Καθώς μέσα από τις δράσεις και τα προγράμματα του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, όλοι εμείς, ως όντα που αισθάνονται, συναισθάνονται, νοούν και δρουν, επιχειρούμε να πορευτούμε ένα δρόμο αυτογνωσίας, συνείδησης και ευδαιμονίας, μέσα από τη συνθετικό όραμα της οργανικότητας, η Ιστορία δεν θα μπορούσε να αποτελεί έλασσον ζήτημα της πορείας μας.
Γιατί μπορούμε να αναρωτηθούμε τι είναι η Ιστορία, αναλογικά για τον άνθρωπο και τις συλλογικότητές του, υπό το πρίσμα της Οργανικότητας.
Ο άνθρωπος αποτελεί συνδυασμό ατομικότητας και συλλογικότητας, υπό την έννοια ότι είναι αδιανόητη η ύπαρξή του ως μονάδας εκτός ευρύτερων ομάδων, με τις οποίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένη η ζωή και το «πεπρωμένο» του, όπως τα κύτταρα είναι αδιανόητο να νοηθούν εκτός των οργάνων και του ιδίου του οργανισμού. Ο Αριστοτέλης το εξέφρασε με τη φράση ότι ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικό ον και ότι ο άνθρωπος, που ζει εκτός πολιτικής κοινωνίας είναι είτε θηρίο είτε θεός (Ἀριστοτέλης, Πολιτικά, Α, 1253a 1-5 και Α, 1252b – 1253a 33). Δεν μπορεί ομοίως να νοηθεί άνθρωπος εκτός της φυσικής οικογενείας των γεννητόρων και των αδελφών του, εκτός της ευρύτερης κοινότητάς του, της πόλης , της πολιτείας και του έθνους του και συνολικά της ανθρωπότητας.
Ποια είναι η κύρια λειτουργία όμως, που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να αποκτά επίγνωση του εαυτού του, ως ατομικότητας και ως μέρους της συλλογικότητας; Η λειτουργία του «νοείν» και μία από τις σημαντικότερες ικανότητες της νόησης, που αποτελεί και το μέσο παίδευσης του κάθε ανθρώπου, η «μνήμη». Μέσω αυτής κάθε άνθρωπος μαθαίνει να αναγνωρίζει το περιβάλλον του, να επιβιώνει εντός αυτού, να διακρίνει θετικά και αρνητικά, ωφέλιμα κι επικίνδυνα, να κάνει λάθη και να διορθώνεται, να έχει επιτυχίες, που να μπορεί να επαναλάβει, να μαθαίνει από διεργασίες τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές και να μπορεί να κάνει πράξη και έργο ό,τι έμαθε.
Χωρίς μνήμη ο άνθρωπος εκπίπτει της θέσης του ως ανθρώπου, νοήμονος και συνειδητού, αφού χωρίς αυτήν βρίσκεται σε παντελή αδυναμία ακόμη και να επιβιώσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντλούμε από άτομα με άνοια ή βλάβες, που επιδρούν στα κέντρα της μνήμης, που τελούν σε αδυναμία να μάθουν και φροντίσουν ακόμη και τις ενστικτώδεις ζωώδεις ανάγκες τους.
Η λειτουργία της μνήμης στο κοινωνικό γίγνεσθαι, διασφαλίζεται μέσω του συστήματος παιδείας και ειδικότερα της επιστήμης της Ιστορίας, η οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί ένα από τα κυριότερα εργαλεία συλλογικής αυτογνωσίας, εκπαίδευσης και εκμάθησης των αναγκαίων μέσων, προς συλλογική επιβίωση και ευδαιμονία.
Μέσω της Ιστορίας μία κοινότητα και ένας Λαός μπορεί να αποκτήσει συνείδηση της ιδιαίτερης ταυτότητάς του, να λάβει τη θέση του μέσα στον ευρύτερο οργανισμό της ανθρωπότητας, να διδαχθεί από τα λάθη και τις επιτυχίες του και να διεκδικήσει Λόγο και ρόλο ύπαρξης, δηλαδή Ζωής με νόημα κι ουσία!
Όσοι πολεμούν τη διδαχή της ιστορίας, είτε ως πολιτικοί είτε ως εκπαιδευτικοί, ακαδημαϊκοί ή από άλλη θέση ισχύος, δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να βυθίζουν τις κοινότητες και τους λαούς μέσα στην ασθένεια της συλλογικής άνοιας, που φέρνει ανάλογα αποτελέσματα με αυτά της ατομικής άνοιας και αμνησίας.
Γι’ αυτό το ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ με αφορμή της εθνική μας επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, της έναρξης του αγώνα απελευθέρωσης των Ελλήνων από ένα βάναυσο ζυγό, οργάνωσε μία ομιλία με θέμα την προετοιμασία του επαναστατικού αγώνα. Γιατί κάθε επιτυχημένη προσπάθεια, υπήρξε αποτέλεσμα και συνισταμένη πολλών παραγόντων, που ενεργοποιήθηκαν με τις επιλογές ανθρώπων. Κι επειδή η ιστορία έχει την τάση να ανακυκλώνεται, μέχρι οι άνθρωποι να έχουν λάβει τα μαθήματα από το παρελθόν τους, κάνοντας χρήση της συλλογικής τους μνήμης, ζώντας σήμερα μία ακόμη περίοδο ακραίας ανελευθερίας και υποδούλωσης, δυστυχώς λιγότερο ορατής απ’ ό,τι τότε, την έχουμε πολύ περισσότερο ανάγκη, αν θέλουμε και τώρα να συμμετέχουμε σε μία νέα πορεία επιτυχημένης απελευθέρωσής μας.
Ένα τέτοιο όραμα αντίστασης προς τις δυνάμεις της άρνησης και ενεργητικής πορείας προς την βίωση της ζωής, με συνθήκες, που αξίζουν σε ανθρώπους, με αξίες, με ελευθερία, με δικαιοσύνη, αλληλοσεβασμό και αρετή, δεν θα μπορούσε καν να περιγραφεί και διεκδικηθεί, χωρίς γνώση της ιστορίας.
Μιας ιστορίας όμως, για παράδειγμα της επανάστασης του 1821, απελευθερωμένης από τα ιδιοτελή «δεσμά» της σκοπιμότητας. Μιας ιστορίας, που δεν ανήκει ούτε στην αριστερά, που βλέπει παντού ταξικές συγκρούσεις και ερμηνεύει τα γεγονότα μέσα από εθνομηδενιστικούς παραμορφωτικούς φακούς, ούτε στη δεξιά, που τείνει σε εθνική ωραιοποίηση κι αρνείται να δει τις αρνητικές παραμέτρους , που οδήγησαν ήδη μεσούσης της επανάστασης σε άκρατη διαφθορά και διχαστικές και ιδιοτελείς επιλογές.
Μιας ιστορίας, η οποία, με κριτικό και όσο το δυνατόν «αντικειμενικό» μάτι, υπό την έννοια της μέσω αυτής ειλικρινούς αναζήτησης της Αλήθειας, επιχειρεί να πλησιάσει την απλησίαστη αυτή Αλήθεια, πάντα με την υποκειμενική ματιά, μέσα από την οποία καθένας βιώνει την δική του πραγματικότητα. Ταυτόχρονα όμως συσχετίζοντας την υποκειμενική του αυτή οπτική, με όλες τις άλλες, που αφορούν οπτικές άλλων ατόμων και συλλογικοτήτων, σε συγκεκριμένες περιόδους, μεταβάλλοντας κι αποκαθιστώντας την έτσι σε εργαλείο νόησης και μνήμης για την ευημερία όλης της ανθρωπότητας, για να μπορέσουν τα άτομα και οι λαοί, να μάθουν το πώς πρέπει να βελτιωθούν και να δρουν ορθότερα υπό ανάλογες συνθήκες.
Η ιστορία αυτή δεν χρειάζεται να είναι ούτε ιδεοληπτικά μηδενιστική ούτε ανορθολογικά εθνοκατευθυνόμενη, αλλά να υπηρετεί αρμονικά την ανάγκη αναζήτησης της ιστορικής πραγματικότητας, υπό τους όρους της Οργανικότητας, δηλαδή της συνειδητοποίησης ότι κανείς δεν είναι αληθινά αποκομμένος από τους υπόλοιπους ανθρώπους, οι οποίοι συνολικά έχουν έναν αναγκαίο ρόλο, ατομικό και συλλογικό, τον οποίο οφείλουν να ανακαλύψουν και παίξουν εντός της ανθρωπότητας και τον παίζουν, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, άλλοτε με θετικό και δημιουργικό και άλλοτε με αρνητικό και καταστροφικό τρόπο. Έτσι η Ιστορία καθίσταται μια μορφή πυξίδας κατεύθυνσης των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων τους προς την κατάκτηση του πεπρωμένου τους, υπό την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης, του τόπου δηλαδή, όπου οδηγούν οι πράξεις τους!
Μια τέτοια ιστορία αναζητά όλες τις παραμέτρους, βλέπει τα γεγονότα από όλες τις σκοπιές, οράται το σύνολο και τη συλλογικότητα από όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ύψος και διεκδικεί για το υποκείμενο της ιστορίας, τον άνθρωπο, ρόλο νοήμονος, ελεύθερου κι ενάρετου πολίτη, τόσο της μερικής όσο και της ευρύτερης συλλογικότητας, στην οποία ανήκει κι υπό την έννοια αυτή δεν της αξίζει μείωση και υποβάθμιση, αλλά ανάδειξη , μελέτη και εμβάθυνση.
Ο ρόλος όλων μας είναι αυτονόητος. Ουδείς έχει το δικαίωμα να αδιαφορήσει για την ιστορική και συλλογική του ταυτότητα, όπως δεν μπορεί να αδιαφορεί και για την ατομική του ταυτότητα. Όλα φίλοι μου κατατείνουν στην επίτευξη μια ζωής με συνείδηση και ουσία, μιας ευτυχισμένης ζωής, την οποία όλοι μας αναζητούμε και σ’ αυτόν τον τόσο σημαντικό σκοπό, η συστράτευση κι η συνένωση όλων είναι αναγκαία. Στην Οδό αυτή η ιστορική μνήμη δεν αποτελεί εμπόδιο, αλλά εφόδιο κι είναι το αναγκαίο αντίδοτο στη συλλογική άνοια, που αποτελεί το εφαρμοζόμενο, σύγχρονο μέσο, πολιτιστικής και πνευματικής μαζικής καταστροφής των Α-ΝΟΗΤΩΝ.
Του Κυριάκου Κόκκινου – Δικηγόρου-Προέδρου Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ-Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
Από τον εναρκτήριο λόγο στην εκδήλωση της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, που έλαβε χώρα την Τετάρτη, 22/3/2017, στο ΑΙΤΙΟΝ, εν όψει της Εθνικής μας Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821. Η εκδήλωση αφορούσε την ομιλία του Δημήτρη Σταθακόπουλου, Δικηγόρου, δρ της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας και Μουσικολόγου, με θέμα: «Οι απαρχές της Επανάστασης του ΄21 και τα γεγονότα της Αγίας Λαύρας»
