Είναι θεμιτό στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής, πλουραλιστικής κοινωνίας ομάδες συμφερόντων (πάσης φύσεως και όχι αποκλειστικά οικονομικής δραστηριότητας) να εκφράζουν τις απόψεις τους – σεβόμενοι τα χρηστά ήθη της κοινωνίας και αν το τελευταίο είναι δύσκολο να καθορισθεί να διακρίνουν τα όρια τα οποία ατύπως η ίδια έχει καθορίσει και σίγουρα μην κάνοντας χρήση ακραίων μέσων – και να προσπαθούν να ενισχύσουν τα ερείσματά τους στην κοινωνία.
Η ενημερωτική αφίσα της οργάνωσης «αφήστε με να ζήσω» προσπαθεί ακριβώς αυτό. Η αφίσα είναι ενημερωτική. Παρέχει πληροφορίες για το έμβρυο όπως «από την 18η ημέρα ΚΤΥΠΑ η ΚΑΡΔΙΑ του», «από την 42 ημέρα ανιχνεύονται ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ κύματα», «από την 8η εβδομάδα ΟΛΑ τα όργανά του έχουν δημιουργηθεί» και «από την 10η εβδομάδα ΝΙΩΘΕΙ ΠΟΝΟ». Ακόμα και αν δεχθούμε πως τα παραπάνω δεν συνιστούν γεγονός αλλά υποκειμενική άποψη είναι ελεύθερος/η κάποιος/α να τις αμφισβητήσει και με ανάλογα στοιχεία να αποδείξει την πλάνη της αφίσας. Μόνο με αυτόν τρόπο όμως, όχι με άναρθρες κραυγές που μαρτυρούν ιδεοληπτική ψύχωση.
Είναι δε κωμική η σύγχυση στο μυαλό κάποιων μεταξύ μιας ενημερωτικής αφίσας και της υπαρκτής εδώ και δεκαετίες (1986) νομικά κατοχυρωμένης δυνατότητας πραγματοποίησης της άμβλωσης. Στην πλουραλιστική κοινωνία την οποία αξιώνουν και πρεσβεύουν τους αποκλειστικούς κήρυκες δεν επιτρέπουν τη αντίθετη άποψη ούτε καν με τη μορφή μιας ενημερωτικής αφίσας.
Εντελώς λανθασμένη η ανακοίνωση του Υπουργείου Μεταφορών ότι δήθεν η αφίσα «στρέφεται εναντίον ενός απολύτως κατοχυρωμένου και αναμφισβήτητου δικαιώματος των γυναικών» καθώς υιοθετεί την προαναφερθείσα σύγχυση.
Συνεχίζει η ανακοίνωση: «Οι καμπάνιες που γίνονται στους δημόσιους χώρους δεν πρέπει να διχάζουν την κοινή γνώμη ούτε ασφαλώς να προσβάλουν γυναίκες που έχουν αναγκαστεί να κάνουν μια τέτοια δύσκολη επιλογή στη ζωή τους». Αν όντως θέλει η Πολιτεία να αποφύγει καμπάνιες που διχάζουν, τότε με τη λογική αυτή, δεν πρέπει να επιτρέπονται εκδηλώσεις ομοφυλοφιλικών οργανώσεων υπέρ υιοθεσίας παιδιών και γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και ούτε φυσικά το gay pride, το οποίο διχάζει την ελλαδική κοινωνία. Αυτά πάντα με τη λογική της ανακοίνωσης.
Όταν αμφισβητούνται θεσμοί που θεωρούνται συντηρητικοί και έννοιες και παραδοχές που βαφτίζονται συμβατικές και ξεπερασμένες, πρόσκομμα στην αέναη πρόοδο τότε το «ιερό δικαίωμα στην αμφισβήτηση» τίθεται υπεράνω όλων.
Όταν υπάρχει αντίλογος στα ιερά και τα όσια των ζηλωτών του «προοδευτισμού» οι οποίοι με φανατισμό νεοπροσήλυτου προσπαθούν να αποδομήσουν οτιδήποτε συνέχει το έθνος και την κοινωνία, τότε προτάσσεται η «ενότητα» και η αντίθετη άποψη πρέπει να καταπνιγεί γιατί «διχάζει».
Η αντίθετη άποψη βαφτίζεται διχασμός, απονομιμοποιείται και τίθεται εκτός δημοσίου διαλόγου.
Ιωάννης Λάμπρου
