Αν μου ζητούσε κάποιος να χαρακτηρίσω με μόνο μία λέξη τη διευθύνουσα σύμβουλο του Οργανισμού Λιμένος Ραφήνας Κατερίνα Αδαμοπούλου, προφανώς θα δυσκολευόμουν πολύ.
Γιά μόνο έναν λόγο: Όταν γνωρίζεις το τεράστιο βιογραφικό της, αλλά κι έχεις συζητήσει τόση ώρα μαζί της – ανθρώπινα και ελεύθερα – κι έχεις όλη την εικόνα πέραν του βιογραφικού, αναρωτιέσαι τι να προτάξεις.
Όχι γιά να μην την “αδικήσεις” ή κάνεις “λάθος”. Απλώς γιά να έχεις την ικανοποίηση όταν κάποτε βρεις το θάρρος και τη ρωτήσεις “έπεσα μέσα?” να σου απαντήσει ανεπιφύλακτα “ναι”. Ρισκάροντας λοιπόν επιλέγω τον χαρακτηρισμό “πολεμίστρια” – εννοείται της ζωής – αλλά και “σκάβοντας” πιό βαθιά στη δημοσιογραφική “γεώτρηση” της ψυχής της, θα έλεγα ένας σπάνιος πνευματικός και καλός άνθρωπος, με ειλικρινή Πίστη.
Η Κατερίνα Αδαμοπούλου λάτρης του ανεπανάληπτου Ισπανού ποιητή Αντόνιο Ματσάδο, κάνει πράξη ζωής το – ίσως – πιό χαρακτηριστικό του ποίημα , “ο διαβάτης” (διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο τον φτιάχνεις εσύ περπατώντας). Αυτό που θέλει η κ. Αδαμοπούλου είναι να ανοίγει νέους δρόμους. Και το καταφέρνει.
Τι είναι αυτό που σας οδηγεί από τις σπουδές στη Νομική, στη δημοσιογραφία, αργότερα στην πολιτική και σήμερα στην επιτελική θέση της διευθύνουσας συμβούλου του Οργανισμού Λιμένος Ραφήνας;
Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που η μητέρα μου εκλέγεται δημοτική σύμβουλος και είναι «ενεργή» πολίτης από τα μαθητικά της χρόνια. Είναι, θα έλεγα, στο DNA μου η ενασχόληση με τα κοινά, η αγάπη μου για την πολιτική, η προσωπική ανάγκη «ολοκλήρωσης» μέσα από την προσπάθεια να κάνω το καλύτερο που μπορώ για τους συμπολίτες μου και το συνάνθρωπο.
Ακούγατε φαντάζομαι ότι στην πολιτική γιά να επιβιώσεις θέλεις “γερό στομάχι”. Τελικά χρειάζεται απλώς “γερό στομάχι” ή “σιδερένιο στομάχι”;
Και το σιδερένιο στομάχι σκουριάζει. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μάθεις να αντέχεις ιδιαίτερα τα πισώπλατα μαχαιρώματα, το φθόνο, τον αθέμιτο ανταγωνισμό που πολλές φορές διερωτάσαι αν αξίζει τον κόπο να φθείρεις το πνεύμα και την ψυχή σου. Αντέχεις και τα ξεπερνάς, απλά γιατί αυτό που κάνεις είναι η μεγάλη σου αγάπη.
Είστε από τους ανθρώπους που υποκύπτουν σε πιέσεις και κάνουν χατίρια ή το “βάζουν κάτω” εύκολα μετά από “πισώπλατα μαχαιρώματα”;
Οι πιέσεις και οι παράλογες απαιτήσεις με πεισμώνουν. Με κάνουν πιο αποφασιστική να κάνω αυτό που «πρέπει» να γίνει. Το νόμιμο, το δίκαιο, το αξιοπρεπές. Να ξέρετε πως τα «πάντα» και κυριολεκτώ, γίνονται μέσα από διαφανείς και νόμιμες διαδικασίες χωρίς παραγοντισμούς και υποχωρήσεις.
Έχετε πάντα “έναν άσσο στο μανίκι σας”, είστε προνοητική και συγκροτημένη δηλαδή ως χαρακτήρας ή τύπος του “βλέποντας και κάνοντας την τελευταία στιγμή”;
Δεν θα έλεγα ότι έχω «έναν άσσο στο μανίκι μου». Αντιπαθώ τα «χαρτιά». Ενημερώνομαι, προετοιμάζομαι, μαθαίνω, σχεδιάζω τα πάντα κι επειδή σε μία μάχη οι εφιάλτες, αλλά και αστάθμητοι παράγοντες είναι πιθανοί, έχω πάντα ανοιχτά τα μάτια για να τους αντιμετωπίσω.
Χαρά, δημιουργικότητα και” τρικλοποδιές” θα έλεγα ότι συνδυάζονται τους τέσσερις πρώτους μήνες μου στον ΟΛΡ. Ήταν μεγάλες οι εκκρεμότητες και τα «κακώς κείμενα»
Πρώτοι τέσσερις μήνες στο “τιμόνι” του ΟΛΡ. Περισσότερη η χαρά και η δημιουργικότητα ή η απογοήτευση και οι “τρικλοποδιές”;
Χαρά, δημιουργικότητα και” τρικλοποδιές” θα έλεγα ότι συνδυάζονται τους τέσσερις πρώτους μήνες μου στον ΟΛΡ. Ήταν μεγάλες οι εκκρεμότητες και τα «κακώς κείμενα». Προσπαθώ καθημερινά με τη βοήθεια των συνεργατών μου να τα βάλω σε μια σειρά. Και δεν το κρύβω ότι κάποιες φορές η απογοήτευση μου χτυπάει για λίγο την πόρτα.
Έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό η δοξασία ότι οι γυναίκες δεν αξίζουν να αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας. Εξακολουθούμε να προσπαθούμε όμως να αποδεικνύουμε καθημερινά – εμείς οι γυναίκες- ότι σωστά βρισκόμαστε σε αυτές τις θέσεις. Έχουμε δρόμο ακόμα.
Έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και στην Ελλάδα (ελπίζω) η καχυποψία στην εικόνα μιάς γυναίκας που αναλαμβάνει θέση εξουσίας. Το νιώθετε στον ΟΛΡ τόσο σε επίπεδο συνεργασίας όσο και σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας;
Ναι, έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό η δοξασία ότι οι γυναίκες δεν αξίζουν να αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας. Εξακολουθούμε να προσπαθούμε όμως να αποδεικνύουμε καθημερινά – εμείς οι γυναίκες- ότι σωστά βρισκόμαστε σε αυτές τις θέσεις. Έχουμε δρόμο ακόμα.
Παίζει σημαντικό ρόλο πιστεύετε στην παραγωγή δημιουργικού έργου και το πάθος γιά ουσιαστικές αλλαγές η εντοπιότητα? Εννοώ το ότι δεν έχετε γεννηθεί ή ζήσει στη Ραφήνα μπορεί γιά κάποιους να θεωρείται ανασταλτικός παράγοντας γιά την αποτελεσματική διοικησή σας;
Σε καμία περίπτωση η εντοπιότητα δεν μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας. Το θέμα είναι πόσο αγαπάς και είσαι αφοσιωμένος σ’ αυτό που κάνεις, ποιο είναι το όραμά σου, ποιοι είναι οι στόχοι σου, πόση διάθεση έχεις να προσφέρεις πραγματικά.
Θα θέλατε να ενημερώσετε τους πολίτες γιά το πιό κοντινό σας σχέδιο του τομέα ευθύνης σας με λίγα και απλά λόγια;
Πού το μάθατε αυτό γιά “τα ένσημα” στο ρεπορτάζ? Προσπαθώ να αναδείξω την ομορφιά του λιμανιού της Ραφήνας. Κατ’ αρχήν μέσα από έργα αντιστήριξης, προστασίας από τις κατολισθήσεις όσο και τη φύτευση και ανάδειξη του «βράχου» του λιμανιού και μιας ενιαίας καλαισθητικής εκτός των μαγαζιών του λιμένα.
Πιστεύω ότι οι σχέσεις μας με το Δήμο βεβαιώνονται καθημερινά.
Την πρώτη ημέρα που καθίσατε στην καρέκλα της διευθύνουσας συμβούλου, παραμονές Χριστουγέννων είχε όχι μόνο μετεωρολογική παγωνιά, αλλά και πολιτικό “ψύχος” στις σχέσεις του ΟΛΡ με τον δήμο Ραφήνας – Πικερμίου. Πώς είναι σήμερα το κλίμα;
Πιστεύω ότι οι σχέσεις μας με το Δήμο βεβαιώνονται καθημερινά. Επικοινωνούμε, συνεννοούμαστε, συνεργαζόμαστε. Προωθώντας δε την πιο στενή συνεργασία μας, προετοιμάζουμε με φόντο την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο και τον Άγιο Νικόλαο πέντε ημέρες διαφορετικής επικοινωνίας με τη θάλασσα, το λιμάνι, τη φύση.
Η Ραφήνα έχει την τύχη να διαθέτει πανέμορφες παραλίες, Κόκκινο Λιμανάκι, Μπλε Λιμανάκι, Μαρίκες κλπ. Έχετε κάποια ειδική μέριμνα γιά την οικολογική προστασία τους;
Στις 6 και 7 Μαΐου διοργανώνουμε σε συνεργασία με το Δήμο και πολλές οργανώσεις, για πρώτη φορά, την περισυλλογή της υπέροχης «Ποσειδωνίας» και την αντιμετώπισή της όπως της αξίζει. Δεν θα καταλήγει από δω και πέρα στη χωματερή. Μέσα από δρώμενα θα δείξουμε στους μαθητές και στους πολίτες τη σημαντικότητα του ξεχωριστού αυτού φυκιού.
Κι αφού μάλλον εξαντλήσαμε τα τοπικά “πολιτικά” θέματα θα μου επιτρέψετε και λίγες ανθρώπινες ερωτήσεις. Ποιά είναι η πιό μεγάλη συμβουλή που δίνετε στα παιδιά σας;
Η πιο μεγάλη συμβουλή! Μεγάλη κουβέντα. Χιλιάδες συμβουλές και στα τρία! Όμως νομίζω ότι αυτό που εξακολουθώ να τους λέω είναι να σέβονται και να αγαπάνε με την πραγματική έννοια τον εαυτό τους. Να μην τον πληγώνουν με ευτελείς σκέψεις και πράξεις. Έτσι θα μπορούν να κατανοούν, να σέβονται και να αγαπάνε τον πλησίον.
Να υποθέσω – διαισθητικά – ότι ανήκετε στο “πλήρωμα” των ανθρώπων που έχουν μιά υγιή Πίστη στον Θεό, σε αυτό που μας υπερβαίνει και προσφεύγουμε στις προσευχές μας όπως κι αν ονομάζεται…
Πιστεύω στο Θεό. Πιστεύω στον Άγγελο που μας προστατεύει. Προσεύχομαι και «αναθέτω» θέματα στους Αγίους (όχι μόνο την αγαπημένη μου Αγία Αικατερίνη). Όσο πιο πολύ εμπιστεύεσαι, τόσο μεγαλύτερη ανταπόκριση και σύνδεση υπάρχει.
Τι σας φοβίζει στις ημέρες μας; – και ας αφήσουμε έξω παρακαλώ αν δεν σας πειράζει, την οικονομική κρίση γιατί αυτή είναι δεδομένη…
Με φοβίζει, μάλλον περισσότερο με θλίβει, το κακό σε όλες τις εμφανίσεις του που προελαύνει. Ταυτόχρονα όμως με δυναμώνει γιατί χρέος μας είναι να είμαστε ταγμένοι στις αρχές της Ηθικής και της Ορθοδοξίας. Να μαχόμαστε εναντίον του.
Και τι σας δίνει ελπίδα, κουράγιο, αισιοδοξία, σας κάνει να χαμογελάτε;
Το πέταγμα των γλάρων, οι συγκλονιστικές εναλλαγές της θάλασσας, το χαμόγελο ενός πλάσματος, η αθωότητα, η απέριττη ομορφιά της φύσης, ο ήχος του βιολιού.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο, κάποιος συγγραφέας που σημάδεψε τη ζωή σας, που όρισε μέρος της φιλοσοφικής σας σκέψης;
Διαβάζω πολύ. Διαβάζω από μικρή. Σε χαρτί ξέρετε. Θέλω να νιώθω τη «σελίδα». Να σημειώνω. Να επανέρχομαι. Ιούλιος Βερν, Αγία Γραφή, Πλάτωνας, Τόμας Μαν. Δεν μπορώ να μην αναφέρω όμως και τον Αντόνιο Ματσάδο, που ήταν η αιτία να μάθω ισπανικά.
Αυτό που μου είπατε τώρα γιά τον Ματσάδο, αποκαλύπτει πολλά γιά εσάς… Εκτός από τους ανθρώπους που επικοινωνούμε, που συμβιώνουμε, υπάρχουν και τα ζώα και τα φυτά. Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά;
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη συνύπαρξη με ζώο. Είχα κι έχω πάντα γάτες δίπλα μου. Βέβαια θα έλεγα ότι πολλά είδη του ζωϊκού και του φυτικού κόσμου έχουν περάσει από τη ζωή μου. Λατρεύω τα δάση, τη μυρωδιά και το θρόισμα του πλάτανου, ξεκουράζομαι σε πράσινες πλαγιές. Είμαστε ένα με τη φύση. Δεν το ξεχνώ ευτυχώς ποτέ.
Αν με κάποιο μαγικό τρόπο μπορούσατε να ζήσετε ξανά γιά μία ημέρα κάτι από το παρελθόν ποιό γεγονός θα ήταν, πού σε και ποιά ηλικία;
Επειδή τα γεγονότα του θανάτου πολυαγαπημένου μου προσώπου και της γέννησης των παιδιών μου, είναι πάντα έντονα και ζωντανά σαν να συμβαίνουν, όταν τα φέρνω ξανά στο νου και την ψυχή μου, δε νομίζω ότι θα ήθελα να ζήσω κάτι από το παρελθόν. Έχουμε ξεχωρίσει τι αγαπάμε να θυμόμαστε. Το κουβαλάμε μαζί μας κι αυτό είναι αρκετό.
Πόσο καταλυτικό ρόλο έχουν στη ζωή μας τρία συναισθήματα. Το καθένα ξεχωριστά. Ο έρωτας, η αξιοπρέπεια, η ευγένεια;
Έρωτας, αξιοπρέπεια, ευγένεια. Λίγο αλληλοσυγκρουόμενα αν ξεφύγεις από τα όρια. Η ευγένεια και η αξιοπρέπεια συνάδουν στην πράξη με το «είναι» και όχι με το «φαίνεσθαι». Ο Έρωτας είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για μεγάλη συζήτηση. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς να ερωτεύομαι αυτό που κάνω, αυτό που υπηρετώ, σ’ αυτό που αφιερώνομαι. Σου δίνει την ενέργεια, την υπομονή, τη δύναμη, ό,τι απαιτείται για να νιώσεις την ευτυχία της ολοκλήρωσης του ονείρου.
Ποιός είναι ο προορισμός – “σταθμός” που ονειρεύεστε; Ή μήπως δεν υπάρχουν ποτέ “σταθμοί” γιατί πρέπει να ζούμε όχι σαν τουρίστες ή πειρατές, αλλά σαν αγνοί ταξιδιώτες;
Κάποτε μετέτρεψα την Ιθάκη σε διήγημα. Ήταν, θυμάμαι, μια ξεχωριστή «μεταφορά». Αγαπώ τον Καβάφη. Με ταξιδεύει. Είμαστε ταξιδευτές σε αυτή τη σύντομη ζωή. Και πριν κλείσει η παρένθεση θα ήθελα να νιώθω πως σε κάθε “λιμάνι” πήρα κι έδωσα. Αλλά πάνω από όλα ότι προσπάθησα για το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.
Σας ευχαριστώ για την ειλικρίνεια των απαντήσεών σας. Πάνω απ όλα γιατί τιμήσατε την “ανατολική ακτή” στο επετειακό φύλλο των 15 ετών από την ίδρυση της, δίνοντας την πρώτη σας συνέντευξη.
Κι εγώ σας ευχαριστώ για την ευπρέπεια της συνέντευξης. Γι αυτό και σας εμπιστεύτηκα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα “ανατολική ακτή”