Είμαστε, τελικά όντως, άξιοι της μοίρας μας. Από την περασμένη Πέμπτη δεν βγήκα έξω. Δεν έκανα χρήση του sms, που σίγουρα δεν περιορίζει καθόλου την κίνηση των πολιτών.
Προσπάθησα, όσο μπορούσα, να τηρήσω αυτά που μας λένε οι επιστήμονες, αλλά κυρίως αυτά που υπαγορεύει η λογική: Μόνον αναγκαίες μετακινήσεις, καμιά «ανθρώπινη επαφή».
Σήμερα βγήκα. Λίγο για να περπατήσω, λίγο για να πάρω αέρα. Τι το ΄θελα; Από τα πρώτα μέτρα άρχισα να εκνευρίζομαι.
Διαπίστωσα ότι κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Ίσως φταίνε οι ηλιόλουστες μέρες. Ίσως, η «απαγόρευση» να γεννάει αντίδραση. Ίσως να φταίει ο…Χατζηπετρής. Πάντως, η εικόνα που αντίκρυσα δεν ήταν εικόνα καραντίνας. Μόνον τα κλειστά καταστήματα υπενθύμιζαν ότι «κάτι συμβαίνει» στην πόλη, που εδώ και σχεδόν ένα μήνα (μπήκαμε ήδη στην τέταρτη εβδομάδα καραντίνας) παλεύει με το θεριό του κορoνοϊού και χάνει. Χάνει ανθρώπους της. Συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Κάθε ηλικίας. Αλλά η αντίδραση των «υγιών» είναι απαράδεκτη.
Είδα να κυκλοφορούν πολλοί χωρίς μάσκα. Είδα άλλους, να την έχουν κρεμασμένη στο ένα αυτί, σαν σκουλαρίκι μοντέρνο. Είδα νέους να την έχουν περασμένη κάτω από το σαγόνι. Είδα μεγάλους, να την έχουν περασμένη σαν …βραχιόλι στον καρπό και να κρατούν στο ένα χέρι τον καφέ και στο άλλο να έχουν το τσιγάρο. Να στέκονται αμέριμνοι, να βήχουν, να φτύνουν, να ξεφυσούν τον καπνό στον περαστικό.
Τρόμαξα. Θυμήθηκα τα λόγια του καθηγητή Βασιλακόπουλου, σήμερα το πρωί, που αναφέρθηκε στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης (όλη η Ελλάδα μαζί και μεις…χώρια): «Κάτι λάθος γίνεται εκεί».
Το έβλεπα καθαρά. Ήμουν αντιμέτωπος με το …λάθος. Αν δεν το έβλεπα δεν θα μπορούσα να το δεχθώ.
Μπορεί ο οποιοσδήποτε να διαφωνεί με την κυβερνητική τακτική και με τον τρόπο που αντιδρά ο μηχανισμός απέναντι σ΄αυτή τη δοκιμασία. Είναι δικαίωμά του.
Όμως, δεν είναι δικαίωμά του, αυτή την ώρα, που δεν υπάρχει κρεβάτι άδειο στα νοσοκομεία της πόλης, που καθένας μας έχει κάποιο φίλο, κάποιο γνωστό ή συγγενή να παιδεύεται μ΄αυτό το διάολο, όχι μόνον να μην προστατεύει τη δική του τη ζωή, αλλά να θέτει σε κίνδυνο και τη ζωή των άλλων.
Με όποιο θάρρος μου περίσσεψε έκανα μια απελπισμένη – το ομολογώ – προσπάθεια να ευαισθητοποιήσω κάποιον, που πετάχτηκε μπροστά μου ξαφνικά και δεν φορούσε μάσκα.
-Γιατί δεν φοράτε τη μάσκα σας κύριε; Ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.
Με κοίταξε από πάνω ως κάτω με ερευνητικό όσο και επιφυλακτικό ύφος.
-Της αστυνομίας είστε; Ρώτησε πονηρά.
– Γιατί κύριε; Μόνο της αστυνομίας έχουν το δικαίωμα να σας ζητήσουν να φοράτε τη μάσκα σας;
Τι το ήθελα και επέμεινα;
Ένας …ποταμός από κοσμητικά επίθετα, από τα οποία το πιο ανώδυνο ήταν το «μαλάκα» με έπνιξε.
Μαζεύτηκε κόσμος, που ρωτούσε να μάθει τι έγινε. Όταν άκουγαν την αιτία, γύριζαν και μ΄έβλεπαν σαν μίασμα. Κουνούσαν το κεφάλι τους και το βλέμμα του πρόδιδε τη σκέψη τους: « Ούστ από δω ρουφιάνε…»
Έφυγα με κατεβασμένο κεφάλι. Όχι από τα λόγια του κόσμου.
Από την πικρή διαπίστωση ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Γράφει ο Γ. Παπαδόπουλος
Πηγή: press4u.gr
