για τα… βιωματά μου όσον αφορά τον Κύριο Χάρρυ Κλυν. Θυμάμαι που ως έφηβος τα καλοκαίρια πηγαίναμε με μια μεγάλη παρέα στο αναψυκτήριο που ήταν στο μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω για να τον απολαύσουμε δια ζώσης. Καλωσόριζε τον κόσμο -τίγκα μιλάμε- με τα γνωστά ανέκδοτά του και μετά έβγαιναν οι τραγουδιστές-στριες να πουν το πρόγραμμά τους. Ήταν ίσως η καλύτερη επαφή που μπορούσαμε να έχουμε αφού τότε μόνο στις κασέτες και σε καμιά ταινία, είχαμε την δυνατότητα να τον ακούμε.
Μετά πήγα σε κάποια μαγαζιά όπου είχα την τύχη να τον δω και αργότερα στις επιθεωρήσεις όπου λυνόμασταν στα γέλια. Με τον Γιάννη Κακουλίδη και τους υπόλοιπους είχε φτιάξει μια υπέροχη ομάδα, που σατίριζαν τα πάντα. Ψιλά γράμματα για αρκετούς, που δεν… έπιαναν το νόημα με την πρώτη, αλλά όσοι έμπαιναν (στο νόημα), δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον θαύμαζαν γι αυτά που λοιδορούσε, σατίριζε και παράλληλα προβλημάτιζε.
Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του κι αυτό φάνηκε από την καριέρα του, τις συνεντεύξεις που έδινε και τον βαρύ του λόγο. Αλησμόνητες ατάκες που έμειναν στην ιστορία από τον “Τραμπάκουλα”, τον βλάχο βοσκό, τις μιμήσεις του Ανδρέα και του Καραμανλή, τα διαφημιστικά σποτάκια στην τηλεόραση και στο σινεμά και άλλα πολλά.
Πρέπει να ήταν εκεί γύρω στο 1982-83 ή λίγο πιο μετά. ‘Έχει κυκλοφορήσει η νέα του κασέτα (τότενες) κι έχω έρθει Ραφήνα να βγούμε με την παλιοπαρέα. Κι έχω στο αμάξι την κασέτα και ρίχνω την ιδέα: “Ρε σεις έχετε ακούσει τον καινούργιο Χάρρυ Κλυν;”. Ναι ή όχι, τι μου απάντησαν δεν θυμάμαι. Μπήκαμε όλοι μέσα 5-6 νοματαίοι στο Landa του father μου κι ακούμε Χάρρυ. Πεθάναμε στο γέλιο.
Την ιστορία αυτή διηγήθηκα στον γιο μου πολλά χρόνια μετά. Και ήταν η αφορμή να τον βάλω στην… πρίζα και να παρακολουθήσει όλα τα βίντεο και τις ταινίες με τον Χάρρυ Κλυν. κι από τότε να γίνει πιο φανατικός κι από μένα οπαδός του Κλυν. Από εκείνη την ημέρα μαζί βλέπουμε τα βιντεάκια στο you tube και σβηνόμαστε από τα γέλια. Αρκετά συχνά μπορώ να πω. Χαίρομαι να μαθαίνουν τα νέα παιδιά για καλλιτέχνες που δεν πρόλαβαν να ακούσουν και να δουν και να έχουν άποψη και κριτήριο ώστε να ξέρουν ποιος είναι και τι έκαναν στη ζωή τους.
Σήμερα πριν ακόμα μάθω το δυσάρεστο νέο, μου έστειλε μήνυμα στο messenger: “Πέθανε ο Χάρρυ Κλυν. Πολύ νόημα!”. Ναι ρε γαμώτο, έφυγε ο Χάρρυ.
