Στην πολιτική τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Πολλές φορές τα γεγονότα προσπερνούν την κυβερνητική αντίδραση. Αλλά τις περισσότερες, η κυβερνητική πρωτοβουλία είναι αυτή που δρομολογεί τις εξελίξεις.
Από το απόγευμα της Κυριακής, λοιπόν, η κυβέρνηση θα μπορούσε με μια κίνηση να δώσει ένα διαφορετικό μήνυμα στην κοινωνία:
– Να διαχωρίσει τη θέση της από τις σοκαριστικές εικόνες του ξυλοδαρμού ενός πολίτη (αδιάφορο αν είναι δεξιός ή αριστερός ή αν συμμετείχε σε οποιαδήποτε πορεία) από ομάδα αστυνομικών.
-Να θέσει σε διαθεσιμότητα τον επικεφαλής και όλους τους συμμετέχοντες και να παραγγείλει ΕΔΕ (όπως έκανε, κάτω από το βάρος της αδιάψευστης εικόνας).
Με τον τρόπο αυτό θα έστελνε μήνυμα στους πολίτες, ότι είναι κυβέρνηση, που προστατεύει από την , όποιας μορφής, αλαζονεία της εξουσίας.
Παράλληλα, θα ακύρωνε το βασικό επιχείρημα του αντιπολιτευτικού λόγου και την «αυθόρμητη αγανάκτηση» .
Θα απέφευγε, δηλαδή, την συσπείρωση της Αριστεράς, όπως εμφανίστηκε στη συγκέντρωση της Νέας Σμύρνης.
Η κυβέρνηση με τη στάση της έδειξε ότι αυτός ακριβώς ήταν ο επιδιωκόμενος σκοπός. Η σύγκρουση, δηλαδή, της «νομιμότητας» από τη μια μεριά και της οργανωμένης αντίδρασης και αντίστασης των «οπαδών του Κουφοντίνα».
Έφτασε έτσι, στη διαχωριστική γραμμή, για να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της. Επέλεξε αυτό το δρόμο της πόλωσης, για να αντιμετωπίσει όχι το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το σύστημα της απλής αναλογικής, με το οποίο θα γίνουν οι ερχόμενες εκλογές.
Γιατί; Γιατί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων δείχνουν, εδώ και ένα χρόνο, συνεχώς μειούμενη την αποδοχή των κυβερνητικών αποφάσεων και στον τομέα της αντιμετώπισης της πανδημίας και της κρίσης στην οικονομία, αλλά και στο χώρο της Παιδείας (παρά το γεγονός ότι “καταλληλότερος” είναι με μεγάλη διαφορά ο πρωθυπουργός).
Σε μια εποχή, όπου η υγειονομική κρίση βρίσκεται σε έξαρση και η οικονομική απειλεί – και πάλι- την ίδια την υπόσταση της χώρας, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να εξωραΐσουν την κατάσταση, κανείς δεν δικαιούται να βάζει τα συμφέροντα του κόμματος και τα προσωπικά, υπεράνω των συμφερόντων της πατρίδας.
Σε μια εποχή, που αμφισβητείται καθημερινά η εθνική κυριαρχία σε θάλασσα, αέρα και στεριά, εγκληματεί όποιος επιτρέπει να διασαλεύεται η κοινωνική συνοχή.
Σε μια εποχή, που θα έπρεπε όλοι ενωμένοι να συζητούμε για τον τρόπο και το δρόμο, που θα μας βγάλει από τη δύσκολη αυτή κατάσταση.
Εδώ και ένα χρόνο, σχεδόν, τίποτε στην εκπαίδευση δεν λειτουργεί. Η τηλεκπαίδευση, που διαφημίζεται ακόμη από την υπουργό Παιδείας, δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δια ζώσης διδασκαλία. Οι φοιτητές έχουν ένα χρόνο να μπουν στα εργαστήρια. Οι μαθητές λυκείου πήγαν στο σχολεία, μόλις ένα μήνα και σε λίγο θα κληθούν να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις, για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ. Οι μαθητές των άλλων βαθμίδων της εκπαίδευσης, πότε πηγαίνουν και πότε όχι στο σχολείο. Άλλες φορές «κολλάει» και άλλες «δεν κολλάει.
Η οικονομία πνέει τα λοίσθια. Από τον περασμένο Μάρτιο η αγορά είναι κλειστή για 7 ολόκληρους μήνες. Το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 200%, η ύφεση προσδιορίζεται στο 8,2% και …πανηγυρίζεται. Η μόνη ελπίδα είναι η χρηματοδότηση από την Ε.Ε. που αργεί.
Οι νέοι βλέπουν τα όνειρά τους να χάνονται. Το χρόνο να φεύγει χωρίς ευκαιρίες. Την καθημερινότητα να είναι αδιέξοδη και το μέλλον να διαγράφεται δυσοίωνο.
Οι πολίτες ζουν με το φόβο της απαγόρευσης εξόδου και της επιβολής προστίμου, αλλά κυρίως, με την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας. Και με το επίδομα των 500 ευρώ.
Ε, λοιπόν η σημερινή Ελλάδα δεν είναι αυτή που μας αξίζει. Ούτε αυτή που υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας.
Στο τανγκό του διχασμού, χορεύουν πάντοτε δύο. Δεν έχει σημασία ποιος καθοδηγεί. Σημασία έχει, ότι «σφιχταγκαλιασμένοι» βρίσκονται σε περιδίνηση. Το τανγκό είναι ένας χορός γεμάτος πάθος. Οι σκηνές της Νέας Σμύρνης, εδώ και τρεις μέρες, έδειξαν ότι το «πάθος της αναμέτρησης» βράζει και στις δύο πλευρές.
Οι δύο πρωταγωνιστές – κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση – είναι κατώτεροι των περιστάσεων, σήμερα που το Έθνος γιορτάζει 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία.
Γιάννης Παπαδόπουλος
