Ο Κλαούντιο Λοκατέλι, μαζί με την φίλη του Μικαέλα, ξεκίνησαν στην Ιταλία μια καμπάνια στήριξης των πληγέντων από τις πυρκαγιές, συγκέντρωσαν περίπου χίλια ευρώ και εδώ και μια βδομάδα βρίσκονται στην Ελλάδα για να προσφέρουν βοήθεια.
“Kλαούντιο είσαι εδώ; Σε ψάχνουν» φωνάζει μια εθελόντρια στο Πολιτιστικό και Αθλητικό Κέντρο της Νέας Μάκρης το οποίο την τελευταία βδομάδα έχει γεμίσει με κούτες από αγαθά πρώτης ανάγκης για τους πυρόπληκτους της φωτιάς στην Ανατολική Αττική. Σε μια γωνία του κέντρου βρίσκονται δύο άτομα που τοποθετούν άδειες κούτες στη σορό και μιλούν ιταλικά μεταξύ τους. Είναι ο Κλαούντιο και η Μικαέλα, δύο εθελοντές οι οποίοι ξεκινησαν στην Ιταλία μια καμπάνια στήριξης των πληγέντων από τις πυρκαγιές, συγκέντρωσαν περίπου χίλια ευρώ και εδώ και μια βδομάδα βρίσκονται στην Ελλάδα για να προσφέρουν βοήθεια.
Οι μπλούζες τους γράφουν «solidatiry action» -δηλαδή «δράση αλληλεγγύης». Στα μπράτσα τους, δύο σημαίες: Η ελληνική και η ιταλική. Στο δεξί χέρι, όμως, του Κλαούντιο υπάρχει ένα γαλόνι.Πηγαίνω πιο κοντά για να δω. Είναι ένα γαλόνι του στρατού των Κούρδων. Φαίνεται γανωμένο. «Είναι από τον πόλεμο στη Συρία. Δεν το έχω πλύνει. Θέλω να το αφήσω έτσι όπως ήταν» μου λέει από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας που είχα μαζί του.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του Κλαούντιο Λοκατέλι. Το 2017, ένας 30χρονος Ιταλός δημοσιογράφος τα αφήνει όλα πίσω του και πηγαίνει στη Συρία να πολεμήσει στο πλευρό των Κούρδων και εναντίον του ISIS. Δούλευε στην Ιταλία, είχε ήδη κάνει αρκετές ανταποκρίσεις και ήταν όλα σχεδόν στρωμένα μπροστά του. Είχε έρθει, μάλιστα, και μερικές φορές στην Ελλάδα. Όχι για διακοπές, όπως παραδέχεται γελώντας, αλλά για να καταγράψει τις εξελίξεις στη χώρα μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές του 2015. Πως, όμως, πήρε τη μεγάλη απόφαση να τα αφήσει όλα πίσω του και να πάει για πρώτη φορά στη Συρία να πολεμήσει; Η απάντηση που μου δίνει είναι αποστομωτική: «Έπρεπε να το κάνω. Είναι όπως τώρα που ήρθα εδώ να βοηθήσω τους πληγέντες των πυρκαγιών. Άφησα στην άκρη την ξεκούρασή μου. Εκεί βέβαια έθεσα σε κίνδυνο τη ζωή μου» παραδέχεται ο Κλαούντιο.
Τα τρομοκρατικά χτυπήματα του ISIS στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες και το Βέλγιο τον συντάραξαν. Ένιωθε πως ήταν η στιγμή να πάει. Όταν το ανακοίνωσε στους δικούς του, εκείνοι φοβήθηκαν. Ωστόσο μια φράση του ξαδέλφου του του έδωσε δύναμη, όπως προσθέτει ο πρώην μαχητής στη Συρία.
«Τρομάζω αλλά είμαι πολύ περήφανος για σένα» του εξομολογήθηκε λίγο πριν φύγει. Όπλο δεν είχε ξαναπιάσει ποτέ στη ζωή του. «Δε θα στο κρύψω. Σιχαίνομαι τον πόλεμο αδερφέ, αλλά κάποιες φορές πρέπει να το κάνεις» παραδέχεται. Από την αρχή ο στόχος του είναι να βοηθήσει προκείμενου να απελευθερωθεί η πόλη Ράκκα, το προπύργιο του ISIS στη Συρία, και να γυρίσει πίσω. «Χαίρομαι λοιπόν που το κατάφερα και είμαι τώρα εδώ ζωντανός και τα λέμε» μου λέει γελώντας, ενώ πιάνει για λίγο το κουρδικό γάλονι του που πήγε να πέσει. Τον πρώτο μήνα στη Μέση Ανατολή πέρασε από εκπαίδευση. Όχι μόνο στο όπλο, όπως εξηγεί, αλλά στην ιστορία και τον πολιτισμό των Κούρδων. «Για να πολεμήσεις για κάποιον πρέπει να γνωρίζεις ποιος είναι και ποια είναι η ιστορία του» σημειώνει. «Οι Κούρδοι, να ξέρεις, είναι ένας πολύ ανοιχτός λαός. Έχουν γυναικείο στρατιωτικό σώμα, κάτι που δεν το έχουν πολλά ανεπτυγμένα δυτικά κράτη» λέει ο Κλαούντιο.
Στη Συρία έμεινε περίπου για 7 μήνες. Από τα μάτια του πέρασαν τρομερές σκηνές βίας, ενώ έχασε αρκετούς συντρόφους του στη μάχη. Κατατάχθηκε στο Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας, του ξένου σώματος του στρατιωτικού τμήματος των Κούρδων το οποίο αποτελούνταν από αρκετούς δυτικούς που είχαν αφήσει τις ζωές τους και είχαν πάει στη Μέση Ανατολή για να πολεμήσουν.
Μεταξύ αυτών και μερικοί Έλληνες. Ξυπνούσε περίπου στις 5 το πρωί κάθε μέρα και ένα από τα καθήκοντα του ήταν να εκγυμνάζει, μια και είχε πολύ καλή φυσική κατάσταση, τους υπόλοιπους μαχητές. Επικοινωνία με τους δικούς του είχε πολύ δύσκολα. Δεν μπορούσε να τους βρει εύκολα και όταν το έκανε ήταν μόνο για μερικά λεπτά. Στην πολιορκία, μάλιστα, της πόλης Τάπκα, δεν είχε καμία απολύτως καμία δυνατότητα επικοινωνίας, κάτι που έκανε τον ίδιο τον Υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας να μεσολαβήσει για να μάθει τι συνέβαινε στον Κλαούντιο.
Η Ράκκα τελικά απελευθερώθηκε και εκείνος επέστρεψε σώος στην Ιταλία. Τώρα γράφει ένα βιβλίο με τις εμπειρίες του από τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή και γυρνά όλη την Ευρώπη, βοηθώντας σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ο δρόμος του αυτή τη φορά τον έφερε στην Ελλάδα. «Μπορούμε σίγουρα να συγκεντρώσουμε πολύ περισσότερα χρήματα για τους αδερφούς μας τους Έλληνες» λέει ο Κλαούντιο, ο οποίος από την πρώτη στιγμή της φωτιάς άνοιξε μια διαδικτυακή πύλη όπου οι Ιταλοί μπορούσαν να δώσουν χρήματα για να στηρίξουν τους πυρόπληκτους.
«Στην Ιταλία μάθανε για την πυρκαγιά αλλά μείνανε μόνο στα πρωτοσέλιδα. Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να ενημερωθεί ο κόσμος για αυτά που συνέβησαν στην Ελλάδα» σημειώνει. Αποφασίζουμε να πάμε μαζί στα τοπικά σουπερμάρκετ της Νέας Μάκρης για να μετατρέψουν τα 1000 ευρώ που συνέλεξαν, σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Μαζί μας έρχεται και ένας εθελοντής οδηγός, ο οποίος τα σαββατοκύριακα που δεν εργάζεται, παρέχει το βανάκι του για να μεταφέρει αγαθά.
Όλοι σχεδόν οι εθελοντές στο πολιτιστικό κέντρο γνωρίζουν τον Κλαούντιο και τη Μικαέλα. «Όταν φτάσαμε, νόμιζαν πως είχαμε ρθει στην Ελλάδα ως τουρίστες. Δεν πίστευαν πως φτάσαμε από τον Ιταλία μόνο και μόνο για να βοηθήσουμε τους πυρόπληκτους» λέει γελώντας. Κονσέρβες, μαρμελάδες, μαξιλάρια και σκούπες είναι μερικά από τα είδη που είχαν σημειώσει στη λίστα τους. «Αποφασίσαμε όλα τα αγαθά να τα πάρουμε από τα ελληνικά μαγαζιά και να μη τα φέρουμε από την Ιταλία. Σας τα πήραμε που σας τα πήραμε από την κρίση, ας αφήσουμε και εμείς τίποτα» αστειεύεται ο Κλαούντιο.
Όταν μπαίνουμε στα τοπικά καταστήματα και ζητάμε 15 μαξιλάρια μας κοιτούν με έκπληξη. Βγάζουν ό,τι έχουν ακόμη και από τις αποθήκες. Μας ευχαριστούν για την αγορά και εμείς φεύγουμε. Τα ξεφορτώνουμε στο Πολιτιστικό και Αθλητικό Κέντρο της Νέας Μάκρης. Από κει και πέρα αναλαμβάνουν άλλοι εθελοντές για να τα ξεχωρίσουν. «Αύριο θα πάμε να τα μοιράσουμε από σπίτι σε σπίτι μαζί με τους Έλληνες εθελοντές. Άμα θες έλα» μου λέει. Προσφέρονται να με μεταφέρουν μέχρι την Αθήνα. Στο αυτοκίνητο ανοίγει το ραδιόφωνο και βάζει ροκ. «Ακούς ροκ μουσική;» με ρωτάει. Του απαντάω ναι. «Είσαι δικός μου τότε» λέει γελώντας και μου σφίγγει το χέρι.
Πηγή: lifo.gr
