Η CLARE POOLEY ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Η Βρετανίδα συγγραφέας του πολυαγαπημένου μπεστ σέλερ
Το πράσινο σημειωματάριο επισκέπτεται τη χώρα μας για το νέο της feelgood μυθιστόρημα ΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΒΑΘΡΑΣ 5
Η Clare Pooley, αφήνοντας για λίγο το Φούλαμ του Λονδίνου, καταφθάνει στην Αθήνα για να συναντήσει τους αναγνώστες της την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2022, στις 8:30 το βράδυ, στο Public Café Συντάγματος, όπου θα συνομιλήσει με την Κέλλη Κρητικού, βιβλιοκριτικό και δημιουργό του BookZone App & comfort-zone.gr, για το βιβλίο μέσα από το οποίο τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε, αλλά και για το νέο της μυθιστόρημα, Οι επιβάτες της αποβάθρας 5, ένα απόλυτα διασκεδαστικό και εθιστικό ανάγνωσμα, που την ίδια ημέρα κυκλοφορεί στα ελληνικά! Μέσα από τις σελίδες του θα γνωρίσουμε μερικούς από τους πιο απολαυστικούς χαρακτήρες, που αναμφίβολα θα μας κλέψουν την καρδιά.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στα αγγλικά με διαδοχική διερμηνεία από τη μεταφράστρια του βιβλίου Βούλα Αυγουστίνου.
Ποτέ δεν μιλάμε σε αγνώστους στο τρένο. Αυτός είναι ο κανόνας.
Τι θα γινόταν όμως αν τον παραβαίναμε;
Κάθε πρωί, στις 8:05, η Αϊόνα Άιβερσον παίρνει το τρένο για να πάει στη δουλειά της. Κάθε μέρα, βλέπει τους ίδιους ανθρώπους και κάνει εικασίες γι’ αυτούς – τους δίνει ακόμα και παρατσούκλια. Ποτέ όμως δεν μιλάνε. Προφανώς.
Γιατί ως έμπειρη στις μετακινήσεις ξέρει πως υπάρχουν κανόνες που πρέπει όλοι να ακολουθούν.
Μέχρι που μια μέρα, ένα απρόοπτο περιστατικό θα φέρει κοντά μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων, που ως τότε το μόνο κοινό που είχαν ήταν πως έπαιρναν κάθε πρωί το ίδιο τρένο. Και τότε όλοι συνειδητοποιούν ότι οι εικασίες που κάνουμε για τους άλλους δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα.
Όταν όμως η ζωή της Αϊόνα αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα, οι καινούργιοι της φίλοι θα είναι εκεί τότε που θα τους χρειάζεται περισσότερο από ποτέ;
Τα υπόλοιπα στο βιβλίο και στη συνάντηση με τη λατρεμένη Βρετανίδα συγγραφέα.
«Η γραφή της Pooley είναι δαιμόνια, γεμάτη χιούμορ και γοητευτική.
Το λατρεύω αυτό το βιβλίο».
Hazel Prior, συγγραφέας
«Αισιόδοξο, αστείο, γεμάτο αγάπη και καλοσύνη».
Nita Prose, συγγραφέας
«Αυτό το μυθιστόρημα πραγματεύεται τόσο πολλά ενδιαφέροντα θέματα,
πάντα με το χιούμορ της Clare, που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν της,
τη θαυμάσια γραφή της και τους ζωντανούς, αξιαγάπητους χαρακτήρες της –
η feelgood λογοτεχνία στα καλύτερά της! Σχεδόν με έκανε να χάσω τη στάση μου».
Sophie Cousens, συγγραφέας
«Στον καιρό της κοινωνικής απομόνωσης, όταν καθόμασταν σε τραπέζια στο πεζοδρόμιο τρώγοντας σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν και η συνάντηση με κάποιον φίλο στο πάρκο ήταν πράξη ανυποταξίας, άρχισε πραγματικά να μου λείπει η πολυκοσμία. Μάλιστα σκεφτόμουν με νοσταλγία τις μέρες εκείνες των καθημερινών μετακινήσεων, όταν εκατοντάδες άνθρωποι στριμωχνόμασταν στα βαγόνια του τρένου» γράφει η Clare Pooley σε ανάρτησή της που συνοδεύει το βιβλίο.
Δείτε το βίντεο στο οποίο απευθύνεται αποκλειστικά στους Έλληνες αναγνώστες και αποκαλύπτει πώς κατέληξε να γράψει το πιο feelgood βιβλίο της σεζόν.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ CLARE POOLEY
Η Clare Pooley (Κλερ Πούλι) αποφοίτησε από το Newnham College (Cambridge) και δούλεψε είκοσι χρόνια στη διαφήμιση την οποία εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στην ανατροφή των παιδιών της. Ζει στο Φούλαμ του Λονδίνου με τον σύζυγό της, τα τρία παιδιά τους, τα δυο τους σκυλιά και ένα σκαντζοχοιράκι. Διατηρεί το blog Mummy was a secret drinker το οποίο έχουν επισκεφθεί τουλάχιστον τρία εκατομμύρια αναγνώστες. Το 2017 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό The sober diaries το οποίο έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Το πρώτο της μυθιστόρημα Το πράσινο σημειωματάριο κυκλοφορεί σε τουλάχιστον 29 χώρες και έχει αγαπηθεί πολύ από τους αναγνώστες. Οι επιβάτες της αποβάθρας 5 θα κυκλοφορήσει σε τουλάχιστον 22 χώρες.
Διαβάστε πώς η Clare Pooley κατάφερε με τη συγγραφή να κάνει νέο ξεκίνημα στη ζωή της
ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΕΝΑ «ΠΡΑΣΙΝΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ»
Με το πρώτο της μυθιστόρημα, η Claire Pooley αναλογίζεται τη νηφαλιότητα και τις δεύτερες ευκαιρίες.
Ελάχιστοι παρουσιάζουν ένα δημόσιο πρόσωπο που αντιστοιχεί πλήρως στο ιδιωτικό τους. Η Κλερ Πούλι το καταλαβαίνει αυτό όσο λίγοι, και προκάλεσε τη σκέψη πίσω από την κεντρική ιδέα για Το πράσινο σημειωματάριο, το μυθιστορηματικό της ντεμπούτο: «Τι θα γινόταν αν όλοι μας σταματούσαμε τα ψέματα για τη ζωή μας και λέγαμε την αλήθεια για ό,τι πραγματικά συμβαίνει;»
Πρώην στέλεχος της διαφήμισης με επιτυχημένο σύζυγο, τρία υγιή παιδιά, και ένα όμορφο σπίτι στο δυτικό Λονδίνο, η Πούλι ζούσε την ιδανική ζωή ή έτσι φαινόταν. Το 2015, δημιούργησε ένα ανώνυμο μπλογκ με τίτλο Mommy Was a Secret Drinker [Η μαμά έπινε στα κρυφά]. Αποκάλυψε ότι ήταν η δημιουργός του μπλογκ το 2017, όταν έκλεισε συμβόλαιο για βιβλίο. Το απομνημόνευμά της The Sober Diaries [Ημερολόγια νηφαλιότητας], που κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο την ίδια χρονιά, εξέταζε το πρόβλημά της με το αλκοόλ και το πώς είχε αρχίσει με ένα ποτήρι κρασί το βράδυ για να βρεθεί αργότερα να κατεβάζει επτά με δέκα μπουκάλια τη βδομάδα.
Το πράσινο σημειωματάριο ήταν μια πιο κοπιαστική προσπάθεια. Γεννημένο μέσα σ’ ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής, το μυθιστόρημα ακολουθεί έξι ετερόκλιτους χαρακτήρες (Λονδρέζοι οι περισσότεροι) τους οποίους φέρνει κοντά ένα τετράδιο-σημειωματάριο που κατά τύχη πέφτει στα χέρια τους.
Αφού το αγόρασε ο Transworld στην Αγγλία έναντι εξαψήφιου ποσού έπειτα από πλειστηριασμό ανάμεσα σε έξι εκδότες, το μυθιστόρημα «το τσίμπησαν» στις ΗΠΑ σε μια εξίσου ανταγωνιστική συνθήκη. Το αγόρασε, σε συμφωνία για δύο βιβλία, η Πάμελα Ντόρμαν, για τον επώνυμο εκδοτικό της οίκο, θυγατρική εταιρεία του Viking, έναντι ποσού που φημολογείται ότι προσέγγισε τα επτά ψηφία. Περιγράφοντας Το πράσινο σημειωματάριο σαν διασταύρωση του Υπόθεση Ρόζι και του Αγάπη είναι… [Love Actually], ο εκδοτικός οίκος ανακοίνωσε ένα τιράζ 75.000 αντιτύπων για την πρώτη έκδοση.
Όμως στην πραγματικότητα ήταν εκείνο το μπλογκ που έβαλε την Πούλι στην τωρινή συγγραφική της τροχιά. Το γράψιμο του μπλογκ τη βοήθησε με τη μοναξιά που ένιωθε, δείχνοντάς της ότι δεν ήταν η μοναδική που είχε προβλήματα. Μέσα σε έναν χρόνο, το μπλογκ της είχε πάνω από ένα εκατομμύριο hits.
Όταν η Πούλι διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού τον Οκτώβριο του 2015, το μπλογκ αποδείχτηκε και υποστηρικτικό εργαλείο. «Όλοι οι άνθρωποι που βοηθούσα με το μπλογκ άρχισαν να βοηθούν εμένα» θυμάται, με μάτια βουρκωμένα. «Ήταν απίθανο».
Πριν όμως αρχίσει να σκέφτεται τη συγγραφική καριέρα, στο επίκεντρο ήταν το ποτό. «Σπανίως φαινόμουν μεθυσμένη» λέει η Πούλι στο φωτεινό και συμμαζεμένο καθιστικό στον πάνω όροφο του σπιτιού της. Τα δύο μπόρντερ τεριέ της, ο Ότο και ο Άλμπι, παίζουν στην κουζίνα. «Μπορούσα να πιω πολύ χωρίς να φαίνομαι μεθυσμένη» προσθέτει καθώς βάζει φρέσκο καφέ σε ένα φλιτζάνι που έχει γραμμένη πάνω του τη λέξη «Μαμά». Τα μάτια της είναι φωτεινά και το δέρμα της καθαρό. «Προέρχομαι από ευνοημένη οικογένεια, είχα τον τέλειο τρόπο ζωής, τρία υπέροχα παιδιά. Όμως κάτω από την επιφάνεια όλα πήγαιναν κατά διαόλου. Κι αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον – τα πράγματα που συμβαίνουν στις ζωές των ανθρώπων για τα οποία δεν έχεις ιδέα».
Κόρη διπλωμάτη, η Πούλι πήγε σ’ ένα από τα σημαντικότερα οικοτροφεία της Βρετανίας και σπούδασε οικονομικά στο Κέιμπριτζ, απ’ όπου αποφοίτησε το 1991. «Πίστευα ότι το να σπουδάσω αγγλική φιλολογία θα κατέστρεφε την αγάπη μου για το διάβασμα, και ούτως ή άλλως με ενδιέφερε το πώς λειτουργεί ο κόσμος» εξηγεί, προσθέτοντας ότι ήταν στο Νιούναμ, ένα γυναικείο κολέγιο του Κέιμπριτζ, που δεν είχε τις λέσχες για πότες των ανδρικών κολεγίων. «Έτσι εγώ και οι φίλες μου ιδρύσαμε τη λέσχη για πότριες του Νιούναμ. Αποκεί μάλλον άρχισε το κακό».
Η Πούλι πήγε ως ασκούμενη στη διαφημιστική J. Walter Thompson. «Ήθελα να είμαι σε μια δημιουργική βιομηχανία, και γνώρισα ορισμένους εκπληκτικούς ανθρώπους με τους οποίους έχω ακόμα επαφή» λέει. Όταν έφυγε 20 χρόνια αργότερα, είχε γίνει συνεταίρος και περίμενε το τρίτο της παιδί. «Ήμουν μεγαλοστέλεχος, υπεύθυνη για σημαντικούς λογαριασμούς όπως η Nestlé, η Shell, η Unilever, η Rolex. Έφτασα στο σημείο να δυσκολεύομαι πολύ να τα βγάλω πέρα· δεν μπορούσα να κοιμηθώ επειδή είχα τόσα στο κεφάλι μου. Θα περνούσα μερικά χρόνια αποκλειστικά ως μαμά ώστε να κάνω ένα πράγμα, αλλά καλά, αντί να τα κάνω όλα άσχημα».
Όπως όμως δείχνει η Άλις, μια από τις ηρωίδες του Πράσινου σημειωματάριου, ούτε αυτό ήταν εύκολο. «Η Άλις πραγματικά ήταν η ιστορία της ζωής μου» λέει η Πούλι. «Όταν νομίζει ότι έχει μαστίτιδα και στέλνει τον άντρα της, τον Μαξ, να της πάρει ένα λάχανο» -τα λαχανόφυλλα πιστεύεται ότι καταπραΰνουν τον πόνο της μαστίτιδας- «και αυτός γυρνά με λαχανάκια Βρυξελλών… αυτό συνέβη σ’ εμένα, αν και στην περίπτωσή μου ο σύζυγός μου μου έφερε ένα κουνουπίδι. Του το πέταξα στα μούτρα!»
«Για καιρό ένιωθα ότι με είχα χάσει» θυμάται η Πούλι. «Προσδιοριζόμουν μονάχα από τον σύζυγό μου ή τα παιδιά μου. Όταν σταμάτησα να εργάζομαι, όλοι αναφέρονταν σ’ εμένα ως η κυρία Στίβενσον-Χάμιλτον ή η γυναίκα του Τζον ή η μητέρα των παιδιών μου. Αυτή είναι η αίσθηση που έχει η Άλις – ότι χάνεις τον εαυτό σου».
Η συγγραφή ενός απομνημονεύματος ως θεραπεία ήταν ένα πράγμα, αλλά η μετατροπή μιας ιδέας σε μυθιστόρημα ήταν άλλο. Επειδή δεν είχε αυτοπεποίθηση, η Πούλι έκανε αίτηση για μια θέση σε ένα σεμινάριο του λογοτεχνικού πρακτορείου Curtis Brown, όπου η ομαδική προσέγγιση, λέει, ήταν μετασχηματιστική. «Έγραψα το πρώτο χέρι, 55.000 λέξεις, όσο ήμουν στο σεμινάριο. Κι έπειτα έγραφα και ξανάγραφα και ξανάγραφα πριν δείξω οτιδήποτε σε οποιονδήποτε. Είχα μια γενική ιδέα της δομής και των χαρακτήρων».
Ο Τζούλιαν, ο ηλικιωμένος ζωγράφος, ήρθε πρώτος, με την ιδέα να γεννιέται βλέποντας από το λεωφορείο το συγκρότημα κατοικιών Τσέλσι Στούντιος, ένα καταφύγιο καλλιτεχνών. «Χτίστηκε τη δεκαετία τoυ 1930 από έναν Ιταλό γλύπτη ο οποίος ήθελε ένα σπίτι στο Λονδίνο που να μοιάζει με το σπίτι του στη Φλορεντία» λέει η Πούλι. «Κόλλησα με αυτό και αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε αν κάποιος ζούσε εκεί από τη δεκαετία του 1950 ή του 1960 με το Τσέλσι γύρω του να αλλάζει ενώ αυτός παρέμενε ακριβώς ίδιος».
Έτσι είναι ο Τζούλιαν, από πολλά χρόνια κάτοικος των Τσέλσι Στούντιος, αυτός που κάνει την πρώτη εγγραφή σε ένα πράσινο τετράδιο-σημειωματάριο: «Όλοι λένε ψέματα για τη ζωή τους. Τι θα γινόταν όμως αν μοιραζόσουν την αλήθεια;» Αφήνει το τετράδιο, που τώρα έχει τον τίτλο «Το πείραμα της αυθεντικότητας» στη Βιβλιοθήκη, ένα καφέ γεμάτο βιβλία στην πολυσύχναστη οδό Φούλαμ.
Η ιδιοκτήτρια, η Μόνικα, το διαβάζει πρώτη και, παίρνοντας σοβαρά τη συμβουλή του Τζούλιαν, προσθέτει τη δική της ιστορία. Έτσι κάνουν και διάφοροι ετερόκλιτοι χαρακτήρες στων οποίων τα χέρια πέφτει το τετράδιο. Ανάμεσά τους ο Χάζαρντ, που δουλεύει στον χρηματοικονομικό τομέα και παίρνει το τετράδιο μαζί του σε ένα απομακρυσμένο νησί της Ταϊλάνδης όπου πηγαίνει για μια τελευταία μεγαλειώδη κραιπάλη με ποτό και ναρκωτικά πριν καθαρίσει. Εκεί το τετράδιο περνάει στα χέρια του Ράιλι, ενός απλού Αυστραλού με προορισμό του το Λονδίνο. Έτσι ξεκινά μια αλυσίδα γεγονότων που θα φέρουν κοντά διάφoρους κατοίκους της οδού Φούλαμ οι οποίοι σε διαφορετική περίπτωση ούτε που θα έδιναν σημασία ο ένας στον άλλον.
«Ο Ράιλι είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που δεν μου μοιάζει» λέει η Πούλι. «Είναι πολύ χαρούμενος και ευθύς και δεν έχει κάποιο μεγάλο ψεγάδι – οι υπόλοιποι έχουν όλοι τα θέματά τους. Το βιβλίο αρχίζει με τους στίχους του Λέοναρντ Κοέν “Χτύπα όσες καμπάνες έχουν ακόμη φωνή / Ξέχνα κάθε αφιέρωσή σου ιερή / Στα πάντα υπάρχει μια ρωγμή / Που αφήνει το φως να μπει” και έχουν όλοι τους μια ρωγμή, εκτός από τον Ράιλι. Είναι ένα είδος καθρέφτη για όλους τους άλλους. Δεν τον πολυσυμπαθούσα – οι χαρακτήρες που έχουν ψεγάδια είναι πάντα πιο ενδιαφέροντες».
Με όλους τους άλλους, η Πούλι έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά: την Άλις, την όχι και τόσο τέλεια νέα μαμά· τη Μόνικα, τη γυναίκα καριέρας και φεμινίστρια που άλλοτε δούλευε δικηγόρος εταιρικού δικαίου· και φυσικά τον Χάζαρντ – «Είναι ο εθισμένος εαυτός μου, και, όπως αυτός, το είχα κόψει πολλές φορές. Το κομμάτι όπου ο Χάζαρντ ξανακυλάει ήταν το δυσκολότερο να γραφτεί, αλλά έπρεπε».
Μερικοί από τους 29 και βάλε εκδότες που αγόρασαν το μυθιστόρημα ήθελαν ένα διαφορετικό τέλος, αλλά η Ντόρμαν ήταν με το μέρος της Πούλι. Μερικοί εξακολουθούν να ζητούν ένα σίκουελ. Δεν είναι πιθανό προς το παρόν, αν και η συγγραφέας ήδη γράφει το δεύτερο μυθιστόρημά της.
«Όταν έκοψα το ποτό νόμιζα ότι η ζωή μου είχε τελειώσει – ότι θα ήταν δυστυχισμένη και άχρωμη και βαρετή» λέει η Πούλι. «Ήταν η τιμωρία μου. Αυτό που δεν περίμενα ήταν μια ολότελα νέα ζωή και μια δεύτερη πράξη».
Το παραπάνω δημοσιεύτηκε στο Publishers Weekly τον Δεκέμβριο του 2019 από τη Λιζ Τόμσον η οποία είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας στο Λονδίνο.
Παίρνουμε Το πράσινο σημειωματάριό μας και πάμε να γνωρίσουμε τους Επιβάτες της αποβάθρας 5 και τη δημιουργό τους που αποβιβάζονται στις 10 Νοεμβρίου στο Public Café Συντάγματος.
