Η Σοφία Μπεκατώρου έχει στήριξη, ομόθυμη και μαζική, σε αυτήν την καταγγελία που τίναξε τη σκόνη σιωπής δύο και πλέον δεκαετιών. Αντιμετωπίζει, όμως, και την άλλη πλευρά –την άρρωστη– μιας κοινωνίας που κλείνει πονηρά το μάτι: «Γιατί τώρα;», «Γιατί δεν μίλησε ΤΟΤΕ;», «Μήπως και;…»
Συνήθως αυτοί που τα λένε και τα γράφουν είναι πλήθος διαδικτυακής αγέλης. Είναι εκείνοι τους οποίους εύκολα κατατάσσουμε στην κατηγορία «ανώνυμος». Όμως υπάρχουν και οι άλλοι. Οι λιγότερο «ανώνυμοι» ή και οι σεβαστοί επώνυμοι –οι προβεβλημένοι. Όπως ο διεθνούς φήμης ζωγράφος, τον οποίο τα Μέσα –που έχουν μια αγκαλιά για όλους!– με κάθε ευκαιρία τού δίνουν βήμα να μιλήσει για τη δουλειά του, και όχι μόνο. Και ο οποίος πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, είχε αποδώσει τους βιασμούς στις φυσικές ορμές τού άνδρα, εκείνου «που ρισκάροντας την ίδια τη ζωή του, την ελευθερία του, βλέπει ένα πλάσμα σεξουαλικό και θέλει να το φιλήσει, να το αγκαλιάσει, να το σφίξει».
Τότε απορούσε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός άνθρωπος από την κοπέλα που βγάζει τα βυζιά της απέξω, ή φορά τη φούστα και φαίνεται η κιλότα της• εγώ νομίζω πως τη βία τη ζητάει η ίδια, θέλει να τη βιάσουν». Και ακόμα: «Δεν καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία πιάνει αυτόν τον άνθρωπο και όχι την ίδια που προκαλεί, αφού η φύση τον σπρώχνει σε αυτό (…) Θα ήθελα κάθε φορά που γίνεται ένας βιασμός να ξέρω ποιος έφταιξε από τους δύο»!
Αλλά ένας ακόμα άνθρωπος του πνεύματος, ο συγγραφέας Κώστας Χαράλας, δεν θα μπορούσε να πει πιο καθαρά αυτό που σκέπτεται μετά από την καταγγελία της Σοφίας: «Χθες καθίσαμε (σημείωση: με την κόρη του) και μιλήσαμε με βάση τους σκελετούς που μπορεί να έχει μια γυναίκα για 24 χρόνια στη ντουλάπα της. Άξιζε η απόφαση της να μην προβάλει αντίσταση; Να πει ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ; Οι περισσότερες γυναίκες για τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους (και κάποιοι άντρες, μην το παραβλέπουμε) έχουν να αποφασίσουν για κάτι πολύ σημαντικό. Να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους και σε αντάλλαγμα να πάρουν χρήμα, δόξα, εύκολη ανέλιξη. Αξίζει;»
Ο πολύς κόσμος, ο υγιής πνευματικά, πιστεύει ότι η Σοφία Μπεκατώρου δεν έφταιξε καθόλου και σε τίποτα και ότι δεν έδωσε κάτι για να το ανταλλάξει με οφέλη. Δεν έφταιξε ΟΥΤΕ επειδή άργησε να μιλήσει. Τώρα κατάφερε να απελευθερωθεί από το ψυχικό βάρος, τώρα το έκανε. Ανταποκρίθηκε στο νιτσεϊκό απόφθεγμα που μας είχε θυμίσει (ή μάθει), όσο γινόταν πιο εκλαϊκευμένα, ο Ιρβιν Γιάλομ στο σπουδαίο Όταν έκλαψε ο Νίτσε. «Η σφραγίδα της απελευθέρωσης», έλεγε ο Νίτσε στις σελίδες τού Γιάλομ μέσω φανταστικών συζητήσεών του με το καθηγητή Μπρόιερ, είναι «να μην ντρέπεσαι πια μπροστά στον εαυτό σου».
Η Σοφία έχει πλέον τη σφραγίδα της απελευθέρωσης. Κερδισμένη με το σπαθί και το θάρρος της.
Διονύσης Βραϊμάκης
